Ο Χειμώνας είναι η πλήρης καλλιτεχνική απόδοση δύο ανθρώπων
και δυο πολιτισμών που ένωσαν τους βαθύτερους φόβους και τους θρύλους τους σε
μια προσπάθεια να μας πουν πως μέσα από την απώλεια γεννιέται η τέχνη.
Βράδυ Κυριακής και οι δημιουργοί της ταινίας Χειμώνας,
Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας και Elizabeth E. Schuch μου χάρισαν ζεστό καφέ και μοιράστηκαν τις σκέψεις τους για το
δημιούργημά τους . Είναι και οι δυό τους είναι από εκείνους τους τύπους
που όταν τους γνωρίζεις νομίζεις πως τους ξέρεις χρόνια. Σεμνότητα
,ειλικρίνεια ποιότητα . Είναι όμορφο να βλέπεις πως η τέχνη διαθέτει ακόμα
τέτοια προφίλ, μακριά από την ξιπασμένη μεγαλομανία του εφήμερου.
Ο Κωνσταντίνος και η Λίζυ είναι ο Χειμώνας. Ο Χειμώνας είναι η πρώτη
τους μεγάλου μήκους ταινία, ως animator
και VFX artist
ο Κώστας διαθέτει στο βιογραφικό του ένα σεβαστό όγκο από επιτεύγματα όπως
διαφημιστικά projects ,
Τίτλους και μουσικά βίντεο. Έχει κατακτήσει το British animation Award 2010 και Annecy 2009 στη κατηγορία best animation, έχει επίσης
προταθεί για ένα Scottish BAFTA για τη μικρού μήκους 'Celephais'. Αυτή τη στιγμή
ο Κώστας μαζί με τη Λίζυ έχουν μια
εταιρία παραγωγής με έδρα το Λονδίνο επονομαζόμενη production & VFX company Melancholy Star
και μόλις τελείωσε την παραγωγή VFX για το U.F.O, με πρωταγωνιστή τον Jean Claude Van Damme. Ο Κώστας φέρνει μια ποιητική χροιά και άποψη στις
ιστορίες φαντασμάτων, από την Γενέτειρα
του που δεν είναι άλλη από την Ελλάδα.
Η Elizabeth E. Schuch ή Λίζυ! Η χαριτωμένη και πολύ ταλαντούχα σύντροφος στη ζωή αλλά και στο
ταξίδι του Κώστα στη Τέχνη. Συναντήθηκαν το 2003 και δουλεύουν μαζί 10 χρόνια.
Η Λίζυ ειδικεύεται στην κατασκευή
storyboards, concept art
και πολλά πολλά άλλα. Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα της στο θέατρο του Σικάγου,
έχει κατακτήσει κορυφαία διάκριση του Σικάγου, για τα σκηνικά (2003, των
Journey Τέλος, ο Jeff Βραβείο). Λειτουργεί πλέον διεθνώς ως θεατρικός και κινηματογραφικός σχεδιαστής παραγωγής,
storyboard artist (TED,
το BBC, ο Ρίντλεϊ Σκοτ Ass., Νουτοπία) και εικονογράφος.
Η συνέντευξη μας δεν είχε τον τυπικό χαρακτήρα των
ερωταπαντήσεων καθώς όταν μιλάμε για τη τέχνη η κουβέντα πάντα ξεφεύγει και
μιλάμε για τα συναισθήματα και τη νοσταλγία που οδηγεί στη δημιουργία…
Μιλήσαμε για το βασικό χαρακτήρα της
ταινίας, τον Νίκο, τον οποίο ερμήνευσε με μεγάλη μαεστρία κατά τη γνώμη μου Ο
Θεόδωρος Αλμπάνης ένας εκπληκτικός φωτογράφος που έκανε το ντεμπούτο του ως
ηθοποιός στη ταινία. Ο Theo
όπως είπα και στα παιδιά με άγγιξε με το βλέμμα και την ρεαλιστικότητά του , οι
δημιουργοί μου τόνισαν την δυνατότητά του να στήνει τον εαυτό του σχεδόν
καρποσταλικά θα έλεγα εγώ καθώς ως φωτογράφος ξέρει τι να ζητήσει απ τα μοντέλα
του άρα και τι να ζητήσει απ τον εαυτό του.
