Με ιστορία μόλις τεσσάρων ετών, όχι λίγη όμως για να μη σου τραβήξει
το ενδιαφέρον τουλάχιστον να ψάξεις το πώς έφτασε ως εδώ, επέστρεψε,
έμεινε για 2 ημέρες και έφυγε αφήνοντας τις καλύτερες των αναμνήσεων για
τους απανταχού λάτρεις της μουσικής. Το Line Up που ανακοινώνεται γύρω
στον Φεβρουάριο φέρνει ονόματα που οι περισσότεροι είχαμε ξανακούσει σε
άλλες συναυλίες ή απλώς μέσω της δισκογραφίας τους αλλά και καλλιτέχνες
που στο εξωτερικό ήδη σημειώνουν επιτυχία παρότι στην Ελλάδα δεν είναι
καθόλου αναγνωρίσιμοι ή δημοφιλείς. Ο Republic 100.3 από νωρίς πήρε τη
χορηγία επικοινωνίας για ένα φεστιβάλ που προμηνυόταν να γίνει ένα από
τα γεγονότα της χρονιάς σε ότι αφορά τα συναυλιακά δρώμενα στη χώρα μας.
Με 45 ονόματα και ανάμεσα τους, τους Black Lips, Wild Beasts,
Nightmares on Wax, Crocodiles, Fuck Buttons, Wooden Shjips και άλλους,
ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο hot και αξιόλογα φεστιβάλ που θα
μπορούσε κανείς να παρεβρεθεί και να απολαύσει χωρίς να χρειαστεί να
ταξιδέψει χιλιόμετρα μακρυά.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στις πρώτες συναυλίες, στα πρώτα live και
έπειτα στο πρώτο φεστιβάλ που παραβρέθηκα. Το συναίσθημα, οι μυρωδιές
και οι εικόνες πάντα (ευτυχώς) οι ίδιες. Άνθρωποι που ποθούν να
ρουφήξουν και την τελευταία νότα, άνθρωποι που κρατούν ορθάνοιχτα τα
μάτια για να απαθανατίσουν και τον τελευταίο μορφασμό στο πρόσωπο του
καλλιτέχνη. Κάμερες, κινητά (η νέα εύκολη μόδα τελευταία), καπνός,
ιδρώτας, χαμόγελα, τα χέρια ψηλά.. Έτσι και στις 6 και 7 Ιουνίου, στο
Plissken Festival, θυμήθηκα και πάλι τους λόγους για τους οποίους αξίζει
να βρεθείς σε μια τέτοια διοργάνωση. Θα συναντήσεις φίλους που μιλάτε
για μουσική μόνο μέσω ίντερνετ, θα μάθεις συγκροτήματα που σε
διαφορετική περίπτωση ήταν απίθανο να τα συναντήσεις τυχαία ακόμη και
στο YouTube. Θα νιώσεις το μπάσο να ταράζει όλο σου το είναι, θα
ανατριχιάσεις από το χειροκρότημα εκατοντάδων γύρω σου ενώ θα αποθεώνουν
τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Αλλά το πιο σημαντικό, αν είσαι θα ακούσεις από κοντά κάποια αγαπημένη σου μπάντα και εκεί θα μετρήσεις
το μέγεθος της με την πιο αξιόπιστη μεζούρα, το live performance. Κακά
τα ψέματα, πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε απογοητευτεί από τη ζωντανή
εμφάνιση καλλιτεχνών που λατρεύουμε ; Εκεί λοιπόν, στα μικρόφωνα, τα
φώτα και τα ηχεία βρίσκεται το τελειότερο δοκιμαστήριο και οι τυχεροί
που βρέθηκαν στον συναυλιακό χώρο του κέντρου πολιτισμού “Ελληνικός
Κόσμος” έζησαν μια υπέροχη μουσική εμπειρία.
