Δημήτρη Ιωάννου, χαίρομαι που μιλάμε μαζί… Ανήκω στη γενιά εκείνη που μεγάλωσε με τα Crazy Water και Sin River, θεωρόντας τα κομμάτια-ύμνους της δεκαετίας του '90. Οι δίσκοι Xero και Jet Lag αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη εποχή για εμάς που ήμασταν έφηβοι τότε και σε χρόνια που δεν υπήρχε… ίντερνετ! Από εκεί και πέρα σας… έχασα!! Και δεν είμαι ο μόνος. Τι συνέβη;
Στην πραγματικότητα, αποτραβηχτήκαμε μόνο μετά το Exit(trance) του 2003, ενώ από το Jet Lag του 1997 είχε μεσολαβήσει και το (μικρότερης διάρκειας) Slowburner, το 1999. Ακόμα δε και μετά το 2003 και την αποχώρηση της Εύης Φραγγεδάκη, εξακολουθήσαμε να παίζουμε, αν και πιο αραιά. Περάσαμε τότε όντως μια φάση αναζήτησης κατεύθυνσης, γιατί αφενός με το Exitείχε ολοκληρωθεί ένας κύκλος από καλλιτεχνικής πλευράς και αφετέρου συνέπεσαν εκείνη την περίοδο και διάφορες αλλαγές στις ζωές μας, οπότε τα πράγματα επιβραδύνθηκαν. Από το 2008 που ήρθαν στην μπάντα ο Τάσος και η Χριστίνα, ξεκινήσαμε πρόβες πιο εντατικά, ξαναρχίσαμε πιο τακτικές εμφανίσεις κι έτσι προέκυψε και το MassVulture, το οποίο, λόγω παράλληλων υποχρεώσεων και διάφορων οικονομοτεχνικών ζητημάτων, ετοιμάζαμε για αρκετό καιρό.
Τελευταίος δίσκος σας λοιπόν το 2012, το Mass Vulture, το οποίο- και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος- δεν παρουσιάσατε ποτέ ζωντανά στη Θεσσαλονίκη…
Σωστά. Δεν τα καταφέραμε μέχρι τώρα, αλλά δεν φταίμε εμείς. Ίσως δεν το κυνηγήσαμε αρκετά βέβαια, αλλά δεν είχαμε και καμία πρόταση που να προχώρησε- κάποιες επαφές που έγιναν κατά καιρούς έμειναν διερευνητικές- και πάλι χωρίς δική μας ευθύνη. Νομίζω ότι η κρίση έχει κάνει τους διοργανωτές και τους ιδιοκτήτες των χώρων αρκετά επιφυλακτικούς- κι όχι αδικαιολόγητα βέβαια.
Ξαναγυρίζω στο παρελθόν. Μια εποχή με τρομακτική έκρηξη τότε και μπάντες όπως οι Closer, οι Horror Vacui, οι Echo Tattoo, οι Make Believe… Υπήρχε μια «πολιτικοποίηση» έντονη, αν θέλετε- κατά τη γνώμη μου πάντα- μέσα από εκείνες τις μουσικές και τις μπάντες, κάτι που δεν εισπράττω σε μεγάλο βαθμό απ' τις σημερινές, παρόλη τη βοήθεια της τεχνολογίας. Τι άποψη έχεις επ' αυτού;
Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρχε έκδηλη «πολιτικοποίηση» τότε σε επίπεδο περιεχομένου, στίχων κ.λπ. (εκτός από τις μπάντες που σχετίζονταν πιο ξεκάθαρα με το πανκ, όπως οι DeusExMachina, οι TerminalCurve, κ.ά.), αλλά νομίζω ότι η αίσθηση που αναφέρεις- και συμφωνώ- προέκυπτε απ' την αίσθηση της «σκηνής» που ήταν τότε πιο ανεπτυγμένη, όπως κι απ' την πρόθυμη συμμετοχή όλων των συγκροτημάτων σε πολιτικές συναυλίες, καταλήψεις κ.λπ. Βέβαια, και σήμερα υπάρχουν πολλά γκρουπ που σχηματίζουν άτυπες «σκηνές» και που είναι πολύ πολιτικοποιημένα. Όμως, νομίζω ότι η φάση είναι πολύ πιο ανοιχτή στις μέρες μας και πολύ πιο κατακερματισμένη απ' όλες τις απόψεις, οπότε η γενική εικόνα προκύπτει πιο «αισθητικοποιημένη» και πιο mainstream. Και σε αυτές τις εξελίξεις παίζει μεγάλο ρόλο προφανώς η τεχνολογία, από τουλάχιστον δύο απόψεις. Πρώτον, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια να φτιάξει κανείς μουσική στο σπίτι του (είτε μόνος, είτε με μπάντα), κάτι που έχει αφαιρέσει εν μέρει απ' την εξίσωση τα προβάδικα, σημαντικό τόπο επαφών κι ανταλλαγών μεταξύ των συγκροτημάτων. Δεύτερον, υπάρχει ασύγκριτα μεγαλύτερη ευχέρεια να «επικοινωνήσει» κανείς τη μουσική του μέσω του internet, κάτι που έχει εξαφανίσει τα fanzinesκαι έχει αφαιρέσει από τα λάιβ την κάπως «μυστικιστική» αύρα που είχαν παλιότερα, της ανακάλυψης και της μύησης. Οι συναυλίες έχουν πια, αναπόφευκτα ίσως, τον χαρακτήρα του event, με όρους marketing.
Μίλησέ μου λοιπόν και για το live, στις 15/5, στη Θεσσαλονίκη. Τι να περιμένει ο κόσμος απ' αυτό;
Θα παίξουμε αρκετό MassVulture, 3-4 καινούρια κομμάτια και κάποια λίγα απ' τους προηγούμενους δίσκους. Μιας και πρόκειται για φεστιβάλ και δε θα έχουμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεσή μας, δε θα είναι όσα θα θέλαμε, ιδίως απ' τα «παλιά». Δεν πειράζει όμως, θα απολαύσουμε τους MurderbyDeath που παίζουν μετά από εμάς κι ελπίζουμε να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να ξαναπαίξουμε στη Θεσσαλονίκη.
Σ' ευχαριστώ για το χρόνο που μου διέθεσες. Ο επίλογος σ' εσένα…
Χαιρόμαστε πολύ που ερχόμαστε επιτέλους στη Θεσσαλονίκη, μετά από 6 χρόνια σχεδόν. Την αισθανόμαστε και λίγο πόλη μας ως μπάντα (για πολύ καιρό άλλωστε υπήρχε λόγω Lazy Dog η εντύπωση πως είμαστε Θεσσαλονικείς!), ενώ ο Κώστας που ήταν κατά κάποιο τρόπο ο «μαγνήτης» γύρω απ' τον οποίο σχηματίστηκαν οι bokomolech, διαμόρφωσε μεγάλο μέρος του μουσικού του αισθητηρίου κατά τα πρώτα του φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Οπότε, ελπίζουμε να ξαναβρεθούμε με πολλούς απ' τους παλιούς φίλους της μπάντας, όπως ελπίζουμε φυσικά να κάνουμε και καινούριους.
***Οι bokomolech εμφανίζονται στα πλαίσια του φεστιβάλ we.are.the.underdogs., την Παρασκευή 15 Mαΐου, στο Principal Club Theater (Θεσσαλονίκη).
