Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου «Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη'», ο Λάμπρος Παπαλέξης ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη, όπου θα ξανασυναντήσει τους φίλους του στη συμπρωτεύουσα. Το Rock 'n' Roll Circus μίλησε αποκλειστικά μαζί του.
Λάμπρο, χαίρομαι που μιλάμε μαζί. Νέο σχήμα, νέος δίσκος. Μίλησέ μου σχετικά…
Ευχαριστώ η χαρά είναι και δική μου… Ναι, πρόκειται για τις «Χτισμένες…των Θεμέλιών'» και τον δίσκο «Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη'» που θα τεθεί σε κυκλοφορία ηλεκτρονική και σε cd αρχικά απο την IkarosRecordsστις 16 Δεκέμβρη. Είναι το νέο μου εγχείρημα με φίλους μουσικούς, όπως ο Διονύσης ο Τελιόπουλος που παίζαμε στη «Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων» και παίζει ηλεκτρική κιθάρα, κάνει φωνητικά, και είναι συμπαραγωγός μου στο μουσικό κομμάτι του album. Ο Νίκος ο Μενουδάκης που παίζει hammond και πλήκτρα και είχαμε παίξει στη «Σαύρα των Βασιλικών Δρόμων'» με παρουσία στους ''EchoTattoo'' και στους δικούς του ''Βάλια Κάλντα''. Ο Πάνος ο Τομαράς στο μπάσο και ο Σπύρος ο Δουλγερίδης στα τύμπανα και φωνητικά, από ''Earthbound'',''Swing Shoes'', ''Rocking Bones'',''Honey Dive'' και στο πιάνο Κωστας Στεργίου με συμμέτοχές σε ''GravitySays_I'', «Εισβολέα».
Σε σχέση με το album στα τύμπανα βρίσκεται ο Δημήτρης Γρηγοριάδης, στο πιάνο ο Γιώργος Κονής. Συμετέχουν ο Αλέξης Καλοφωλιάς στο μπάσο και στη φυσαρμόνικα. Η Γεωργία η Συριοπούλου, μαντολίνο και εναρμόνιση των εγχόρδων. Ο Renato Kushi τρομπόνι, η Φωτεινή Καλλιανού τσέλα, αν ξεχνάω κάποιους ας με συγχωρέσουν…
Τις μίξεις έχει κάνει ο Μανώλης Αγγελάκης, οι ηχογραφήσεις έγιναν στα ''Zero Gravity Studios'' με ηχολήπτη τον Δημήτρη Δημητριάδη.
Το album λες ότι είναι ένας φόρος τιμής στις μουσικές σου αναφορές και μια εσωτερική ματιά στο τι οδήγησε τη χώρα στην κοινωνική και πολιτιστική κρίση…
Είναι φόρος τιμής σε ότι με επηρέασε και άνδρωσε μουσικά και στιχουργικά… Από τα blues του John Lee Hooker και της Big Mamma Thorton, τους ''The Band'', τον Neil Young, τον Dylan, τους Bad Seeds του Nick Cave, τον Lou Reed και την Νεουρκέζικη σκηνή έως και τους Cowboy Junkies που λειτούργησαν καταλυτικά στο πως να αντιλαμβάνομαι τη μουσική και να την προσεγγίζω…
Όμως και μεταγενέστερες μπάντες όπως Screaming Trees, Afghan Whigs, Spiritualized και οι Jesus and Mary Chain παρελαύνουν ή τουλάχιστον τις ακούω μέσα στις ενορχηστρώσεις του «Δηλητήριου…» προσπαθώντας να δημιουργήσω ένα χαρμάνι που όλοι μαζί μπορούν να ισορροπούν εξυπηρετώντας τραγουδοποιία σε αμερικάνικες μελωδίες με στίχο όμως ελληνικό που να μην είναι ασύμβατος στο χειρισμό σε σχέση με τον πέραν του Ατλαντικού μουσικό φορμαλισμό και στις ατμόσφαιρες που δημιουργεί και αφήνει πίσω του…
Η στιχουργία του προσπαθεί να αναλύσει σε συναισθηματικό πεδίο τι και ποια ήταν τα στοιχεία, οι ποιότητες που τα τελευταία χρόνια οδήγησαν στη κοινωνική και πολιτιστική κατάρρευση της κοινωνίας γιατί χωρίς σταδιακό εκφυλισμό δεν μπορεί να επέλθει οικονομική κρίση σαν αυτή που βιώνουμε βγάζοντας στην επιφάνεια το σώμα μιας χώρας που η θλίψη πάνω της είχε απο καιρό κακοφορμίσει …
Ανακαλεί την θλιβερή ανάμνηση των τραγουδιών που βασάνισαν τα αυτιά μας χωρίς λόγο ύπαρξης μα κυρίως μιας υπενθύμισης ότι υπάρχει κρυμμένο από πίσω κάτι πιο σκοτεινό, βάρβαρο και κτηνώδες από τη σαχλή αφέλεια ενός πρωινάδικου….
