Πάει καιρός από τα
τελευταία Χριστούγεννα που ήμασταν
μαζί. Έχουν περάσει κι άλλες χρονιές
από την τελευταία πρωτοχρονιά που
κρατιόμασταν αγκαλιά όταν ξημέρωνε.
Άλλαξαν πολλά. Σε μείωνα σε κάθε νέα
γνωριμία και σε έσβηνα σε νύχτες αμαρτίας.
Έφτιαχνα νέες αναμνήσεις κι ούτε μια
φορά δεν προσπάθησα να ξαναζήσω τα παλιά
πηγαίνοντας στα “δικά μας” μέρη με
διαφορετική παρέα. Βεβήλωνα τα ρούχα
σου με κάθε ευκαιρία, εκείνα που σου
έπαιρνα καμιά φορά τα ξημερώματα που
χωρίζαμε κι εκείνα που σου άρεσε να
φοράω.
Αυτά τα ρούχα ήταν το
τελευταίο πράγμα από σένα που έμενε στο
σπίτι μου ακόμα.
Αγόρασα 3 φανελάκια για
να αντικαταστήσω εκείνο που σου είχα
πάρει φεύγοντας ένα χειμωνιάτικο πρωί
από το σπίτι σου. Δεν μου έκανε, ήταν
στενό από την πρώτη στιγμή αλλά επέμενα
να το φοράω κάθε τόσο για να σε νιώθω
κοντά μου. Τα καινούργια μου φανελάκια
δεν είναι μαύρα σαν εκείνο, είναι
χαρούμενα κι ελαφριά.
Πέταξα ένα μαύρο
μποξεράκι που είχα πάρει για να σε
εντυπωσιάσω. Ένα απόγευμα καθώς γυρνούσα
σπίτι το είδα σε μια βιτρίνα. Ήξερα ότι
σου αρέσει η υφή του βελούδου στα ρούχα
και αυτό ήταν ακριβώς έτσι. Δεν το
σκέφτηκα, μπήκα και το αγόρασα και
περίμενα μετά να επιστρέψεις από το
νησί για να το βάλω πρώτη φορά. Περίμενα
να έρθεις και να θες να με γδύσεις. Κι
εσύ ήρθες αλλά δεν το ήθελες πια. Το
πέταξα γιατί μου θύμιζε εκείνη την
επιστροφή που περιέργως ήταν συγχρόνως
κι αποχώρηση.
Πήρα κι ένα τζην για να
δώσω εκείνο που αγαπούσα να φοράω. Εκείνο
που μια μέρα που σου ζήτησα να μου
κουμπώσεις τα κουμπιά γιατί τα χέρια
μου ήταν λερωμένα μου είπες χαμογελώντας
πονηρά ότι δεν μπορείς γιατί σου αρέσει
περισσότερο να μου τα ξεκουμπώνεις. Κι
εγώ εκείνη την στιγμή δεν στο έδειξα
αλλά σ' αγάπησα ένα τσακ παραπάνω. Δεν
το πέταξα αυτό. Το έδωσα.
Νέος εγώ. Νέα Χριστούγεννα.
Νέα χρονιά…
