Toss gallery. Τετάρτη, 22 Απρίλη. Επίσκεψη στην έκθεση Utopian Truth, Βασίλης Λάρος. Πρώτη ατομική. Πέμπτη, 23 Απρίλη. Τελευταία ημέρα της έκθεσης. Επίσκεψη, ξανά. Γιατί; Πυρογραφία. Σπάνιο;
Πολλές απορίες χρήζουν επίλυσης. Επί της ουσίας. Ο καλλιτέχνης ομιλεί.
Τοποθετώντας, την ενασχόληση σου με την πυρογραφία στο συνεχές του ιστορικού μας χρόνου, πότε και πως προέκυψε στην καθημερινότητα σου;
Η πρώτη μου επαφή με την πυρογραφία ήταν πριν εννέα χρόνια περίπου, και η αιτία ήταν μία απογευματινή βόλτα στα μαγαζιά όπου και είδα σε μία βιτρίνα εικαστικών κάτι που έμοιαζε με ηλεκτρικό εργαλείο. Δεν είχα ιδέα τι ήταν, απλά μου φάνηκε περίεργο και θέλησα να μάθω τι κάνει. Αφού μου εξήγησε η υπάλληλος ότι είναι πυρογράφος και ότι το χρησιμοποιείς για να ζωγραφίζεις καίγοντας το ξύλο' φαντάστηκα τη διαδικασία, ενθουσιάστηκα και τον αγόρασα. Λόγω όμως το νεαρό της ηλικίας μου τότε δεν ασχολήθηκα σοβαρά. Αυτό έγινε περίπου πέντε χρόνια αργότερα μετά από μία αλλαγή φάσης στη ζωή μου, η οποία ξεκίνησε λίγους μήνες πριν αλλάξω τόπο διαμονής εκμεταλλευόμενος τον χρόνο που απέκτησα από τη μείωση της εργασίας λόγω κρίσης, η οποία αποδείχτηκε υπαίτια σε αντίθεση με την πυρογραφία που ήταν το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια η πυρογραφία έγινε μία καλή αιτία για να πάω στην Ολλανδία.
Περί της σπάνιας τεχνικής της πυρογραφίας, ποια τα στάδια της;
Ως αυτοδίδακτος μπορώ να μιλήσω για τη διαδικασία που ακολουθώ προσωπικά, μέσα από την εμπειρία μου, καθώς δεν γνωρίζω πιθανούς κανόνες όσον αφορά τα στάδια στην τεχνική της πυρογραφίας. Εφόσον δουλεύω ελεύθερο σχέδιο, το πρώτο στάδιο αφορά την αποτύπωση της ιδέας στο ξύλο με ένα μολύβι. Ακολουθεί το κάψιμο του βασικού περιγράμματος και στη συνέχεια η σκίαση του έργου. Η πιθανή πρόσθεση χρωμάτων, γίνεται στο τελευταίο στάδιο.
Υπάρχουν δυσκολίες, αναφορικά με την τεχνική αυτή, προς αντιμετώπιση;
Τη μοναδική δυσκολία που μπορώ να σκεφτώ στη τεχνική της πυρογραφίας και που πρέπει να αντιμετωπίσω χωρίς να μπορώ να την εκμεταλλευτώ, είναι ο καπνός ως αποτέλεσμα του καψίματος. Το πρόβλημα όμως λύνεται εύκολα με μία μάσκα.
Προσδιορίζοντας τον χώρο.. Έχεις ζήσει στο εξωτερικό. Σε επηρέασε το γεγονός αυτό; Κι εάν ναι, σε ποιο βαθμό και με πως ακριβώς εκφράστηκε μέσα από τα έργα σου;
Προσδιορίζοντας τον χώρο και στην προκειμένη περίπτωση την αλλαγή χώρου που επέλεξα, με βοήθησε να κατανοήσω ότι δεν μπορεί να εκτιμήσεις τη θέση σου εάν δεν μετακινηθείς από αυτήν. Η επιρροή από τη διαμονή μου στο εξωτερικό ήταν καθοριστική ως ένα βαθμό όσον αφορά την εξέλιξη μου. Απέκτησα περισσότερη δύναμη, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες που υπάρχουν σε κάθε περίπτωση αλλαγής χώρας. Παράλληλα όμως πήρα έμπνευση από καινούργιες εικόνες και καταστάσεις. Σε βιοτικό επίπεδο, η επιλογή μου να ζω σχετικά απέριττα, κάνοντας μία ανακατανομή στις ανάγκες μου, άμεσα μου έδωσε τη δυνατότητα να επενδύσω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στις δικές μου επιθυμίες και όχι σε μία διαρκή αγωνία της καθημερινότητας για να κρατήσω την εθελόδουλη μου θέση, σε μία πίστωση ευτυχίας. Όσον αφορά τα έργα μου είναι στην ουσία μία σύνθεση ανακάλυψης και συναισθήματος με εξελικτικό χαρακτήρα, καμένη στο ξύλο διαχρονικά. Ένα δώρο του ανεκτίμητου χρόνου.
Η ουσία της τέχνης που κάνεις, βέβαια, ενέχεται στα όσα σου προσφέρει, στη φιλοσοφία της..
Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, η επιθυμία που είχα από μικρός να δημιουργώ μέσα από την καταστροφή, επιβεβαιώθηκε και με την πυρογραφία μιας και στη φιλοσοφία της ενσαρκώνεται ως εξής: Ενώ καίγεται, στην ουσία καταστρέφεται το ξύλο.. την ίδια στιγμή, δημιουργείται ένα έργο τέχνης. Όσον αφορά τις αξίες που ενσαρκώνει μέσω της πρακτικής στην τεχνική, νομίζω μπορεί κάποιος να εξελιχτεί σε ανθρώπινο επίπεδο μαθαίνοντας ας πούμε να έχει υπομονή, λόγω του ότι είναι μία αρκετά χρονοβόρα διαδικασία. Όταν κάποιος δουλεύει ελεύθερο σχέδιο και κάνει λάθος, μπορεί να παραλλάξει το σχέδιο με μία καινούργια ιδέα. Εδώ βλέπουμε την αξία της προσαρμοστικότητας και της σκέψης για γέννηση ιδεών. Αντίθετα αν δουλεύει γραμμικό η απεικόνιση, μαθαίνει να δέχεται το μη αναστρέψιμο. Δηλαδή το λάθος δεν δέχεται επιδιόρθωση και πολύ απλά κάνει το ξύλο καυσόξυλο. Εκεί είναι που βελτιώνει την αυτοσυγκέντρωση και την επιμονή.
Στρατευμένη τέχνη ή τέχνη για την τέχνη;
Όπως μου αρέσει να λέω, η ίδια η ζωή είναι τέχνη. Δεν είπανε τυχαία << ελευθερία ή θάνατος >>.Γνωρίζανε ότι ζωή χωρίς ελευθερία δεν είναι ζωή αλλά απλά ύπαρξη. Η ζωή προϋποθέτει αξίες και κατανόηση της φύσης ώστε να αποβάλλει ο άνθρωπος τον φόβο του για το άγνωστο. Συνήθως όταν κάποιος δεν ακολουθεί στερεότυπα και σκέφτεται με έναν διαφορετικό τρόπο άρα ενοχλητικό για την κοινωνία…Στη καλύτερη περίπτωση λέμε : αυτός είναι ελεύθερο πνεύμα. Στη χειρότερη, τον βαφτίζουμε τρομοκράτη και σαπίζει στη φυλακή ή ανάβουμε μία ωραιότατη φωτιά στη πλατεία του χωριού για να τον κάψουμε. Μετά σε πιο καλλιτεχνική οπτική, υπάρχει η σταύρωση. Ανάλογα τη μόδα της εποχής. Το πνεύμα είναι ελεύθερο μέχρι να φυλακιστεί στο σώμα και να γίνει ψυχή. Νομίζω τέχνη είναι η έκφραση της ψυχής χρησιμοποιώντας το σώμα. Να παρατηρήσουμε ότι πολύ μεγάλοι άνθρωποι της τέχνης όταν μεγαλουργούνε, ούτε κι αυτοί ξέρουν τι κάνουν ή τι λένε. Είναι αυτό το καλλιτεχνικό παραλήρημα που συμβαίνει όταν η ψυχή θέλει να εκφράσει την αλήθεια, για να θυμηθεί ο άνθρωπος. Το πρόβλημα είναι ότι το σώμα και η ψυχή ανήκουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Το καθένα παλεύει για το δικό του σκοπό, με τον άνθρωπο να βιώνει αυτή τη μάχη. Κλείνοντας θέλω να πω ότι όταν η τέχνη ακολουθεί μία ιδεολογία, τότε σίγουρα είναι στρατευμένη. Έτσι αντί να εμπνέει, καθοδηγεί. Γιατί το χαρακτηριστικό του στρατού είναι η ιεραρχία, και στην ιεραρχία δεν υπάρχουν ερωτήσεις, δηλαδή αμφισβήτηση. Υπάρχουν μόνο διαταγές. Η πραγματική τέχνη όταν ακούει διαταγές, γελάει. Δεν μπορεί να χωρέσει η αλήθεια μέσα σε μία ιδεολογία.
Η κίνηση της τέχνης στο εξωτερικό και στο εσωτερικό;
Σε συναλλαγματικό επίπεδο, η τέχνη έχει το προβάδισμα στο εξωτερικό και δεν νομίζω ότι αυτό οφείλεται σε μία καλύτερη αντίληψη των ξένων προς την τέχνη σε σχέση με εμάς άλλα σαφώς στην λίγο καλύτερη οικονομική κατάσταση που βρίσκονται, όπως και σε κάποιες νομοθετικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων τους. Συγκεκριμένα στην Ολλανδία για παράδειγμα, το κράτος επιβάλει με νόμο στις μεγάλες εταιρίες να ξοδεύουν το δεκαπέντε της εκατό του τζίρου κάθε χρόνο σε εικαστική διακόσμηση. Βέβαια από τη μία αυτό μπαίνει σε ένα πλαίσιο εξαναγκαστικού πολιτισμού. Από μία άλλη μεριά είναι καλό να εκθέτονται τα έργα τέχνης στο κοινό.
