Τα Φύλλα Συκής και η
Νέα Γενιά
Μπήκε και ο γράφων στη νέα γενιά.
Το έκανε μάλιστα με περίσσια επισημότητα και ενθουσιασμό. 10% ενθουσιασμός για
το νέο Dualshock. 20%
ενθουσιασμός για την εμπειρία χρήστη που προσφέρει το PS4. 70% ενθουσιασμός για το γεγονός πως
απλά στέκεται αγέρωχο στο γραφείο του και μπορεί να χαζεύει τις αγκρεσίβ γωνίες
του. Ακόμα και αν δεν χρησιμοποιηθεί όσο θα ήθελε τους επόμενους μήνες. Όσοι
εξάλλου μπήκαν στη διαδικασία να δώσουν τα λεφτά τους τώρα, απλά αγόρασαν τις υποσχέσεις τρίτων.
Ο ενθουσιασμός της νέας κονσόλας
όμως και τα όσα αυτή ευαγγελίζεται είναι από κείνα τα ανείπωτα που κρύβονται
πίσω από κλισέ φράσεις των ηλίθιων tech geeks: «ναι αλλά μπορώ να streamάρω έναν τίτλο του PS4 στο PSVita αρκεί-να-μην-είμαι-μακριά-από-την-κονσόλα-να-μην-παρεμβάλονται-φυσικά-εμπόδια-και-να-είμαι-πρόθυμος-να-ανεχτώ-τους-αναλογικούς-μοχλούς-του-PSVita». Δυστυχώς, για μένα,
δηλώνω περήφανα ένα από αυτά τα tech geeks.
Ο υλικός πολιτισμός είναι το
βίτσιο μου. Αντλώ την έμπνευσή μου από τον Αίαντα που έσφαξε κοπάδια από
πρόβατα για τα όπλα του Αχιλλέα. Πόσο tech geek ήταν δαύτος άραγε;
Πέραν όμως ενός νηπιακού
ενθουσιασμού που με διακατέχει αυτές τις μέρες τι άλλο πρόλαβα να σκεφτώ με τη
νέα γενιά στο κατώφλι; Για αρχή πως δεν μιλάμε για νέα γενιά. Στην καλύτερη
μιλάμε για την τωρινή γενιά που πλέον απλά μπορεί να δείχνει εντυπωσιακά πλάνα
χωρίς να επιστρατεύει τρεμάμενες λήψεις, ομίχλη και άλλα τέτοια τρικ σαν τις
ψηφιακές αναλογίες των φύλλων συκής. Αυτό που βλέπει συνήθως ο παίκτης στη νέα
γενιά είναι αυτό που *όντως* τρέχει σε πραγματικό χρόνο η μηχανή του
παιχνιδιού. Πλέον μπορείτε να το θαυμάσετε σε όλο του το μεγαλείο και χωρίς
ντροπές. Και αυτό ήταν.
Η νέα γενιά για τον καθένα μπορεί
να είναι το οτιδήποτε. Για άλλους η ευκαιρία να δείξουν στους κολλητούς τους
ανάμεσα στις πίτσες και τις μπύρες, «πόσο-πιο-γαμάτος-φαίνεται-ο-Messi-στο-νέο-Pro». Για άλλους το να
αγοράσουν φτηνές ατάκες marketingπου
βαφτίζουν το ξαναζεσταμένο, “definitive”και
άλλα τέτοια χαριτωμένα και ηλιθιωδώς αλαζονικά. Για άλλους πάλι, οι νέοι
κόσμοι, όλοι εκείνοι που δεν ανακάλυψαν και όλοι εκείνοι που περιμένουν να
σωθούν. Νέα σύμπαντα, νέες προοπτικές, νέοι χαρακτήρες και άλλα τέτοια
ρομαντικά που θυμίζουν λίγο το videogameμε
τον μικρό αυθάδη εξωγήινο στο Her.
Και επειδή ο γράφων ανήκει στο
τελευταίο group, εκείνο
που συνήθως παραμελείται περισσότερο όλων, γιατί είναι το πιο παράξενο και το
πιο δύστροπο, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένει κι άλλο. Μάλλον γι’ αυτό
κατάφερε να ενθουσιαστεί περισσότερο απ’ όλα με το Knack. Ένα μετριότατο παιχνίδι, χωρίς
σοβαρή υπόθεση, χωρίς gameplayουσίας,
χωρίς πολλά βασικά. Είχε όμως τον αέρα του φρέσκου. Εκείνου που παίζεις και
βλέπεις τα ζωντανά χρώματα και τους ανεξερεύνητους κόσμους και τις όμορφες
πίστες να διαδέχονται η μία την άλλη. Και δώστου οι μνήμες του Jakστο πίσω μέρος του μυαλού.
Δεν είναι καλό παιχνίδι. Τουναντίον μάλιστα, απλά είναι το μόνο ανάμεσα σε Killzone και παρόμοια
πονήματα, που έχει κάτι από το άρωμα της νέας γενιάς.
Τι μπορούμε να ζητήσουμε παραπάνω
από τη νέα γενιά τώρα που απέβαλε τα φύλλα συκής της; Να αποκτήσει και λίγη
ουσία. Το να τη λέμε «νέα» τόσο νωρίς απλά δείχνει τη μυθομανία μας, εκείνη που
τυφλώνει αρκετά ώστε να βάλει στο διάβα μας ένα κοπάδι από μειλίχια πρόβατα. Να
κάνουμε καθόλου υπομονή; Να ενθουσιαστούμε και να χειροκροτήσουμε μικρούς και
απλούς τίτλους που μπορούν να σηκώσουν μέχρι και τα κινητά μας; Που φτάσαμε να
αγοράζουμε κονσόλες των 400 και 500 ευρώ για να ενθουσιαστούμε με παιχνίδια των
λίγων πολυγώνων. Είναι νωρίς ακόμα. Τουλάχιστον έπεσαν τα φύλλα συκής. Ας τα
θεωρήσουμε το πρώτο καθοριστικό, σημειολογικό, βήμα. Μετά την ομορφιά θα έρθει
και η ουσία.
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί
με τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την εκπομπή «The Grid».
