Ένα αστικό τοπίο είναι γεμάτο από σκοτεινά μυστικά.
Βρίσκονται ανάμεσά μας, σε μικρά σοκάκια ή σε μεγάλους δρόμους, σε κοινή θέα
πάντα, αναγνωρίσιμα όμως μόνο από το έμπειρο μάτι. Είναι ο χρόνος και η
ανάπτυξη που κάθεται πάνω τους σαν σκόνη και τα κρύβει με το πέρασμα του
καιρού. Και έτσι χάνονται μέσα στην άγνοια των μεγάλων πόλεων, ζωντανά
ερειπωμένα φαντάσματα ανάμεσα σε άγνωστα πλήθη.
Μετά από μακροχρόνιες απουσίες επιστρέφω αναζητώντας
αυτά τα φαντάσματα. Είναι τα δικά μου κομμάτια μιας ραγδαίας μεταβαλλόμενης
πόλης, μιας ραγδαίας μεταβαλλόμενης ζωής. Επιστρέφω προσμένοντας να βρω σε αυτά
κάτι από το άλλοτε, από τις μνήμες μου που βρίσκονται χαραγμένες σε αυτούς τους
χώρους. Παλιά καφέ που δεν λειτουργούν πλέον, πλατείες και παγκάκια, θέατρα,
κινηματογράφοι – όλοι χώροι συνδεδεμένοι άρρηκτα με εμένα. Άλλοτε την θέση τους
έχουν πάρει νέες καφετέριες, κρεπερί ή παρκινγκ, άλλοτε βρίσκονται ακόμα
ζωντανοί προστατεύοντας μαζί με την ύπαρξή τους και τις δικές μου αναμνήσεις.
Κάποιες, μαγικές φορές, αν και χαμένοι από καιρό, αυτοί οι χώροι έχουν αφήσει
κάτι μοναδικό πίσω τους, κάποιο σημάδι, κάτι γνώριμο μόνο στα δικά μου μάτια και
στους λιγοστούς γνώστες.
Πρόκειται για σκιές, ερειπωμένα απομεινάρια που
ξέμειναν σαν από λάθος στην πόλη. Όμως όσο επιβιώνουν, θα επιβιώνουν μαζί τους
και οι μνήμες όλων των ανθρώπων που τα αγάπησαν.
***
Κινηματογράφος Έσπερος – Θεσσαλονίκη
Κρυμμένος στο κέντρο της πόλης, στην οδό του Αλεξάνδρου
Σβώλου βρισκόταν ένας από τους παλαιότερους κινηματογράφους της πόλης. Στέγαζε
για μια περίοδο μάλιστα τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Φανταστείτε τον λαμπερό, να εισέρχεται σε αυτόν πλήθος κόσμου – κινηματογραφικού
κοινού. Σήμερα, αυτός ο κινηματογράφος δεν υπάρχει. Οι μεγάλες αίθουσες
φαίνεται λειτουργούν άριστα για παρκινγκ. Και όμως, σαν μυστικός φόρος τιμής,
παραμένει στην πρόσοψη το όνομά του και ένα κινηματογραφικό φίλμ για να τον
θυμίζει σε όσους τον γνωρίζουν.
Κινηματογράφος
Ολύμπια – Λάρισα
Στα πρότυπα (ονοματικά μόνο) του διάσημου γαλλικού
θεάτρου ο κινηματογράφος Ολύμπια βρισκόταν στην καρδιά της Λάρισας. Είναι ο
κινηματογράφος που μεγάλωσε πολλά παιδιά καθώς έφερνε όλες τις ταινίες της Disney. Στο ενήλικο μυαλό μου κυριαρχούν
ακόμα οι παιδικές αναμνήσεις. Μια κατακόκκινη, γιγαντιαία (για το τότε μέγεθός
μου) αίθουσα. Το σήμα των Dolby Surround με έναν λαβύρινθο που με τρόμαζε
πριν από κάθε ταινία. Και έπειτα, οι πρωταγωνιστές των ταινιών στην μεγάλη
οθόνη. Μια αίθουσα όμως σημαίνει μια ταινία την ημέρα και έτσι δεν άντεξε τον
αυξανόμενο ανταγωνισμό. Σήμερα, βρίσκεται απείρακτος στην θέση του με
αναρτημένες ακόμα τις τότε προσεχείς αφίσες που κανένας δεν μπήκε στον κόπο να
κατεβάσει τα τελευταία δέκα χρόνια. Στο βάθος, μέσα από μια πόρτα – μυστηριωδώς
ανοικτή ακόμα- διακρίνεται μια καρέκλα της αίθουσας.
Κινηματογράφος
Παλάς – Λάρισα
Ένας από τους πρώτους κινηματογράφους της πόλης.
Κουβαλούσε μια μοναδική ιδιαιτερότητα. Η σκεπή του το καλοκαίρι άνοιγε,
δημιουργώντας ένα είδος αιθρίου, και έτσι μετατρεπόταν από χειμερινός σε
θερινός μέσα σε λίγα λεπτά. Κλειστός για πολλά πολλά χρόνια το μόνο που είχε
απομείνει από αυτόν ήταν οι θέσεις για τις αφίσες που ανανεώνονταν κάθε
εβδομάδα (διακρίνονται μόνο αριστερά της πόρτας καθώς ο αντίστοιχος χώρος
δεξιάς της καλύπτεται από τα έργα). Πριν από λίγες μέρες χάθηκαν και οι αφίσες
καθώς φαίνεται πως ο χώρος ανακαινίζεται. Μένει μόνο η ξύλινη προθήκη – σκιά
του παρελθόντος.