Όταν τα παιδιά είδαν τον Θοδωρή ήξεραν πως αυτός ήταν ο Νίκος τους.
Επέλεξαν έναν καλλιτέχνη καθώς αυτό ήταν βολικό ώστε ο πρωταγωνιστής να ταυτιστεί με ευκολία. Και τα κατέφερε!
Όταν ρώτησα τον Κώστα τι σημαίνει γι
αυτόν η Σιάτιστα πήρα μια απάντηση που με ξάφνιασε μα παράλληλα μου ερμήνευσε
πολλά κομμάτια του σεναρίου καθώς ο ίδιος ο δημιουργός έζησε 5 χρόνια σ' αυτή
τη πόλη χωρίς όμως να έχει αναμνήσεις. Το μόνο που έχει δικό του εκεί είναι η
κληρονομιά του, το σπίτι του. Χρόνια μετά ο Κώστας γύρισε ώστε μέσα απ τη
ταινία του να λύσει και ένα προσωπικό καθώς φαίνεται μυστήριο. Το θετικό
στοιχείο είναι πως όλοι στο χωριό στήριξαν τη προσπάθειά τους, τους δάνειζαν
αντικείμενα για τις ανάγκες των γυρισμάτων , σχεδόν όλοι οι κάτοικοι συμμετείχαν
στη σκηνή του γάμου, η εκκλησία τους έδωσε φαγητό (φυσικά δεν είχαν δει το
σενάριο γιατί αλλιώς ούτε νερό δεν θα τους έδιναν) απ τα ευτράπελα ήταν πως
τους κάλεσαν και στη Μητρόπολη,μιλώντας τους επί ώρες στα Ελληνικά ενώ όλο το crew και το cast στη πλειονότητά του δεν καταλάβαινε
λέξη!
Δεν παραλείψαμε να συζητήσουμε για
τους θρύλους που τόσο έντονα εμφανίζονται ως θεματική στη ταινία. Η άποψη των
παιδιών είναι πως οι θρύλοι της κάθε περιοχής είναι η καρδιά και το πνεύμα του
λαού, η προφορική παράδοση που μεταφέρεται
με ευλάβεια από γενιά σε γενιά.
Στη συνέχεια η κουβέντα κύλησε για
τα πιο διαδικαστικά ζητήματα όπως η χρηματοδότηση ενός τέτοιου πονήματος. Εκεί
τα πράγματα έγιναν ρεαλιστικά καθώς τα παιδιά χρηματοδότησαν ως επί το πλείστον
μόνοι τους τα πάντα ενώ και κάποιοι
Ελληνοαμερικάνοι τους έδωσαν το αστρονομικό ποσό των 20$! Στο σημείο αυτό τα
ειρωνικά γέλια δεν έλειψαν! Αυτό που τους έσωσε πρακτικά απ' ότι κατάλαβα ήταν
το online crowdfunding…
Μετά απ τη πονεμένη ιστορία των
οικονομικών προτίμησα να στρέψω τη κουβέντα προς το Ελληνικό κοινό και τα
μηνύματά τους προς τους Νέους Έλληνες καλλιτέχνες ώστε να κλείσουμε ευχάριστα
τη βραδιά. Η συμβουλή τους; Μην τα παρατάτε! Είτε μείνετε στην Ελλάδα είτε
φύγετε παλέψτε το! Η νέα γενιά έχει τα γνωστικά φόντα και μια φρέσκια νοοτροπία
μακριά απ τα κλισέ του παρελθόντος! Όσο για το κοινό; Τους ενθουσίασε το
γεγονός πως άνθρωποι όλων των ηλικιών μπήκαν στη διαδικασία να δουν τη ταινία
όταν προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι
μπορείς να αγγίξεις κάθε γενιά με τη δουλειά σου….. Έτσι κλείσαμε τη
κουβέντα μας, κι αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση και
ομορφιά από τα προβληματισμένα βλέμματα και τα ονειροπόλα χαμόγελα των θεατών
στο φουαγιέ του Σινεμά!