Από τη γενικότερη εικόνα την οποία αποκομίσαμε τις δύο αυτές ημέρες
της εφετινής διοργάνωσης, θα λέγαμε πως ήταν άκρως επιτυχημένη αν και
φυσικά υπήρχαν και κάποιες μικρές επιμέρους παρατηρήσεις που αφορούσαν
οργανωτικά ζητήματα αλλά και ζητήματα ουσίας όπως ο ήχος σε ορισμένα
Live. Ξεκινώντας με τα θετικά, όπως προαναφέραμε, τα φρέσκα ονόματα αλλά
και η πρωτοτυπιά στο καλλιτεχνικό roster με ποικιλία στον ήχο και το
ύφος των καλλιτεχνών που συμμετείχαν, εξασφάλιζαν αυτονόητα κοινό από
πολλά μουσικά γούστα. Αυτή ήταν μια πολύ σωστή κίνηση από τους
διοργανωτές, συνεπαγόταν όμως και μεγάλο ρίσκο ως προς την προσέλευση
που όμως υπήρξε αθρώα και σε καμία στιγμή δεν αισθανθήκαμε το κοινό να
ελαττώνεται. Μιλώντας για την καλή οργάνωση στο μουσικά τεχνικό κομμάτι,
οφείλουμε να πούμε μπράβο για την πολύ καλή προετοιμασία που φάνηκε πως
έχει γίνει, αφού η αλλαγή στο rider και το sound check για κάθε μπάντα
γινόταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πράγμα που δεν άφησε να
δημιουργηθούν χρονικά κενά και δυσαρέσκεια στο κοινό. Η ηχοληψία, ο
φωτισμός και η επικοινωνία μεταξύ τεχνικών ήχου και καλλιτεχνών ήταν
πολύ καλή με εξαίρεση το main stage όπου κατά γενική ομολογία ο ήχος
είχε προβλήματα. Δεν θα τον χαρακτηρίζαμε κακό, όμως επιδεχόταν σίγουρα
κάποιων βελτιώσεων που θα “καθάριζαν” τον αρκετά “βρώμικο” ήχο που
έφτανε στα αυτιά του κόσμου αλλά και θα ανέβαζε το χαμηλής στάθμης σήμα
σε ορισμένες περιπτώσεις από τα μικρόφωνα των καλλιτεχνών που έκαναν
φωνητικά. Στα θετικά επίσης και η λειτουργία της εξωτερικής σκηνής που
φέτος εκτός από την καλύτερη εκμετάλευση του χώρου είχε ως αποτέλεσμα
την φιλοξενία περισσότερων καλλιτεχνών της εγχώριας σκηνής με τις
εμφανίσεις σεβαστών πλέον νέων ονομάτων όπως οι Plastic Flowers, οι
Victim Of Society και οι Noise Figures. Στα οργανωτικά, τρόφιμα-ποτά σε
λογικές τιμές και η ψυχαγωγία του κοινού σε διαστήματα ξεκούρασης
ικανοποιητική. Μικρό “μαύρο” σημείο ο χώρος που βρίσκονταν οι χημικές
τουαλέτες που θα μπορούσαν να είναι περισσότερες και σε διαφορετική
τοποθεσία.
Ημέρα Πρώτη
Από τις εντυπώσεις όμως στη ψυχή του φεστιβάλ, τις εμφανίσεις για τις
οποίες βρεθήκαμε όλοι εκεί. Ήταν φυσικά αδύνατον να περάσουμε από όλες
τις σκηνές και να διαμορφώσουμε άποψη για όλα τα live. Ας πούμε λοιπόν
δύο λόγια για τους καλλιτέχνες που καταφέραμε να ακούσουμε. Με μικρή
καθυστέρηση, είσοδος στους χώρους του φεστιβάλ νωρίς το απόγευμα της
Παρασκευής και μετά από μικρή περιήγηση καταλλήγουμε στο main stage όπου
βρισκόταν σε εξέλιξη οι προετοιμασίες για την εμφάνιση των Καναδών Suuns
ενώ ο κόσμος συνεχώς αυξανόταν όσο η ώρα περνούσε.
