Συνεχίζοντας την παράδοση παραστάσεων πιο underground έργων της αρχαιοελληνικής δραματουργίας, ο Κώστας Φιλίππογλου παρουσίασε τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου σε συμπαραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και υπό την αιγίδα του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Ανάμεσα στους σταθμούς της σχετικά μικρής περιοδείας της παράστασης ήταν και το θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη.
Η παράσταση ξεκίνησε ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και σχεδόν μέχρι το μέσον της παράστασης σκεφτόμουν πως ίσως και να 'ναι από τις καλύτερες φετινές παραγωγές. Ωστόσο, η ώρα περνούσε και τα πράγματα άρχισαν να κυλούν προς το χειρότερο. Άρχισε η παράσταση να γίνεται βαρετή και κουραστική, κυρίως λόγω της φλυαρίας του Φιλίππογλου (όσοι παρακολούθησαν πέρσι τον Φιλοκτήτη θα εντόπισαν σίγουρα και αρκετές ομοιότητες). Θεωρώ πως ο σκηνοθέτης έχει horror vacui και προσπαθεί απελπισμένα σχεδόν να προσελκύσει το βλέμμα του θεατή, αποσπώντας τον από την ουσία (;) της σκηνικής δράσης και του λόγου. Δεν μπορώ να κρύψω ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι προσπαθεί να μας τραβήξει την προσοχή με εύκολα τρικ για να μην προσέχουμε υποκριτικές αδυναμίες. Δεν ήταν ότι δεν είχε κάποιες έξυπνες και καλαίσθητες στιγμές (πχ.ο χορός των πουλιών, το παιχνίδι με τις σκιές, η παράταξη του χορού ως κοινό),ωστόσο ήταν μάλλον αργόσυρτος ο ρυθμός.
Στον ρόλο του Προμηθέα ο Τάσος Νούσιας είχε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, ανάμεσα σε παίξιμο και μη-παίξιμο. Ο Γεράσιμος Γεννατάς (Ήφαιστος, Ωκεανός) και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης (Κράτος, Ερμής) , μεσάζοντες ανάμεσα στην σκηνική πραγματικότητα και στην πραγματικότητα των θεατών, βάδισαν σε γνωστούς γι' αυτούς δρόμους έχοντας μια ικανοποιητική παρουσία, χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε ότι έδωσαν το κάτι παραπάνω. Αυτούς επέλεξε μάλιστα ο σκηνοθέτης για να προσπαθήσει να φέρει το αισχύλειο έργο στα μέτρα του σήμερα και να ενώσει κοινό και Προμηθέα, με ελαφρώς άτσαλο τρόπο όμως. Η Marlene Kaminski είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως Ιώ, κυρίως λόγω της προφοράς της, όμως η παράσταση είχε ήδη καεί και το κοινό είχε αρχίσει να δίνει περισσότερη σημασία σ' ένα γατάκι που νιαούριζε. Η Κατερίνα Λούρα, μία εκ των δύο κορυφαίων του χορού, επανέλαβε τον εαυτό της στην Αυτοκρατορία: I Have your data του ΚΘΒΕ. Ο χορός απαρτιζόταν από πέντε χορεύτριες κλασικού χορού.
Στο σύνολό της ήταν μια παράσταση ιδιαίτερα βασισμένη στο σύγχρονο χορό (επιμέλεια κίνησης Φρόσω Κορρού), με εξαιρετική γι' ακόμη μια φορά, τραχιά μουσική των Lost Bodies, λειτουργικό και απλό σκηνικό από τον Maklelian Kelan, και κοστούμια του ίδιου που, όμως, κυμαίνονταν στην σκάλα του τετριμμένου.
Και πάνω εκεί που η παράσταση με είχε χάσει τελείως, οι ηθοποιοί άλλαξαν ρούχα, μίλησαν ως ηθοποιοί κι όχι ως ρόλοι, και τελικά το τέλος κατάφερε να με αγγίξει, όχι συναισθηματικά αλλά φορμαλιστικά. Το θέατρο είναι μια κατασκευή κι εμείς τώρα παίζουμε και μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, να ερχόμαστε κάθε μέρα και να παίζουμε. Η αιωνιότητα του Προμηθέα σ' αντιστοιχία με την αιωνιότητα του θεάτρου. Ήρθαμε να πούμε μια ιστορία, την είπαμε, αύριο πάλι θα την πούμε σαν να μην την έχουμε ξαναπεί ποτέ. Κι έτσι περνάει η ζωή. Ακριβώς όπως και το μαρτύριο του Προμηθέα.
Υ.Γ. Το θέμα της εξουσίας στον Προμηθέα; Ρητορεία.
