Στήλη ρομαντική, αναρχική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι Santé άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Γράφεις μετά από καιρό γιατί πάντα υπάρχει ένας λόγος για να γράφεις. Εκείνο το αερικό με το οποίο δεν μπορείς να συνυπάρξεις, τα ηλίθια αφεντικά σου, οτιδήποτε. Πως θα το έλεγε ο γερο-Τσινάσκι; Πάτα τα πλήκτρα γερά σα να μην υπάρχει αύριο. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Calling me back once again
I nearly, I nearly lost you there
And it's taking us somewhere
I nearly lost you there
Well let's try to see now…
Τα καλοκαιρινά βράδια στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα ζόρικα. Με τα βουνά από σκουπίδια γίνονται ακόμη πιο ζόρικα. Περπατάς χωρίς να βρίσκεις νόημα και παρατηρείς.
Won't you help me, help me from myself
Hmm…State of love and trust… Ημίγυμνες αιθέριες υπάρξεις που συνυπάρχουν με κατσαρίδες και τρωκτικά που ξεφυτρώνουν από τις στοίβες με τα απορρίμματα. Παρανοϊκούς να μονολογούν στο δρόμο, ενώ ο ιδρώτας γυαλίζει στο κούτελό τους. Μια κοπέλα να κλαίει σ' ένα παγκάκι –I wanna tell her that I love her But does it really matter? – ένα ζευγάρι που τρώει παγωτό, δρομείς να τρέχουν πάνω-κάτω στη νέα παραλία.
Η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει τη δική σου μελαγχολία. Αλλά αυτό είναι από άλλο δίσκο. Δε βρίσκεις κανένα νόημα. Σε τίποτα.
Have I gone?
And left you here alone
If I would, could you?
Και κάπως έτσι πλακώνουν τα μαύρα σύννεφα από πάνω σου. Και το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις μακριά. Ν' αποδράσεις. Κι ελπίζεις ότι κάποτε θα έρθει αυτή η στιγμή που θα τα καταφέρεις.
Run away my son, to see it all…oh, see the world…
Άλλο ένα δύσκολο βράδυ, γαμώτο.
All my life, waiting for somebody
Come and take my hand.