To κοινό διψασμένο
για την πρώτη κιθαριά, το πρώτο τύμπανο από τη μπάντα που ερχόταν με τον
τελευταίο δίσκο του 2013 στα μπαγκάζια της. Μπόλικος
πειραματισμός krautrock psychedelia και shoegazing όπως το περιμέναμε
αλλά και πολλή δύναμη σε ένα άκρως ικανοποιητικό live όπου η μπάντα
μοίρασε τον χρόνο ισόποσα με τραγούδια από το πρώτο και δεύτερο της
άλμπουμ με αποκορύφωμα τα ιδιαιτέρως ξεσηκωτικά ανεβοκατεβάσματα στις
οκτάβες της κιθάρας του Ben Shemie όταν έπαιξε το “2020”.
Ιδανικό το ξεκίνημα σε ότι αφορά τα μεγάλα ονόματα που θα εμφανίζονταν
στο main stage καθώς οι περισσότεροι από όσους δεν γνώριζαν το
συγκρότημα, βγήκαν συζητώντας με θετικά σχόλια παρότι στην πλειοψηφία
τους μουδιασμένοι μη μπορώντας έτσι να μεταδώσουν και την απαραίτητη
ενέργεια στην μπάντα.
Η συνέχεια και μέχρι να αλλάξουν οι καλλιτέχνες, στο υπαίρθιο stage όπου προλαβαίνουμε να πάρουμε μία ιδέα από Tijuana Panthers και τους δικούς μας A Victim of Society.
Μιλώντας προσωπικά και λόγω του ότι δεν τους είχα ακούσει νωρίτερα ούτε
σε live αλλά ούτε δισκογραφικώς, έμεινα να κοιτάζω ακίνητος ενώ άκουγα
δύο ανθρώπους να περνούν μελωδίες μέσα από γρήγορα τύμπανα και χαοτικές
κιθάρες. Ομολογώ πως ενώ ο ήχος τους είναι δύσκολος τέρπει με τρόπο που
στην αρχή δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Όσο περνούν τα λεπτά αρχίζω να
αντιλαμβάνομαι πως στη σκηνή δεν είναι κάποια μπάντα “της σειράς”.
Μπορεί η έλλειψη ντράμερ να αφήνει μια ανολοκλήρωτη εικόνα όμως εδώ το
punk συναντά τη ψυχεδέλεια και το garage τόσο αρμονικά. Αν έστω και λίγο
αυτοί οι ήχοι είναι γνώριμοι για το αυτί σου, σίγουρα δύσκολα θα
ξεκολλούσες απο το live τους. Χάρηκα ιδιαιτέρως που τους γνώρισα και ήδη
από τον νέο δίσκο τους ο Republic 100,3 μεταδίδει το Certain Sense που
είναι και το πιο ταιριαστά ραδιοφωνικό.
Επιστροφή στην κυρίως σκηνή για ένα μέρος του live των Girls Against Boys
που είχαν όμορφη σκηνική παρουσία και ξεσήκωσαν το κοινό που τους
γνώριζε από τα παλιά, παίζοντας το Bullet proof Cupid.
Κατά τα άλλα αν
και 90’s μουσικές το κοινό δεν έδειξε κάποιο ιδιαίτερο ενθουσιασμό για
μια μέτρια εμφάνιση η οποία είχε εν μέρει αιτία και τον περίεργο
γενικότερα για τη διοργάνωση ήχο του χώρου στον οποίο προαναφερθήκαμε.
Το live των βετεράνων Αμερικανών τελειώνει και ξεκινούν οι προετοιμασίες
για τη συναυλία που αρκετός κόσμος έδειχνε να περιμένει πως και πως. O
Βρετανός Fink ανεβαίνει στη σκηνή με νέο look και γενειάδα που
ξαφνιάζει τους περισσότερους αν και γρήγορα εγκλιματίζεται κανείς με
τα “θέλω” του καλλιτέχνη όταν πρόκειται να παίξει ζωντανά όσα λάτρεψες
απο τους δίσκους του για παραπάνω απο 10 χρόνια. Μια φωνή συγκλονιστική,
μια χροιά αξέχαστη από όποιο ηχείο ή ακουστικό και αν αναπαραχθεί.
