Είναι λυπηρό να χάνεις
τους ροκ εν ρολ ήρωες της εφηβείας σου.
Όταν φεύγουν για τη «μεγάλη μπάντα του
ουρανού», αδυνατείς- απλά- να το πιστέψεις.
Γιατί υπήρχαν πριν από σένα και πίστευες
ότι θα υπάρχουν και μετά από σένα. Για
πάντα. Αλλά δεν υπάρχει «για πάντα». Και
μουδιάζεις. Είναι σα να χάνεις ένα φίλο,
μια σχέση, κάτι αγαπημένο. Μουδιάζεις
γιατί αδυνατείς να το πιστέψεις. Και το
συναίθημα είναι πάντα το ίδιο. Υπερβολή;
Μπορεί. Αλλά, μάλλον, δεν αγαπάς τη
μουσική τόσο για να πιστεύεις ότι είμαι
υπερβολικός. Πως ένιωσες, άραγε, όταν
την έκανε απ’ το μάταιο τούτο κόσμο ο
Joe Strummer; O
Joey Ramone; Αν
είσαι μεγαλύτερος, ο John Lennon; Και τόσοι
άλλοι. Είναι σα να σου κόβουν ένα κομμάτι
απ’ αυτό που είσαι. Γιατί αυτό που είσαι
είναι οι μουσικές που ακούς κι η λογοτεχνία
που διάβασες. Είναι οι δίσκοι βινυλίου
που έχεις και οι ταινίες που είδες. Είναι
ο Κέρουακ κι ο Ρεμπώ κι ο Καβάφης κι ο
Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας κι εγώ δεν ξέρω
ποιος άλλος. Και το πόστερ με τη θρυλική
«μπανάνα» των Velvets που
κοσμούσε το φοιτητικό σου δωμάτιο
κάποτε…
Άλλο ένα κείμενο, λοιπόν, για
τον Lou Reed.
Απ’ τα χιλιάδες που γράφτηκαν αυτές
τις μέρες. Γι’ αυτόν που φορούσε μαύρα
δερμάτινα και γυαλιά Ray-Ban
και τραγουδούσε για σαδομαζοχισμό- σε
μια εποχή που όλοι ήταν flower
power και «τραλαλί-τραλαλό».
Γι’ αυτόν που είχε σχέση με την τρανσέξουαλ
Rachel και που αποτελούσε
τη Μούσα της έμπνευσής του και που για
χάρη της έγραψε σχεδόν ολόκληρο το Coney
Island Baby. Γι’ αυτόν που μαζί με τον John
Cale αποτέλεσαν το δίδυμο
των Velvet Underground,
αλλά που μάλωσαν μετά το White Light/White Heat
(1968) και ξαναμιλήσαν το 1987 στην κηδεία
του μέντορά τους Andy Warhol,
ηχογραφόντας, μάλιστα, το εξαιρετικό
Songs for Drella . Αυτόν που «βάρεσε» ένεση
ηρωίνης σ’ ένα live show,
πίσω στο μακρινό 1974. Γι’ αυτόν που μπορεί
να μην ήταν ο πιο «φιλικός» άνθρωπος
στον κόσμο, αλλά που μνημονεύεται ακόμη
στο downtown Manhattan, στο μέρος που λάτρεψε
και εξιστόρησε όσο κανένα άλλο στον
κόσμο.
Θα διαβάσετε πολλά. Θα
δείτε πολλά γι’ αυτόν από εδώ και στο
εξής. Ταινίες, βιογραφίες, ανέκδοτες
ηχογραφήσεις. Ο ίδιος ο Lou
θα μειδίαζε. Ξέρεις, εκείνο το γνωστό,
ειρωνικό υφάκι του. Θα γύριζε την πλάτη
του επιδεικτικά και θα χανόταν στα
στενάκια της Νέας Υόρκης. Αυτός είναι
ο δικός μας Lou. Ξαναβάλε,
λοιπόν, ένα δίσκο του στο πικάπ, άναψε
ένα τσιγάρο κι άστον να σου ξαναπεί τη
ζωή του απ’ την αρχή. Αυτός ήξερε καλύτερα
απ’ τον καθένα…
R.I.P.
Lou Reed
(1942-2013)
