Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Santé» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Η επιστροφή στην πόλη είναι πάντα απότομη. Και σκληρή. Κοιτάς τους σάκους που έχουν ακόμα άμμο μέσα τους και μυρίζουν θάλασσα. Ή βουνό. Ή και τα δύο μαζί- δεν έχει σημασία. Won't you come with me baby? I'll take you where you wanna go…
Προσπαθείς να βάλεις το μυαλό σου σε τάξη. Περπατάς στην πόλη και παρατηρείς γύρω σου. Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια- δε σου προκαλεί καμία εντύπωση πια…- κατεβασμένα πρόσωπα, πτυχιούχοι ΑΕΙ που μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους για 5 ευρώ… Μερικές φορές αισθάνεσαι ότι αποτελείς μέρος των οραμάτων του Ιωνά. «Σάλπιγξ εὔηχος, θείων κριμάτων, κόσμω πέφηνας, ἀναφωνοῦσα, Ἰωνὰ τοὶς Νινευίταις μετάνοιαν καὶ συσχεθεῖς ἐν τῷ κήτει προέγραψας, τὴν τοῦ Σωτῆρος τριήμερον ἔγερσιν ὅθεν πρέσβευε, δοθήναι τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος» ή αλλιώς but these visions of Johanna, they make it all seem so cruel…
Γυρνάς στους τέσσερις τοίχους. Dylan απ' τα παλιά. Από εκείνα τα βινύλια που διηγούνται άλλες εποχές, μακρινές. Κι αναπολείς. Πλατάνια, μονοπάτια αχαρτογράφητα που περπάτησες, τις πυρακτωμένες απ' τον ήλιο πέτρες που καίγανε μόλις τις έπιανες στα χέρια, τις καταδύσεις, εκείνο το ταβερνάκι στη μέση του πουθενά με την κυρα-Κατερίνα να γκρινιάζει συνεχώς, τη σκηνή σου που έβραζε απ' τη ζέστη το μεσημέρι, το ποτάμι από πίσω, τον Καφετούλη που γάβγιζε συνεχώς και δε σ' άφηνε να κοιμηθείς, τη βαφτιστήρα που μεγαλώνει και δεν ξέρει ούτε από κρίση, ούτε από τίποτα, απλά αφήνεται στα χέρια σου- χαρίζοντάς σου το πιο όμορφο χαμόγελο- τους φίλους σου που παντρευτήκαν σ' εκείνο το ξωκλήσι, ενώ σου φώναζαν «άντε τελείωνε, τελευταίος έμεινες!» κι εσύ χαμογελούσες κι έπινες ρακόμελα στο Σχολαρχείο, παρέα με τον Bob, τον Σωκράτη, τον Mick και τον Θανάση…
Τόσα πολλά και τόσα λίγα. And here I sit so patiently/Waiting to find out what price/You have to pay to get out of/Going through all these things twice…
Ο γερό-Μπομπ συνεχίζει να τραγουδάει τα στιχάκια του, ο κόσμος βουλιάζει και συ κοιτάς απορημένος το κενό…
Οκτώβρης 2015