Ξεκίνησε με το Warm Shadow ξετυλίγοντας το αργά και με αυξανόμενο τέμπο
και ένταση μέχρι που να σε κάνει να προσπαθείς να θυμηθείς “πόσα λεπτά
είναι η στουντιακή εκτέλεση;” Αληθινά πανέμορφο. Έχοντας πλάι του full
μπάντα έπαιξε για περισσότερο απο 45 λεπτά με κορυφώσεις που σε καμία
στιγμή δεν γέμισαν το χώρο με ηχητική ασάφεια. Μπορούσες να καταλάβεις
τα πάντα· Στίχους, μπάσο ακόμα και τα ειδικά κρουστά από τις μπαγκέτες
που χρησιμοποιούσε ο ντράμερ του για τα κομμάτια όπου τα τύμπανα έπρεπε
να “σκύψουν” για να προταχθεί η φωνή και η κιθάρα του Βρετανού. Ο Fink
ήταν κατά τη γνώμη μας η πιο ξεκάθαρη καλλιτεχνική παρουσία του
Plissken, όχι η καλύτερη. Καλύτερος μέτριος και χειρότερος δεν υπάρχει
στα φεστιβάλ. Υπάρχει μόνο ο ορεξάτος ή εκείνος που απλώς έρχεται για να
γραφτεί το όνομα και η συμμετοχή του ως δήθεν παράσημο στην ιστορία.
Ίσως οι μουσικές που γράφει τον ευνοούσαν σε αυτό όμως θα πρέπει να του
αναγνωρίσουμε τη συνέπεια στην εκτέλεση των τραγουδιών, το πάθος και την
όρεξη σε αυτό που παρουσίασε μαζί με τους τρείς συνεργάτες του.
Μετά το τέλος της εμφάνισης του Fink, συνεχίζουμε με μια βόλτα στους
υπόλοιπους χώρους του φεστιβάλ για ένα update για το τι συμβαίνει και
που αλλά και λίγη ξεκούραση από την ορθοστασία. Μετά τη μικρή ανάπαυλα
όλα έτοιμα για τους Wild Beasts που είχαν το άστρο του Present
Tense να περιφέρεται πάνω από τα κεφάλια τους ως ένας από τους
καλύτερους συνολικά δίσκους μέχρι στιγμής για το 2014.
Αν στεκόσουν στο
πλάι της σκηνής δεν θα αντιλαμβανόσουν κάτι περισσότερο απο το 60% του
ήχου τους. Πλησιάζοντας ακούσαμε τον Hayden Norman άκρως λυρικό και με
άριστη επικοινωνία με το κοινό, να τραγουδά ξεκάθαρα ποντάροντας πολλά
στα φωνητικά αν και ο ίδιος δεν απέδωσε τελικώς όλες τις δυνατότητες της
φωνής του σε συναίσθημα και ένταση. Το χαρακτηριστικό τους πιάνο και τα
synth δημιουργούσαν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα καθηλώνοντας ακόμη και
όσους δεν έτυχε να τους γνωρίζουν. Οι Βρετανοί αφήνουν τη σκήνη στους
ομοεθνείς τους 65 Days of static που επίσης ήταν φρέσκιοι από
πλευράς κυκλοφορίας με έναν περσινό δίσκο που δεν προσφερόταν για
ραδιοφωνικό αέρα, άφηνε πάντως καλές εντυπώσεις σε όσους τους
παρακολουθούσαν στενά. Κιθάρες, πλήκτρα και τα drums σε μια post rock
ηλεκτρονική ψυχεδέλεια που όσο και αν προσπαθήσει κανείς να περιγράψει
και λίγα θα πεί και δε θα μπορέσει να μεταφέρει πλήρως το κλίμα. H
μπάντα έπαιξε ολόκληρο σχεδόν τον τελευταίο της δίσκο και μερικά
παλαιότερα της κομμάτια αφήνοντας τους πάντες ευχαριστημένους υπέρ του
δέοντως.
