Διαβάζετε
τακτικά την στήλη Pixel Hunting; Έχετε πειστεί πως τα videogames
μπορούν να προσφέρουν εμπειρίες αρκετά ώριμες; Τόσο ώριμες που να μπορούν να
γίνουν πεδίο σοβαρών συζητήσεων σε μία παρέα ή τόσο υπαρξιακές ώστε να
αποτελέσουν αφορμή για drinkinggame της CornettoTrilogy (νταξ, κανείς δεν χρειάζεται υπαρξιακές αφορμές για να δει την CornettoTrilogy); Αν πειστήκατε μάλλον φταίει που έχετε δει μονάχα τη μία όψη του
νομίσματος.
Υπάρχει και η
άλλη πλευρά. Η ατάκα πως η ηλικία του μέσου gamer
είναι τα 35, είναι κάπως φτηνή σε αυτό το σημείο. Εκτός αν οι μεσήλικες του
σήμερα λυμαίνουν τα παγκόσμια forum με
επιχειρηματολογία δωδεκάχρονων. Εκτός αν οι μεσήλικες του σήμερα συνωστίζονται
στους servers των Call of Duty και Battlefield
εξαπολύοντας βρισιές προς κάθε κατεύθυνση. Εκτός αν οι μεσήλικες του σήμερα
απειλούν τις ζωές εκείνων των σεναριογράφων που δηλώνουν πως θα δίνουν την
επιλογή στους παίκτες να συνάψουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις στα παιχνίδια τους.
Αν μιλάμε για
αυτούς τους 35άρηδες μεσήλικες και τους θεωρούμε επιχείρημα πως αφού το κοινό
ωρίμασε *άρα* ωρίμασε και το περιεχόμενο των videogames, μάλλον
έχουμε επαναπαυτεί αρκετά σε μερικές εξαιρέσεις. Οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν να
είναι τύποι που θυμίζουν τον Bruce Willis όταν εκείνος
έπλασε το nicheτων ηρώων
δράσης. Ξυρισμένο κεφάλι, έντονα μπρουτάλ χαρακτηριστικά και όλα τα συναφή. Ο
λόγος είναι απλός. Τα games όσο κι αν δεν
μας αρέσει -ή μαςαρέσει προφανώς- αποτελούν κατασκευές που σε έναν
μεγάλο βαθμό οδηγούνται από το marketing.
Και το marketing είναι
εκείνο το εργαλείο που ναι μεν εξασφαλίζει τα ποσοστά των πωλήσεων, δρα όμως
εις βάρος τόσο του ίδιου του μέσου που υπηρετεί όσο και του κοινού στο οποίο
απευθύνεται. Το πρώτο διότι Τέχνη ή εξέλιξη εντός στεγανών δεν μπορεί να
υπάρξει και το δεύτερο διότι με αυτόν τον τρόπο γαλουχείται και εκπαιδεύεταιένα
είδος gamerμε φθηνές απαιτήσεις και χείριστα αισθητικά
κριτήρια. Το είδος εκείνο του gamerπου θα μπει στη
διαδικασία να εξαπολύσει σφοδρή επίθεση σε μία γυναίκα που προσπαθεί να
υποδείξει -βάσει έρευνας- το πόσο επιζήμιος μπορεί να είναι ο σεξισμός στα videogames.
Και κάπως έτσι
θα καταλήξουμε για άλλη μια φορά να ζητούμε το αυτονόητο γνωρίζοντας πως δεν
πρόκειται να πραγματοποιηθεί σύντομα, τουλάχιστον όχι απο κείνους που μπορούν
και έχουν να χάσουν πολλά. Μπορεί λοιπόν οι indie developers να μην έχουν
ενδοιασμούς να θίξουν τέτοια θέματα, μπορούν ακόμα και να μιλήσουν για
ομοφυλόφιλα trollsκαι την ποίηση
του Καβάφη (εκτενέστερα θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα) εκείνοι όμως που
έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης είναι τα studio
που αναλαμβάνουν ΑΑΑ παραγωγές. Εκείνες τις παραγωγές που φτάνουν σε πολλές
κονσόλες. Εκείνες τις παραγωγές που γίνονται η αφορμή να πουληθούν πολλές
κονσόλες. Το The Last of Us καλή
ώρα. Αυτός είναι ένας τίτλος που παλεύει ενάντια στα στερεότυπα και το κάνει
χωρίς να γίνεται καρικατούρα αλλά γνήσια ανθρώπινο.
Ας μην το
κουράζουμε άλλο. Όλα αυτά που ζητάμε εμείς οι -τάχα- προοδευτικοί gamersείναι
ουσία. Είναι εμπειρίες απαλλαγμένες από μαρκετίστικα κλισέ, από κείνα τα κλισέ
που δεν προσπαθούν να είναι εύπεπτα. Από εκείνα που δεν πασχίζουν να μην
απειλήσουν καμία συνείδηση. Από εκείνα που ξεβολεύουν και παρουσιάζουν και
εναλλακτικές προοπτικές. Ναι θέλουμε gayπρωταγωνιστές
αλλά όχι gayαπλά για χάρη
του gayή σαν μιά comic relief νότα.
Gay όπως λέμε φυσιολογικό.
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί
με τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την εκπομπή «The Grid».
