Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα.
Σήμερα, ο Δημήτρης Δημητριάδης.
Πώς είστε;
Ατελέστατα.
Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει;
Ως ιστορική στιγμή.
Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης;
Η ολομέτωπη, συλλογική και ατομική, παράδοση άνευ όρων στις συμβάσεις, ηθικές, ερωτικές, διανοητικές.
Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων;
Τα σοβαρά βιβλία, αν υπάρξουν, θα ευνοήσουν την περίοδο που περνάμε.
Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media;
Καμία.
Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε.
Ό,τι εκφράστηκε με στοχασμό και ποίηση — και είναι αμέτρητα.
Γενικώς: γιατί τα βιβλία;
Γιατί τα αληθινά βιβλία γεννιούνται πάντα από την Εσχάτη Εσωτερική Κρίση.
Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο;
Ο κόσμος αλλάζει τη λογοτεχνία.
Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων;
Αναγιγνώσκω σημαίνει γνωρίζω διαβάζοντας αυτό που δεν θέλω ή φοβάμαι να γνωρίζω.
Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει;
Ο ιδανικός αναγνώστης είναι ο ανίατα αέναα πάσχων άνθρωπος.
Ένας μέντορας σας;
Η ανεπάρκειά μου.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε;
Το γράψιμο είναι απόλυτη παραδοχή και πιστή εφαρμογή τής δυσκολίας τού ζην.
Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας;
Μού επιβάλλονται, και τους ευγνωμονώ.
Τι χάνετε γράφοντας;
Γράφω επειδή έχω χάσει τα πάντα.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο.
Ας αφήσουμε τα βιβλία να μιλήσουν τα ίδια μόνα τους — αν μπορούν.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας;
Εκτός κάθε κανόνα, ιδίως δεν έχω καμία θέση στον «ελληνικό κανόνα», είμαι εκ γενετής και θα παραμείνω έως το τέλος μου ακανόνιστος.
Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες.
Ό,τι αναδεικνύει με τέχνη την εσωτερική ατελεύτητη άβυσσο.
Νιώθετε να αλλάζετε;
Δεν είμαι ποτέ ο ίδιος.
Ο θάνατος;
Ο θάνατος είναι εγώ.
Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;
Την ερώτηση που πρέπει να μείνει διά παντός αναπάντητη.
