Το κινητό μου ξαφνικά μισεί τον εαυτό του επειδή με αγαπά. Τέτοια πάθη εμπνέουν οι μουσικές μου επιλογές. Προσπαθώ να σταματήσω
το αυτοκαταστροφικό του παραλήρημα όταν βλέπω το γνωστό φακελάκι του sms στην οθόνη. «Σας υπενθυμίζουμε ότι η κάρτα καυσαερίων σας
λήγει…», μεθαύριο. Το κινητό
χαμογελάει ειρωνικά για τη θεία δίκη που με βρήκε κατά μεσής του δρόμου. Με
τόσες φορές που το έχω ρίξει κι άλλες τόσες που έχω κάτσει κατά λάθος επάνω
του, έχει ελαφρυντικά. Κοιτάζω το οδόμετρο … χρειάζομαι και σέρβις. «Σαββατιάτικος Πρωινός Ύπνος – Εκδικητικό Κινητό,
σημειώσατε δύο» λέει ο Διακογιάννης στο κεφάλι μου.
Οδηγώ χάρη στον
αδερφό μου, που πριν μερικά χρόνια επιστράτευσε την υπομονή του Ιωβ, τη γενναιότητα
του Γκάνταλφ και την ψυχραιμία του Σποκ και κάθισε αποφασιστικά στη θέση του
συνοδηγού δίπλα μου. Έμεινε εκεί για όσο ανεβοκατέβαινα την Εθνική οδό μέχρι να
μάθω που πέφτει η 4η ταχύτητα, πως επικοινωνεί ο κινητήρας τα δίκαια
αιτήματα του και γιατί η εμφάνιση κινούμενου οχήματος στα 10 μέτρα δεν είναι
αιτία σύνταξης διαθήκης, κλαυθμού και οδυρμού.
Λογικό κι επόμενο αφού την Εθνική οδό ήξερα, την Εθνική οδό
εμπιστευόμουνα, όταν ήρθε η ώρα του σέρβις, πήγα σε μία αντιπροσωπεία επί της
Εθνικής οδού. Έπεσα σε μία οικογενειακή επιχείρηση που φαινόταν σοβαρή. Ήταν. Οι
ιδιοκτήτες είναι πάντα ευγενικοί μαζί μου παρότι έχω τρομάξει κατά καιρούς
κάποιους πελάτες με αγροτικά οχήματα. Ατυχείς συγκυρίες κατά τις οποίες έτυχε ο
συγχωρεμένος ο Joey να τραγουδά
στη διαπασών ότι κάποιος του έριξε κάτι στο ποτό ή ότι έχασε το γυναικάκι του
που το πήρε η ΚΚΚ (από κάτι τέτοια εκτιμάς την Ελληνίδα μάνα). Κοίταζαν οι
ταλαίπωροι σχεδόν έντρομοι το αυτοκινητάκι να δουν τι πτηνό θα βγει από εκεί
μέσα. Εξακολουθούσαν να με κοιτάζουν έντρομοι αφού έβγαινα, σε μία απεγνωσμένη
προσπάθεια να συμβιβάσουν το ασυμβίβαστο
της ύπαρξης μου χωρίς να κάψουν καμία ασφάλεια. Καλή τύχη φίλοι μου, εγώ ακόμα δεν
το έχω καταφέρει. Οι φήμες ότι κάποιοι από
αυτούς σταυροκοπιούνται ακόμα και φτύνουν τον κόρφο τους και μόνο στη θέα του
συγκεκριμένου μοντέλου αυτοκινήτου κρίνονται ως αβάσιμες και ανυπόστατες.
Μπορεί με τα χρόνια να την έμαθα την 4η την
ταχύτητα, μπορεί να αποδέχθηκα (μετά βίας) το δικαίωμα χρήσης των δημοσίων οδών
και από άλλους οδηγούς, αλλά συνεργείο δεν άλλαξα. Σε αυτό βέβαια βοήθησε το
γεγονός ότι βρίσκεται σχετικά κοντά στο σπίτι των γονιών μου.
Αυτό το πρωινό λοιπόν, ξύπνησα νωρίς. Τόσο νωρίς, που θα
έπρεπε να είναι παράνομο τα Σάββατα. Η
πρωινή δροσιά με αποζημίωσε λίγο. Η δροσιά και η σκέψη των τμημάτων της
διαδρομής δίπλα στη θάλασσα. Η
ραδιοφωνική μου διάθεση ανταμείφθηκε γενναιόδωρα με ένα από τα ωραιότερα playlist που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό και μία ώρα
και κάτι ψιλά αργότερα, στρίβω στον παράδρομο προς το συνεργείο. Εκεί βλέπω ένα
αυτοκίνητο να πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση και όταν φτάνει κοντά μου
βλέπω στο τιμόνι να με προσπερνά εκείνος που είχε επιστρατεύσει την υπομονή του
Ιωβ, τη γενναιότητα του Γκάνταλφ και την ψυχραιμία του Σποκ κάποτε για πάρτη
μου. Σταματά λίγο πιο κάτω. Σταματώ και κάνω όπισθεν μέχρι να συναντηθούμε ξανά
(ναι, έχω μάθει και την όπισθεν). «Τι κάνεις εδώ;» λέω. «Σέρβις» απαντά «εσύ;».
