Είναι εκείνα τα βράδια που θέλω να σε δω, να σε αγγίξω και εσύ βρίσκεσαι μακρυά. Κυρίως επειδή υπήρξαν κάτι άλλα βράδια που έλιωνε το σώμα σου στην αγκαλιά μου. Που έλιωνα κι εγώ μαζί του και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα δικά μου από τα δικά σου άκρα. Που αντιδρούσαν τα κύτταρά μου στις εντολές του δικού σου εγκεφάλου και το δέρμα μου δανειζόταν την μυρωδιά σου. Χανόταν η σκέψη μου μέσα σε στίχους του Νερούντα όταν τα χείλια σου άγγιζαν τα δικά μου.
Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλός, πεινασμένος ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα …
Δεν ξέρω πώς να φερθώ πια. Έφυγες πάλι. Εξαφανίστηκες. Μοιάζει να είναι όνειρο, μια φαντασία, ώρες που περνάνε και μετά δεν ξέρω αν υπήρξαν. Που πεισματικά δεν αφήνεις ένα σημάδι στον λαιμό μου σαν αποδεικτικό στοιχείο. Να ξυπνήσω το πρωί, να με τυφλώσει ο ήλιος και καθώς θα πλένω το πρόσωπό μου να είσαι εκεί, επάνω μου, μέσα μου, γύρω μου, παντού. Δεν είναι η ύπαρξή σου που μου λείπει αλλά η απουσία σου που με τυραννάει. Είναι που δεν μ'αφήνεις να σε πλησιάσω όταν εγώ το προσπαθώ αλλά ρίχνεις τον εαυτό σου επάνω μου με δύναμη όταν εγώ δεν το περιμένω. Δεν θα μιλήσω. Είπες ότι τα λόγια είναι που σε ενοχλούν. Θα τα κρατήσω για μένα. Δώσε μου όμως εσύ την σιωπή σου. Χάρισε μου τις στιγμές που δεν μιλάς αλλά με κοιτάς με αυτά τα μάτια που με ζαλίζουν με το βάθος τους…
Εγώ πάλι δεν ανέκοψα την πάλη,
δεν σκόνταψα τραβώντας για να ζήσω,
να ‘βρω ειρήνη, να ‘χουν όλοι ψωμί,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε κάρφωσα στα φιλιά μου
και σε κοιτάζω, όπως ποτέ
μάτια ανθρώπινα δεν έχουν κοιτάξει.
