Στήλη ρομαντική,
εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και
κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει
στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια
και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Είναι δύσκολα όταν δεν
έχεις δουλειά. Τριγυρνάς στην πόλη σαν
την άδικη κατάρα και παρατηρείς την
παραμικρή λεπτομέρεια. Τον κόσμο, τα
κτίρια, τους δρόμους, τα πάντα. Έξω από
ένα εμπορικό κέντρο, οι άνθρωποι πάνε
κι έρχονται, ψωνίζουν, μιλάνε στο κινητό,
κανένας δεν προσέχει κανέναν…I’m all lost in the supermarket, I can no longer shop happily, I came in here for that special offer, Guaranteed Personality…
Περπατάω σκυφτός στους
δρόμους. Είναι και δεν είναι η πόλη μου.
Μάλλον, τοδεύτερο. The
voices in your head are calling, stop wasting your time there’s
nothing coming, only a fool would think someone could save you…
Φαντάσου,
λέει, να μπορούσε κάποιος να φέρει τον Έλβις,
τον Στράμερ και τον Βινς Τέιλορ για να τζαμάρουν στην πλατεία Αριστοτέλους,
τραγουδώντας για γρήγορα αμάξια και όμορφα κορίτσια… My
baby drove up in a brand new Cadillac, she said ‘Hey, come here
daddy, I aint never coming back…’.
Χαμογελάω με τη σκέψη
μου και συνεχίζω την άσκοπη βόλτα μου.
Σταματάω σε μια βιτρίνα με ηλεκτρικά
είδη. Στο κέντρο δεσπόζει μια τεράστια
οθόνη. Διαβάζω το καρτελάκι δίπλα της:
«Πλάσμα τόσων ιντσών, με κρύσταλλα
ελσιντι και γωνία τόσων μοιρών για
να ξεκουράζεται το μάτι»… Δείχνει
βομβαρδισμούς απ’ τη Συρία ή από και
γω δεν ξέρω που. Όλα κοκκινίζουν.
Spanish bombs… Είσαι
σίγουρος ότι το κρύσταλλο είναι ελσιντι
κι όχι ελεσντι
Νυχτώνει…You
must know a place you can kiss… Την άλλη βδομάδα πάλι… And
I have lived that kind of day…