«Σέρβις»
απαντώ. Εμφανίζεται μετά από λίγο με τη νύφη μου κι επιτέλους έχουμε
λίγο χρόνο να πούμε τα νέα μας. Μετά το
συνεργείο ΚΤΕΟ. Ο πατέρας μου έρχεται μαζί για παρέα – ποιοτικός χρόνο τώρα και
στα ΚΤΕΟ. Μέσα σε ένα επαρχιακό τοπίο που αποπνέει ηρεμία ο Ήλιος τεντώνεται
και μας κοιτάζει απορημένα που είμαστε κιόλας εκεί Σαββατιάτικα. Λίγος κόσμος
μέσα στο ΚΤΕΟ, κινείται ήρεμα και χαλαρά. Κάποιοι κάθονται στο σαλονάκι και
διαβάζουν περιοδικά για κυνηγούς και αυτοκίνητα. Ξεμπερδεύουμε γρήγορα και
ξεκινάμε για το σπίτι. Στο δρόμο αποφασίζω, εντελώς δημοκρατικά, να
σταματήσουμε σε ένα βενζινάδικο απέναντι από μία υπέροχη παραλία για να αφήσω
το αυτοκίνητο για πλύσιμο. «Αντιτετανικό διαθέτουμε;» ρωτώ τον απορημένο κύριο
στο πλυντήριο ενώ του δίνω το κλειδί. «Είναι βρώμικο», εξηγώ. Γελάει. Παίρνει
το κλειδί κι ενώ ανοίγει λέει «Κοπελιά αυτό δεν είναι βρώμικο. Βρώμικο είναι να
κοιτάς το τιμόνι και να λες να το πιάσω τώρα ή θα μου ξεκολλήσει το χέρι; ξέρω
τι σου λέω… ». Η απενοχοποίηση της ημέρας, ήταν μία προσφορά του πρατήριου
υγρού καυσίμων της γειτονιάς σας.
Ώρα για καφέ. Το βενζινάδικο έχει ένα μικρό χώρο με θέα τη
θάλασσα και αναπάντεχα καλό καφέ στην εξωφρενική τιμή του €1 ! Ενώ ετοιμάζονται
οι καφέδες εμφανίζεται ένας γνωστός και κάθεται μαζί μας. Μετά από λίγο
έρχονται άλλοι δύο. Έχω την αίσθηση ότι είμαι στο καφενείο του χωριού. Παρατηρώ την κυρία που φτιάχνει τους καφέδες.
Μία γκριζομάλα αμαζόνα που δουλεύει σκληρά σε αγροτικές δουλειές, στο
βενζινάδικο, πηγαίνει τις παραγγελίες για πετρέλαιο με το φορτηγάκι, κρατάει
σπίτι, παιδιά, εγγόνια. Τα μεγάλα πράσινα μάτια της φωνάζουν πως έχει περάσει
πολλά μα δεν την πτοούν αυτά κι άλλα τόσα. Ο βράχος της οικογένειας της. Κοίτα
κάτι άνθρωπους που κρύβουν τα βενζινάδικα. Με κοιτάζει δύσπιστα. Της φαίνομαι
διαφορετική. Με παρατηρεί κι αυτή λίγο. Μετά κάθεται στο διπλανό τραπέζι και
συμμετέχει στη συζήτηση με τους υπόλοιπους. Παρακολουθώ εκ των έσω, μία παρέα
συνταξιούχων που ανταλλάσσει κουτσομπολιά, ιατρικά περιστατικά, αναφορές
παραγωγικότητας για τις ελιές, σχόλια για την οικονομία, την πολιτική, τη ζωή. Μόνο ωραίοι άνθρωποι εμφανίστηκαν εκείνο το
πρωί. Με υγρά μεγάλα μάτια που δεν βιάζονταν. Με έβαλαν στο οπτικό τους πεδίο
διστακτικά στην αρχή, μέχρι να βεβαιωθούν για ότι ήταν προϋπόθεση να επιβεβαιώσουν.
Φτάνοντας αργότερα στο σπίτι, άνοιξα την πόρτα του κήπου και
πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ η τετράποδη
λατρεία όρμησε πάνω μου να με καλοσωρίσει και να με επιπλήξει που έλειψα τόσο
καιρό. Αφού μου τα είπε ένα χεράκι, εξαφανίστηκε βιαστικά για να φέρει το
καινούργιο της παιχνίδι. Η μητέρα μου βγήκε χαμογελαστή από την πόρτα αφήνοντας
για λίγο την κουζίνα της Λωξάντρας . Ήρθαν κι οι υπόλοιποι. Και κάπου εκεί,
λίγο πριν μαζευτούμε γύρω από το τραπέζι για το μεσημεριανό φαγητό κι εν μέσω
ασύστολων αλληλοπειραγμάτων, τους κοίταξα σιωπηλά κι ευχαρίστησα το σύμπαν για
την καλή μου τύχη, για ένα θυμωμένο κορεάτικο κινητό και για ένα σέρβις με αέρα
εξοχής που μέσα από αυτές τις λέξεις ταξίδεψε μέχρι το παράλληλο σύμπαν ενός εξώστη
που μου πάει. Φέτος, τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς.
