Στήλη ρομαντική,
εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα,
συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και
κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει
στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια
και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Όπου πηγαίνεις, θα
πηγαίνω. Ότι κάνεις, θα κάνω. Και οι
άνθρωποί σου θα είναι και δικοί μου. Και
έτσι ήταν εκείνη τη μέρα στο Σαν Κουέντιν…
Πήγαμε να επισκεφτούμε
τις χαμένες ψυχές. Παντρεύτηκα αυτόν
τον άντρα- τον Τζόνι Κας- και υπήρχε κάτι
μέσα σ' αυτόν που τον τραβούσε σ' αυτούς
τους ανθρώπους…
Μπορούσα να νιώσω τον
ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Κάποιος
βαρυποινίτης του φώναξε: «Τραγούδα το
“Folsom Prison Blues, Τζόνι!». Φοβόμουν. Ένας
άλλος κατάδικος είπε: «Πως είναι στ'
αλήθεια ο Κας, Τζουν;». Ήταν σαν αποκάλυψη.
«Είναι ψηλός και κακός!», του αποκρίθηκα.
«Κανένας δεν είναι σαν κι αυτόν!». Σίγουρα
βρισκόμασταν εδώ για κάποιον λόγο.
Έπρεπε να υπάρχει κάποιο είδος σωτηρίας
γι' αυτούς τους άντρες.
Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα
τέτοιο βάρος στην καρδιά του άντρα μου,
καθώς και στη δικιά μου. Του έσφιξα το
χέρι. Συνέχιζα να φοβάμαι. Θυμάμαι ότι
προσευχόμουν από μέσα μου. «Θεέ μου,
βοήθησέ μας και δείξε μας το δρόμο».
Του άφησα το χέρι,
καθώς περνούσε την κιθάρα του απ' τον
ώμο. Ήταν έτοιμος ν' ανέβει στη σκηνή.
«Γεια χαρά, είμαι ο Τζόνι Κας!».
San Quentin what
good do you think you do? You've cut and scarred me through and
through.
Your stone walls turn my blood a little
cold…Το Σαν Κουέντιν ήταν το τραγούδι
τους κι ο Τζόνι Κας ένας απ' αυτούς.
Εκείνη η μέρα δεν ήταν για εξέγερση…
Τζουν Κάρτερ-Κας.
