Μπορεί τα τελευταία
χρόνια να υπάρχει μια αναβίωση του
κινέζικου και γιαπωνέζικου παραδοσιακού
κινηματογράφου με επικές ταινίες για
ήρωες, μαχητές, βασιλιάδες και γκέισες,
εμείς όμως που στην δεκαετία του ΄80
ήμασταν αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε
να χειριστούμε ένα βίντεο είχαμε ήδη
από τότε εντρυφήσει στην ψυχοσύνθεση
του μέσου κινέζου καρατέκα και του
υπερήρωα γιαπωνέζου νίντζα.
Μάθαμε όλοι μπροστά
στην τηλεόραση να φωνάζουμε διάφορες
ανατολίτικες πολεμικές ιαχές που συνήθως
περιοριζόταν σε ιιιιια ή γιααα,
σπάσαμε σίγουρα κάποιο βάζο,μπιμπελό
ή τα μούτρα του μικρού μας αδερφού καθώς
προσπαθούσαμε να πετύχουμε μια σύνθετη
κίνηση κλωτσιάς – μπουνιάς με την ταχύτητα
ενός shaolin και έχουμε κάπου στο πατάρι
μας κρυμμένη μια στολή νίντζα και μερικά
πλαστικά αστεράκια από τις απόκριες.
Η ιστορία στις ταινίες
πάνω κάτω η ίδια. Φτωχός πλην τίμιος
Κινέζος που η ζωή τον αδικεί, ο πλούσιος
του χωριού τον καταδιώκει και του παίρνει
ότι έχει και δεν έχει αφού πρώτα τον
δείρει, καταλήγει δαρμένος στα σκαλοπάτια
ιδιότροπου κι αλκοολικού kung fu master με
μεγάλη γυαλιστερή αλλά λεπτή λευκή
γενειάδα κι ατσαλάκωτη φορεσιά που του
διδάσκει την τεχνική των 8 μεθυσμένων
θεών, την τεχνική της μανιασμένης μαϊμούς
και του κουρασμένου βούβαλου σε λίγες
μόνο εβδομάδες. Καρφώνει καρφιά με την
ανοιχτή του παλάμη, περπατάει πάνω στο
νερό χωρίς να βουλιάζει, δεν κρυώνει,
δεν κουράζεται, πηδάει τόσο ψηλά ώστε
να ανέβει στην στέγη ενός διώροφου
σπιτιού, κι αν χρειαστεί σχεδόν πετάει.
Κάπου εκεί είναι κ η ώρα που θα επιστρέψει
στο χωριό του για να πάρει εκδίκηση από
όποιον τον είχε αδικήσει. Δέρνει το μισό
χωριό, σκοτώνει καμιά δεκαριά που δεν
το βάζουν κάτω και στο τέλος μετά από
μία μάχη μέχρι τελικής πτώσεως με τον
αρχηγό των κακών, τον νικάει με μια
μυστική κλωτσιά ή λαβή μετά από την
οποία ο κακός βγάζει αίμα από το στόμα
και σωριάζεται.
Μιάμιση δεκαετία
αργότερα βρίσκομαι σε μια αίθουσα με
γυαλισμένο παρκέ, μπροστά από έναν
καθρέφτη να προσπαθώ να πετύχω την
τεχνική του Λευκού Γερανού που ανοίγει
τα φτερά του ενώ μόλις έχω τελειώσει
την κίνηση της άγριας χαίτης του αλόγου.
Είπα να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια,
τότε που γράφτηκα σε μια σχολή tae kwon do,
σίγουρος ότι μετά από λίγο θα μπορούσα
κι εγώ να κάνω όσα έβλεπα στις ταινίες.
Δεν έγινα ποτέ shaolin μαχητής αλλά αυτό
δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψω να
ελπίζω.
