Στήλη ρομαντική, αναρχική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι Santé άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της
και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινώνcεποχών…
Σάββατο βράδυ. Περπατώντας στην πλατεία Δημοκρατίας, παρατηρώ τα τζάνκι να μαλώνουν μεταξύ τους, ενώ οι όμορφες, λίγο πιο κάτω, τσεκάρουν ανά δέκα δευτερόλεπτα τα smart phones τους. Σύνηθες φαινόμενο. Η αστυνομία εξαφανισμένη. Φαντάζομαι ότι υπάρχει πλέον σχέδιο. Πάνω απ' την Εγνατία η πλέμπα και κάτω απ' αυτήν το ανφάν γκατέ. Ο σουρεαλισμός πάντα ήταν το δυνατό στοιχείο αυτής της- ρημαγμένης- πόλης. Η φτώχεια και η δυστυχία αγκαζέ μ' ένα νεόπλουτο κύμα ολιγαρχίας που σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Είσαι τυφλός αν δεν το βλέπεις. Σημάδια των καιρών. Που καιρός για αισιόδοξες σκέψεις.You can't come back.
Πολύ θα ήθελα να ήταν η πλατεία Δικαστηρίων η Times Square. Αλλά δεν είναι. Και μερικές φορές μπερδεύομαι και νομίζω ότι περπατάω προς το CBGB's να συναντήσω τον Stiv Bators και τους Dead Boys και τους Ramones και τους Television ή έχω ραντεβού με την Debbie Harry. Κι ο φίλος μου ο Ασλαμάς με κράζει όταν με βλέπει στο δρόμο χαμένο στις σκέψεις μου, «ε, ψυχάρα, στο Μύλο πας, όχι στο Bowery!». Ποιος μιλάει! Ο Ασλαμάς. Που έχει μόνο μπλούζες KISS και Fu Manchu στη συλλογή του. Αλλά αυτή είναι η πόλη μας. Ρημαγμένη. Μα και ντόμπρα. Μ' ανθρώπους που κάνουν όνειρα. Ακόμη. Έστω κι αν είναι πλέον λίγοι.Cause I had a dream long time ago, in this Holy Town. Και πριν λίγες μέρες πήγαμε και στο πάρτι για την ταινία Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Και ήταν συγκινητικά. Οι μπάντες των εφηβικών μας χρόνων να παίζουν ζωντανά, γυρίζοντάς μας πίσω χρόνια ολόκληρα. Και ήταν όλοι εκεί. Κι ο Μοδιώτης κι η Μερόπη κι ο Σάββας κι ο Θόδωρος κι ο Κοσμάς και μαζί μ' αυτούς και νέα παιδιά και λες: «Oκ. Υπάρχουν ακόμα dreamers εκεί έξω.».Respect. Και περιμένουμε μ' αγωνία κι εκείνο το live με την επανασύνδεση των Dubrovniks- που για όσους θυμούνται αποτελεί urban myth η συναυλία τους που δεν τελείωσε ποτέ πριν πολλά χρόνια στο τότε τσοντοσινεμά Ελλήσποντος- για να βρωντοφωνάξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Every night was a party, every day was a holiday. Και η ζωή συνεχίζει με τα πάνω και τα κάτω της. Και περιμένουμε μ' αγωνία το καλοκαίρι, μπας κι ο ήλιος πάρει το Κακό που έχει μαζευτεί πάνω απ' τα κεφάλια μας. Και ήταν πολύ δυνατό το Κακό φέτος το χειμώνα. Όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται δυνατότερο. Αλλά συνεχίζεις κι ελπίζεις. Μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;
Για τους έρωτες δε θα μιλήσω σ' αυτό το Ρετρό. Πάντα έχουν τη μαγική ικανότητα να είναι μακριά. Και να περιμένουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Hold On Your Dreams.