Προσπαθεί να προσεγγίσει άπληστα βλέμματα της πλασματικής ευμάρειας όλων αυτών που δεν έμαθαν πως να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, την απόγνωση και την οργή των νέων που βρίσκονται μέσα στη μέση του πουθενά και ότι υπάρχει μπροστά στους είναι άγονα τοπία και θάλασσες που πρέπει να ταξιδέψουν. Είναι προσπάθεια να καταγράψει όλη την αυτοακύρωση των χαμένων ευκαιριών των ημερών που ζούμε προσπαθώντας να βαδίσουμε με όση αξιοπρέπεια έχει απομείνει τσακισμένοι πολλές φορές και από αγκυλώσεις του εαυτού μας…
Μια ενδοσκοπική ματιά στα πεδία των μαχών των χαμένων εραστών εκεί που επιθυμίες έστριψαν και βούλιαξαν σε ατέλειωτες χωρίς σκοπό λαγνείες και δεν άφησαν τίποτε απολύτως πίσω παρά μια σιωπή που κατοικείται από φωνές… Τέλος πως στη πραγματικότητα θα έπρεπε ξεχνώντας το αν να θυμόμασταν το ΝΑΙ…
Υπάρχει συνάφεια- μουσική / στιχουργική κτλ. με τις Σαύρες των Βασιλικών Δρόμων αλλά και με τους Φάντης Μπαστούνι;
Οι «Φάντης Μπαστούνι…» ήταν Rock 'n Roll-άκι ενός 17-20 χρονου που ήθελε να εκτονώσει τη καταπίεση που του επέβαλλαν τα χρόνια της δεξιάς και ο στενός κορσές του μαρξισμού τη δεκαετία τέλη '70 αρχές '80ς που όμως λόγω ηλικίας δεν είχε την ικανότητα να αναλύσει αλλά να λειτουργήσει απλώς με το ένστικτο…
Με τη ''Σαύρα…'' υπάρχει μια πιο εμφανής συνάφεια…
Αλλά είχα μάλλον μια ανάγκη να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω δύσκολες μουσικές αλλά δεν ήξερα ακριβώς πως αυτό να το παράξω με στίχο που είχε κάτι να πει για την εποχή του. Αντίθετα τώρα το 80% του ''Δηλητήριο…'' γράφτηκε σε 3 μέρες η μουσική και οι στίχοι του . 4-7 Ιουλίου και το υπόλοιπο 2-3 μήνες το πολύ μετά. Ήξερα από την αρχή που ήθελα να το πάω και μου ''μιλούσε'' από μόνο του και με καθοδηγούσε ακόμα και όταν το ego μου με έφτανε σε αδιέξοδα…
Έχεις πλούσιο βιογραφικό στα μουσικά πράγματα της χώρας- κι όχι μόνο. Αλήθεια, πως βλέπεις την κατάσταση στην ελληνική σκηνή; Βγαίνουν νέα συγκροτήματα άξια λόγου αναφοράς; Υπάρχουν δουλειές που τυγχάνουν αναγνώρισης; Ή «ματαιότης ματαιοτήτων…»;
Μια 10ετία αποκομμένος από τη μουσική το κριτήριο μου δεν είναι και το πιο ασφαλές για να εξάγει συμπεράσματα, αλλά έχω ακούσει δουλειές που μου έκαναν εντύπωση κυρίως από την αγγλόφωνη σκηνή.
