γράφει ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Υπήρχε μια εποχή- Λύκειο πηγαίναμε ακόμη- όπου σε κάθε αργία, σχόλη και δε συμμαζεύεται, μαζευόμασταν στο υπόγειο στούντιο της πλατείας Ναυαρίνου και τζαμάραμε μ’ ότι μουσικό όργανο έπεφτε στα χέρια μας. Ηλεκτρικές κιθάρες, αρμόνια, ντραμς, κλαρίνα, βιολιά. Κι οι συμμαθήτριές μας- οι «ψαγμένες», εννοείται, οι άλλες ήταν «φλώρες» και δε μας ένοιαζαν- περήφανες για εμάς, κοιτούσαν με καμάρι και κουνούσαν με χάρη το κορμί τους στους ρυθμούς των δωδεκάμετρων που σκαρώναμε…
Και ήταν κι εκείνο το Underworld Shakedown των Last Drive που μας είχε στοιχειώσει για τα καλά…B- movie αισθητική, ατμόσφαιρα φιλμ- νουάρ, ενώ οι διεστραμμένες διασκευές του, έριχναν τους καημένους τους γείτονες σ’ απόγνωση! Κλείναμε τα μάτια και ταξιδεύαμε. Me ‘N’ My Wings. Σαν μια γρήγορη μηχανή που τρέχει δαιμονισμένα κάτω απ’ το νυχτερινό ουρανό. Ανάμεσα από κοιλάδες κι ερημιές. Valley Of Death. Πίνοντας βερμούτ μ’ εκείνη τη μοιραία ξανθιά. Κάθε νύχτα…
Υπήρχε μια ανεμελιά στον αέρα. Σκεπτόμενη, όμως. Ίσως δε σου το περιγράφω καλά, αλλά αν το ’χεις ζήσει, νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η επόμενη μέρα σ’ ένοιαζε και δε σ’ ένοιαζε μαζί. Είχες τους φίλους σου, το κορίτσι σου, τις τσάρκες σου…
Τις προάλλες, πέρασα ξανά απ’ την πλατεία, μπροστά από εκείνο το παιδικό άγαλμα που κατουράει περιφρονητικά το σιντριβάνι. Το στούντιο υπάρχει ακόμη, αλλά δεν τόλμησα να μπω μέσα. Θες επειδή δεν ήθελα να χαλάσω τις αναμνήσεις που είχα, θες επειδή βιαζόμουνα… Και κάποιες άλλες «όμορφες» θα λίκνιζαν τα σώματά τους στις μελωδίες μιας άλλης μπάντας, ήμουν σίγουρος…Με πείραζε;
Α, ρε χρόνε…Ακόμα καίγομαι μέσα μου…This Fire Inside…
Είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία του ελληνικού ροκ εν ρολ, μαζί με τους Villa 21 και τους Mushrooms. Μας αποχαιρετούν με πέντε συναυλίες στο Gagarin είναι στις 14, 15, 19, 21 και 22 Μαρτίου.
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς- η φωνή των Drive– είχε μιλήσει αποκλειστικά στον «ε» και στο Rock ‘n’ Roll Circus…
Alex, ξέρεις ότι όταν μιλάμε μαζί ξεχνάω την ιδιότητα μου ως κειμενογράφος και γίνομαι πάλι οπαδός… Σαν τότε, πιτσιρικάς, που είδα τους Driveστο Πάρκο των Σκύλων για πρώτη φορά (τέλη δεκαετίας ’80) κι έχασα το μυαλό μου!
Tη θυμάμαι καλά εκείνη τη συναυλία. Εκρηκτική…
Πως νιώθεις, τι θυμάσαι απ’ όλη αυτήν την πορεία;
Πώς μπορώ να συνοψίσω όσα θυμάμαι σε λίγες γραμμές; Οι Last Drive ήταν σχεδόν όλη μας η ζωή, ένα παράξενο μαγικό χαλί που πάνω του ταξιδέψαμε, μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε, φάγαμε τα μούτρα μας, χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε. Ζήσαμε δηλαδή. Πώς να περιγράψεις τη ζωή σου; Μπορείς μόνο να πεις πως όλα όσα περάσαμε είχαν ένα σκοπό: να μεγαλώσουμε, να αποκτήσουμε τις εμπειρίες που χρειαζόντουσαν για να προχωρήσουμε.