Ημέρα Δεύτερη
Γνωρίζοντας από πριν τι μας περιμένει στο δεύτερο μέρος του φεστιβάλ
και έχοντας περάσει υπέροχα την περασμένη βραδιά, εφοδιαστήκαμε με
μπόλικο ύπνο και δυνατούς καφέδες. Άλλωστε, ονόματα όπως οι Black Lips,
Crocodiles, Son Lux και Nightmares on Wax έδιναν στίγμα για το τι
επρόκειτο να παρακολουθήσουμε.
Μπαίνοντας με συνοπτικές διαδικασίες σε
σχέση με αυτές της Παρασκευής, βρεθήκαμε στο outdoor stage όπου είχαν
ήδη ξεκινήσει οι συμπολίτες Plastic Flowers. Η Dream pop του
ιδιατέρως τολμηρού δίδυμου ταίριαζε απόλυτα στο απόγευμα και το αεράκι
που φυσούσε ενώ ακούσαμε ευχάριστα σχεδόν όλο το δίσκο που κυκλοφόρησαν
πρόσφατα στην inner ear. Παραμένοντας στον εξωτερικό χώρο, ζήσαμε την
αποκάλυψη ίσως ακόμη και ολόκληρου του φεστιβάλ. Ο Son Lux ήταν
εδώ και μήνες στο air play του Republic αλλά ποτέ δε φανταζόμασταν πως
ένα πείραμα θα είχε τόση απήχηση. Μια μουσική ιδιοφυΐα σε ένα πανέξυπνο
μπλέξιμο της post rock με την ηλεκτρονική. Και σαν να μην έφτανε αυτό
είδαμε τον Ryan Lott να κινείται, να εκφράζεται ακουμπώντας το χέρι στη
καρδιά, να παίζει πλήκτρα γυρισμένα με κλίση προς το κοινό ενώ παράλληλα
τραγουδούσε υπέροχα ! Ας φιλοτιμηθεί κάποιος να τους φέρει και πάλι για
να παίξουν αυτή τη φορά μόνοι τους σε μια συναυλία, αξίζει πραγματικά
να τους ακούσουμε και πάλι.
Crocodiles για τη συνέχεια με την
επανείσοδο μας στην εσωτερική μεγάλη σκηνή με απίστευτη σκηνική παρουσία
μοιάζοντας να παίζουν σε μουσικό ντοκυμαντέρ που ανέλυε τη συμπεριφορά
των rock / pop star επί σκηνής. Ο Brandon Welchez είναι ένας showman της
rock n’ roll και ας προσπαθούν οι περισσότεροι να μειώσουν την εμφάνιση
τους, μας άρεσε πολύ όπως και ο κιθαρίστας τους που επίσης συμβάδιζε με
το όλο appearence concept του γκρούπ.
H σκηνή αδειάζει τελείως για να υποδεχθεί τώρα τον μοναχικό καβαλάρη του φεστιβάλ, τον Damien Jurado.
