Last Drive

Υπήρχε μια εποχή- Λύκειο πηγαίναμε ακόμη- όπου σε κάθε αργία, σχόλη και δε συμμαζεύεται, μαζευόμασταν στο υπόγειο στούντιο της πλατείας Ναυαρίνου και τζαμάραμε μ’ ότι μουσικό όργανο έπεφτε στα χέρια μας. Ηλεκτρικές κιθάρες, αρμόνια, ντραμς, κλαρίνα, βιολιά. Κι οι συμμαθήτριές μας- οι «ψαγμένες», εννοείται, οι άλλες ήταν «φλώρες» και δε μας ένοιαζαν- περήφανες για εμάς, κοιτούσαν με καμάρι και κουνούσαν με χάρη το κορμί τους στους ρυθμούς των δωδεκάμετρων που σκαρώναμε…
Και ήταν κι εκείνο το Underworld Shakedown των Last Drive που μας είχε στοιχειώσει για τα καλά…B- movie αισθητική, ατμόσφαιρα φιλμ- νουάρ, ενώ οι διεστραμμένες διασκευές του, έριχναν τους καημένους τους γείτονες σ’ απόγνωση! Κλείναμε τα μάτια και ταξιδεύαμε. Me 'N' My Wings. Σαν μια γρήγορη μηχανή που τρέχει δαιμονισμένα κάτω απ’ το νυχτερινό ουρανό. Ανάμεσα από κοιλάδες κι ερημιές. Valley Of Death. Πίνοντας βερμούτ μ’ εκείνη τη μοιραία ξανθιά. Κάθε νύχτα…Υπήρχε μια ανεμελιά στον αέρα. Σκεπτόμενη, όμως. Ίσως δε σου το περιγράφω καλά, αλλά αν το ’χεις ζήσει, νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Η επόμενη μέρα σ’ ένοιαζε και δε σ’ ένοιαζε μαζί. Είχες τους φίλους σου, το κορίτσι σου, τις τσάρκες σου…
Τις προάλλες, πέρασα ξανά απ’ την πλατεία, μπροστά από εκείνο το παιδικό άγαλμα που κατουράει περιφρονητικά το σιντριβάνι. Το στούντιο υπάρχει ακόμη, αλλά δεν τόλμησα να μπω μέσα. Θες επειδή δεν ήθελα να χαλάσω τις αναμνήσεις που είχα, θες επειδή βιαζόμουνα… Και κάποιες άλλες «όμορφες» θα λίκνιζαν τα σώματά τους στις μελωδίες μιας άλλης μπάντας, ήμουν σίγουρος…Με πείραζε; Α, ρε χρόνε…Ακόμα καίγομαι μέσα μου…This Fire Inside…

Με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ο ΙΑΝΟS διοργάνωσε διαγωνισμό διηγήματος με τίτλο Θεσσαλονίκη 2012. Το διήγημά μου Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη. Στα όνειρα. Κι αλλού… επιλέχθηκε από την κριτική επιτροπή και κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS. Μοιράζομαι ένα μέρος του με τους αγαπημένους μου αναγνώστες της στήλης και του εξώστη….
Α.Π.