Υπάρχουν μπάντες που μου αρέσουν πολύ πέραν του ύφους που γράφω. Βλέπω εξ άλλου κάποιες να κάνουν περιοδείες στο εξωτερικό κάτι που είναι καλό για όλη τη σκηνή, είτε αγγλόφωνη, είτε ελληνόφωνη που δεν διαχωρίζω και καλό θα ήτανε επειδή ακόμα και σήμερα διάφοροι τροφοδοτούν αυτή τη νοσηρή κατάσταση διαχωρισμών ας τελειώνουμε με αυτό.
Μπάντες που μου αρέσουν και είναι και άσχετες με το δικό μου ύφος όπως μου έρχονται στο μυαλό χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιες…
Οι 1000MODS μου αρέσουν αρκετά, οι Dead Dranks, οι Birthday Kicks και οι Snails, από ελληνόφωνους θεωρώ εξαιρετικό τον Σείριο Σαββαίδη με μέλλον μπροστά του και θα του άξιζε μεγαλύτερης προσοχής.
Πιστεύεις ότι βοηθάει στους δύσκολους αυτούς καιρούς η μουσική; Έχει λόγο ύπαρξης το rock 'n' roll σε περιόδους κρίσης σαν κι αυτή που διανύουμε;
Γενικά η τέχνη σε περιόδους σαν κι αυτές αποτυπώνει τη κατάσταση και γίνεται λιγότερο εγωκεντρική και ομφαλοσκοπική, στέλνει μηνύματα, δημιουργεί νέα πεδία δράσης και διέξοδα αν και πιά είναι φανερό πως όλα έχουν να κάνουν με το ταξικό επίπεδο και τους διαχωρισμούς που προκαλεί. Οπότε ναι η τέχνη όμως από ανθρώπους και για τους ανθρώπους είναι ένας χώρος που μπορούν απο εκεί μέσα να εκφραστούν και διάφορες μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης….
Χωρίς αλληλεγγύη δεν θα πάμε πουθενά σαν κοινωνία, ούτε σαν ανθρώπινο είδος.
Μίλησε μου, τέλος, και για το live στη Θεσσαλονίκη, στις 22/12. Τι θα περιμένουμε;
Ήταν επιθυμία μου έχοντας να παίξω στη Θεσσαλονίκη πάνω από 20 χρόνια να γίνει η παρουσίαση του δίσκου εδώ. Έτσι βρέθηκε το ''Υπόγειο'' που από πληροφορίες ανταποκρινόταν σε ότι είχαμε στο μυαλό μας. Όχι χώρος χαοτικός και απρόσωπος αλλά ζεστός, φιλικός με καλό ήχο.
Ας περιμένει ο κόσμος που θα μας δει μια καυτή με πολύ ιδρώτα Rock 'n Roll βραδιά που θα τον αδειάσει από τη θλίψη του και θα τον γεμίσει με κάτι υγιές σε σχέση με όλη αυτή τη νοσηρότητα που ζει και ευχόμαστε να του δώσουμε κουράγιο να συνεχίσει…
Λάμπρο, σ' ευχαριστώ για το χρόνο που μου διέθεσες…Ο επίλογος σ' εσένα. Τα λέμε ξανά σε λίγες ημέρες…
Ευχαριστώ από τη καρδιά μου για τη φιλοξενία και τη δυνατότητα εξ αποστάσεως πρώτης επαφής, οι μέρες είναι κοντά μέχρι 22 Δεκέμβρη, μετράμε αδημονώντας ανάποδα…