Μοναχικός γιατί μάλλον έτσι το θέλησε όχι ο ίδιος αλλά η καλλιτεχνική
διεύθυνση. Δεν τους κατηγορούμε για αυτό, προφανώς επιδιώχθηκε η
ποικιλία στα είδη της μουσικής για το φετινό Plissken. O Αμερικανός
ανέβηκε μόνο με τη κιθάρα του για να διακόψει κάπου στα μέσα της
συναυλίας και να πεί: “Ζείτε πραγματικά σε μια πανέμορφη χώρα, έκανα μια
βόλτα εχθές και το διαπίστωσα. Δεν είναι ένας τόπος που εγώ θα
εγκατέλειπα.” Που να ξέρει όμως ο Damien τι συμβαίνει πίσω από τους
κεντρικούς δρόμους και τα μαγαζιά.. Μουσικά συγκινητικός και για όσους
λίγους γνώριζαν τα τραγούδια του και είχαν μαζευτεί κυριολεκτικά γύρω
του, τα ερμήνευσε με ψυχή ζητώντας μάλιστα σε κάποια στιγμή το ρυθμικό
χειροκρότημα του κόσμου. Για εμάς ήταν ένας απο τους λόγους για τους
οποίους βρεθήκαμε στο φεστιβάλ.
Περνώντας περιστασιακά από τα υπόλοιπα stages, το μυαλό μας όπως και
των περισσότερων που ήρθαν στο φεστιβάλ, ήταν στους garage rockers Black Lips
που τελικά δεν “γκάζωσαν” όσο θα θέλαμε.
Μια εμφάνιση που δεν έπιασε
ταβάνι αν και οι φανατικοί του είδους φάνηκε πως πέρασαν υπέροχα παρότι η
γνώστη ψυχεδέλεια τους είχε πια εξαφανιστεί. Θέλοντας και μη, οι
headliners του φεστιβάλ θα μας κρατούσαν κυρίως στο υπόστεγο που άλλαζε
κοινό συνεχώς ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθένα. Έτσι και έγινε, η
βραδιά για εμάς έκλεισε με τους Nightmares on Wax που έφεραν
μπροστά μας και πάλι την Βρετανική δεκαετία του 90. Το μενού τους
περιελάμβανε breaks, hip hop, dub, funk, ολίγον τι απο house μαζί με
μπόλικο εννοείται freestyle όπως αρμόζει στους μαύρους καλλιτέχνες. Το
γκούπ ήρθε με τέσσερα άτομα επί σκηνής με δύο από αυτά να έχουν ρόλο MC
και άλλους δύο σε κρουστά και υπολογιστή / CD αντίστοιχα με μια
γλυκόπικρη γεύση για αποχαιρετισμό καθότι δεν νιώσαμε να μας χορεύουν
αλλά μάλλον χόρευαν περισσότερο μόνοι τους.
Ναι, όσοι ήσασταν εκεί έχετε να πείτε πολλά, όπως και εμείς και ο
καθένας. Σκεφτείτε όμως πριν από όλα τις εργατοώρες, την αγωνία, το
ξενύχτι, τον ιδρώτα, την προσπάθεια των ανθρώπων του Plissken Festival
που κατάφεραν παρόλες τις αντιξοότητες και τις αναποδιές να φτιάξουν ένα
πανέμορφο πανέρι με μουσικές και μπάντες για να βρεθούμε όλοι εμείς
εκεί και να πάρουμε κέρασμα. Το Plissken Festival είναι πλέον ότι
πιο κοντινό σε φεστιβάλ Ευρωπαικών προδιαγραφών διαθέτουμε στην Ελλάδα.
Καιρός να μιλήσει η μουσική στη χώρα μας και η γκρίνια να σταματήσει
μέχρι εκεί που είναι δικαιολογημένη, μέχρι εκεί που υπάρχει λόγος να
ακουστεί. Ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους του Plissken για την
προσπάθεια. Λέμε προσπάθεια γιατί η επιτυχία είναι διαφορετική στα μάτια
του καθενός αλλά στα δικά μας μάτια πέτυχαν ! Η μουσική πάντα θα
πηγαίνει μπροστά με αγάπη, υπομονή και φεστιβάλ. Και του χρόνου Plissken
Festival !
Παρακολουθήστε videos και στιγμιότυπα από το φεστιβάλ εδώ
Εκτενέστερο φωτορεπορτάζ Day 1 και Day 2.
*Ευχαριστούμε θερμά, την Λία Φωστηροπούλου για το άριστο φωτορεπορτάζ.
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