Σήμερα νιώθουμε περίεργα, τα 30 χρόνια ήταν ένα απίθανο ορόσημο, μια στιγμή που δεν πιστέψαμε ότι θα φτάναμε ποτέ γιατί το όραμά μας δεν είχε βάθος στο χρόνο, είχε να κάνει περισσότερο με τη στιγμή. Μέσα από τις δυσκολίες και τα ωραία, φτάσαμε εδώ κι υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Τι είναι αυτό; Ακόμα και στα καλύτερά μας όνειρα δε θα μπορούσαμε να έχουμε αυτό που βιώνουμε, μια σχέση αγάπης και αμοιβαίου σεβασμού με το κοινό μας, που υπερβαίνει ακόμα και τους ίδιους τους Last Drive. Να χάνεις την ταυτότητά σου με δημιουργικό τρόπο και συγχρόνως να αμφισβητείς τα στερεότυπα που μας έχουν επιβληθεί για τη σχέση μουσικού-κοινού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να
έχουμε…
Γιορτάζετε με δυο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και με τίτλο 30 Years (A)Live. Μίλησέ μου σχετικά. Θα συνδράμουν φίλοι και γνωστοί απ’ την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ θα υπάρξουν διαφορές, τόσο στα δυο liveστην Αθήνα, όσο και σ’ αυτό της Θεσσαλονίκης…
Όλα αυτά τα χρόνια τα περάσαμε μέσα σε μία μουσική κοινότητα και ποτέ δε θα είχαμε φτάσει εδώ αν δεν υπήρχε. Η ιστορία μας, όπως και κάθε ροκ εν ρολ μπάντας, έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με τους ανθρώπους: αυτούς που προηγήθηκαν και αποτέλεσαν για μας κατά κάποιο τρόπο icons, τους φίλους που ξεκινήσαμε παρέα το ταξίδι στη μουσική αντιδρώντας στα ίδια ερεθίσματα, τους μουσικούς που η άποψή τους κι η παρουσία τους μας ενέπνευσε και πάνω απ’ όλα το κοινό που μας στήριξε και μας στηρίζει.
Έτσι, αποφασίσαμε να καλέσουμε κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους επάνω στη σκηνή – να επιχειρήσουμε να τους «βάλουμε» στο υλικό μας και να παίξουμε μαζί. Η ανταπόκρισή τους ήταν κάτι παραπάνω από εγκάρδια κι άμεση κι αυτό μας έδωσε φτερά. Κλειστήκαμε για δυο μήνες στο στούντιο, τους υποδεχθήκαμε και φτιάξαμε μαζί αυτό το διήμερο. Το ίδιο και για τη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε το πρώτο ταξίδι μας με την μπάντα και όπου βρήκαμε ήδη σε δράση μια ζωντανή σκηνή και μια μουσική κοινότητα πολύ πιο σφικτή και δραστήρια απ’ ότι η αθηναϊκή. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η πόλη έγινε σα δεύτερο σπίτι για μας: παίξαμε άπειρες φορές, ζήσαμε ολόκληρες περιόδους απ’ τη ζωή μας, τζαμάραμε και γουστάραμε με τρομερούς μουσικούς, κάποιους από τους οποίους θα έχουμε την τιμή να ανεβάσουμε στη σκηνή στις 23 Δεκεμβρίου.
Το παρελθόν είναι παρελθόν. Ποιο είναι το μέλλον για τους Drive από εδώ και πέρα; Τι θα ήθελες για την μπάντα; Τι βλέπεις;
Όλα τα σχετικά με την προετοιμασία των εμφανίσεων για τα 30 χρόνια μας κράτησαν απασχολημένους το τελευταίο διάστημα και δεν υπάρχουν άμεσα σχέδια, εκτός από μία εμφάνιση στις αρχές Φεβρουαρίου στην Αθήνα, στη στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Επιπλέον, πάντα όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση με τους Drive δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ποτέ δεν μπορούσαμε να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις κι εδώ που βρισκόμαστε αισθάνομαι ότι κλείνει ένας κύκλος και παρότι νιώθω ότι έχω καλύψει τα όνειρα που είχα ποτέ με τους Drive με το παραπάνω, νιώθω συγχρόνως την ίδια επιθυμία να παίξω μουσική όπως όταν ξεκινούσαμε. Είναι ένα πολύ περίεργο σημείο. Από δω και μπρος ότι προκύψει θα έρθει μόνο μέσα από την επιθυμία μας να μείνουμε δημιουργικοί και σίγουρα θα είναι διαφορετικό.
