Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Ακούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Παναγιωτίδης
Ανοιξιάτικες μελωδίες. Βόλτες στην πόλη. Όμορφα κορίτσια. Ο ήλιος που σε χτυπάει στα μάτια, ο ήλιος που επουλώνει τα τραύματά σου. Βγαίνεις απ’ τη χειμέρια νάρκη. Τραπεζάκια έξω. Φωνές και γέλια. Οι σκέψεις τρέχουν σαν πεταλούδες. Ή μήπως πασχαλίτσες; Όταν ήμουν πιτσιρικάς και καμιά πασχαλίτσα περπατούσε πάνω στα ρούχα, η γιαγιά μού έλεγε ότι είναι τύχη και ότι θα πάρω καινούρια . Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο/Και θα `ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι/Κι από ένα σημείο της γης αυτός ο ήλιος θ’ ανατέλλει…
Προθάλαμος καλοκαιριού. Σε κάνα μήνα -μπορεί και παραπάνω- θ’ ανοίξουν και τα πρώτα θερινά σινεμά. Ή όσα απέμειναν από δαύτα. Σαν τότε- έφηβοι ήμασταν- που βλέπαμε τα
καλοκαίρια στη Χαλκιδική δύο έργα κολλητά. Περιπέτεια και κωμωδία. Ή αισθηματικό. Κι η όμορφη δίπλα σου να κλαίει μ’ αυτά που διαδραματίζονταν στη μεγάλη οθόνη και που αναρωτιόταν αν θα ζούσε ποτέ κι αυτή στη ζωή της κανένα σπουδαίο έρωτα ή θα την έτρωγε η μαρμάγκα.
Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου/Φτιάχνω τον κόσμο μ’ ένα κομμάτι της ψυχής
σου / Κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία/Κάθε καλοκαίρι το «Θάνατο
στη Βενετία»…
Ανοιξιάτικες μελωδίες. Ή ένας απλός ρυθμός. Όταν βγαίνει ο ήλιος, σταματάς να σκέφτεσαι. Χρειάζεται κι αυτό που και που.
Δε θ’ αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω/Τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο/Θ’ αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό/Και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό…
