Σκηνοθεσία: Lenny Abrahamson
Ηθοποιοί: Brie Larson, Jacob Tremblay, Sean Bridgers
Η ιστορία της ταινίας αντηχεί πραγματικά γεγονότα και εφιάλτες που δεν θα περίμενες ποτέ να συμβαίνουν στ' αλήθεια. Μπορεί άλλες δημιουργίες του είδους – όπως το 'Michael' του 2011- να περιγραφούν λεπτομερέστερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια τη φρίκη μιας απαγωγής και χρόνιας κακοποίησης. Ωστόσο, η νέα κινηματογραφική προσπάθεια του Λένι Αμπράχαμσον δεν μοιάζει να αποφεύγει κάτι. Οι αρρωστημένες, καταχρηστικές σχέσεις είναι εκεί, η συναισθηματική σύμπλεξη μεταξύ μιας μητέρας και του πεντάχρονου γιου της πλαισιώνεται από ένα περιορισμένο χώρο ελάχιστων τετραγωνικών και περιορίζεται από μια βαριά ατσάλινη πόρτα με έναν άγνωστο ηλεκτρονικό κωδικό. Ο μικρός πλανήτης του Δωματίου αντιφεγγίζει το αχανές ενός κόσμου που μοιάζει τόσο ξένος για κάποιους και ταυτόχρονα τόσο οικείος για άλλους. Η γραφή του φιλμ σε κάνει τελικά να αναρωτιέσαι για την απεραντοσύνη αυτού που σε περιβάλλει. Σε κλείνει μέσα σε αυτο το άθλιο, ηχομονωμένο δωμάτιο που άλλοτε φαντάζει μικρό όσο ένας τηλεφωνικός θάλαμος και άλλοτε μπορεί να χωρέσει ολόκληρο το σύμπαν. Το σύμπαν ενός μικρού παιδιού.
Παίζοντας με τις οπτικές γωνίες της λήψης του χώρου και αφήνοντας πιο ασαφή την αίσθηση του χρόνου, ο Ιρλανδός σκηνοθέτης του εξαιρετικού 'Frank' προσδίδει συνειδητά μια ποιητική χροιά σε μια συγκλονιστική υπόθεση. Το κλειστοφοβικό θρίλερ με στοιχεία δράσης της πρώτης πράξης, αφού προσφέρει μια αναπάντεχη κορύφωση, μετατρέπεται σταδιακά σε ένα υποτονικό και βαθιά ενδοσκοπικό δράμα, νοηματοδοτημένο από την παθολογία της ντροπής, του εγκλεισμού και της χρόνιας υποταγής. Η αφήγηση στηρίζει την αποτελεσματικότητά της στο καθημερινό (ψυχολογικό αλλά και σωματικό) βασανιστήριο της μητέρας, η οποία έχει γνώση της ζωής πριν από την απαγωγή.
Πριν από το δωμάτιο. Παράλληλα όμως προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ίσως ανούσια αθωότητα του παιδιού της, κρύβοντάς του την εξαθλίωση. Στο βλέμμα της υπέροχης Μπρι Λάρσον ('Μικρά όμορφα πλάσματα') εντυπώνεται η πνευματική κόπωση αυτού που πρέπει διαρκώς να υποκρίνεται, προκειμένου να αντέξει. Του αρχέτυπου ρόλου της μητέρας που γνωρίζει ότι το παιδί της ζει στερημένο από όλες τις απαραίτητες αναγκαιότητες που χρειάζεται κάποιος για να μεγαλώσει. Η συγκινησιακή πρόσκρουση είναι μεγάλη, καθώς ξεδιπλώνεται μέσα από το κοντράστ της παιδικής αισιοδοξίας αφενός, και αφετέρου της ανυπόφορης φρίκης της πραγματικότητας. Εντούτοις, η δύναμη της αθωότητας απαλύνει τον πόνο, γεμίζει με φως και ζωή το μικρό κελί, δίνει ύπαρξη και νόημα σε χρηστικά αντικείμενα και τα μετατρέπει σε φίλους, σε πρόσωπα.
Ένας παιδικός νους που δεν ξέρει τι σημαίνουν οι λέξεις έξω κόσμος, που νομίζει ότι οι άνθρωποι είναι δισδιάστατα όντα που ζουν μέσα στην τηλεόραση, κατορθώνει τελικά να κάνει το πλάνο εδραίωσης μιας επαρχιακής γειτονίας της Αμερικής να φαντάζει πιο απειλητικό από το οικείο δωμάτιο.
Όσο σοφή ήταν η κίνηση να επιλέγει η ίδια η συγγραφέας Έμα Ντόναχιου στη σεναριακή μετατροπή του ομότιτλου βιβλίου της, άλλο τόσο επιτυχημένη είναι και η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Λάρσον, η οποία θέτει ίσως την πιο σοβαρή υποψηφιότητα για τον πρώτο γυναικείο ρόλο στα προσεχή Όσκαρ. Με υπέροχο νατουραλισμό στην έκφραση, χωρίς να εκμαιεύει την εύκολη συγκίνηση ή να παρεκκλίνει στο μελό, λάμπει μέσα στο σκοτεινό μπουντρούμι, δίνοντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα στον μικρό συμπρωταγωνιστή της (καθηλωτικός ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ) να εκφράσει -κρατώντας σφιχτά την ψευδαίσθηση της παγκοσμιότητας και της μοναδικότητας αυτού που τους περιβάλλει- μια τρομακτική οικειότητα στη σχέση τους. Το αποτέλεσμα, παρά τα μικρά θέματα αξιοπιστίας του σεναρίου και τα ίσως πρόχειρα αναλυμένα μηνύματα για το τέλος της αθωότητας, είναι χωρίς δεύτερη σκέψη θετικό. Η διορατική κινηματογράφηση ανακατεύει αποτελεσματικά τη φαντασία με την επιθετικότητα, καθρεφτίζοντας τις ανεπούλωτες πληγές που χαράζονται στις ψυχές αυτών που αναγκάζονται να μεγαλώσουν μαρτυρικά. Που βασίζουν την επιβίωση τους στην κτητικότητα. Που παρόλη τη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση που προκύπτει από το μετατραυματικό στρες, μπορούν ακόμη να διαπραγματεύονται στιγμές ανθρωπιάς και κυρίως ζεστής, μητρικής αγάπης.
Η ταινία προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη στους εξής κινηματογράφους: Odeon πλατεία, Ster Cinemas Μακεδονία, Village Mediterranean Cosmos, Κολοσσαίον και Ολύμπιον 1
