Στήλη ρομαντική, αναρχική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι Santé άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της
και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών
Ένας γέρος ψάχνει στα σκουπίδια, κοντά στην Παναγία Χαλκέων. Παρασκευή βράδυ. Από δίπλα του περνάνε τρία όμορφα κορίτσια, μεθυσμένα, τραγουδώντας κάτι της μοδός. Ομορφιά vs εξαθλίωση σημειώσατε ένα. A lotta people won't get no supper tonight / A lotta people won't get no justice tonight / The battle is getting harder/In this iration, Armagideon time…
Η πόλη είναι διπρόσωπη. Σαν εκείνον τον κακό του Μπάτμαν. Απ' τη μια, σου δείχνει την εικόνα μιας πόλης εξωστρεφούς, μιας πόλης που μπορεί κι αφουγκράζεται τον παλμό σου κι απ' την άλλη, χα! Σμπαραλιάζει τα μέσα σου. This is the City of the Dead / As we lie side by side in bed / I'd do something else instead / It is the City of the Dead…
«Τα πράγματα φέτος θα είναι δύσκολα», ακούς κάτι τύπους να λένε σ' ένα καφενείο. Και πότε δεν ήταν σάμπως; Το κακό είναι ότι δε βλέπεις κάτι απ' όπου να μπορείς να πιαστείς, να πεις, «να, εδώ!». And I look to my left / And I look to my right / And I'm looking for a man / I'm looking for a sign…
Κι οι μέρες περνάνε. Είναι θέμα επιβίωσης. Κανένα όνειρο για το μέλλον. Απαισιοδοξία εναντίον αισιοδοξίας θα προτιμήσουμε κι εδώ τον άσο. Απ' την άλλη, οι νύχτες είναι γεμάτες μούχλα και υγρασία. Σκεπάζουν τα Κάστρα και φτάνουν μέχρι την παραλία. Τρυπάνε μέσα σου, δε σ' αφήνουν ν' αναπνεύσεις. Κοιμάσαι βαριά. Και σηκώνεσαι το πρωί, δίχως όρεξη να πεις κουβέντα. Ρουφάς τον καφέ σου μηχανικά και προσπαθείς να σκεφτείς κάτι. Οτιδήποτε. Γάμησέ το. Βάζεις ένα κομμάτι στο πικάπ. Αύριο πάλι. (Capital Radio) In tune with nothing…
