Σκοπός της ομάδας Προσεχώς Subway είναι, όπως λέει η ίδια είναι ''η δημιουργία σύγχρονων, τολμηρών θεατρικών παραστάσεων, μέσα από την έρευνα και τον πειραματισμό. ''Πολύ ωραίος σκοπός. Το κοινό διψάει για κάτι νέο. Είναι έτοιμο για κάτι πιο τολμηρό. Σε μια εποχή κρίσης, όπως η δικιά μας, σε μια εποχή αμφισβήτησης όπως αυτή που ζούμε το κοινό έχει γίνει πιο ανοιχτό σε νέες προτάσεις. Τολμά. Είναι έτοιμο πλέον να δεχτεί το διαφορετικό. Η ομάδα Προσεχώς Subway δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Η παράσταση δεν ήταν έτοιμη. Η έρευνα και ο πειραματισμός που έκανε η ομάδα δεν έφερε κάποιο αποτέλεσμα και αν έφερε για τους ίδιους, δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση να το επικοινωνήσουν με τους θεατές.
Tην σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κουστούμια τα ανέλαβε ολόκληρη η ομάδα. Η απόφασή να ασχοληθούν όλοι μαζί με την σκηνοθεσία, ενώ σε άλλες ομάδες (όπως οι ΤG Stan που παρακολουθήσαμε στα Δημήτρια) δούλεψε, στην συγκεκριμένη ομάδα ήταν υπερτίμηση δυνατοτήτων και αποδείχθηκε λάθος. Δεν υπήρχε συνοχή, κοινό ύφος, μια κοινή ατμόσφαιρά στη παράσταση.
Παρακολουθήσαμε ασύνδετα κομμάτια. Υπήρχε έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ηθοποιών, διαφορετικό ύφος μονάδας στα χορικά κομμάτια. Πολλές στιγμές καταλάβαινα τι θέλουν να πουν, αντιλαμβανόμουνα την εκάστοτε σκηνική τους πρόταση, αλλά λόγω της πρόχειρης προσέγγισης τους, η πρόταση παράμενε ημιτελείς. Πολύ λίγα τα θετικά σημεία της παράστασης. Κάποιες στιγμές είχαν ένα εικαστικό ενδιαφέρον, όπως η παρουσία του Δαρείου μέσα από τα κόκκινα φωτάκια που είχε ο χορός και οι εναλλαγές μπροστά και πίσω φώτων βοήθησε στο να αναδυθούν δυνατές σκιές. Τέλος, υπήρχε ταιριαστή συμμετρία μεταξύ της παρουσίας της Ατόσσας και του σκηνικού.
Οι Πασχάλης Αραμπατζής, Στελλίνα Βογιατζή, Δημήτρης Κοΐδης, Παύλος Παναγιωτίδης είχαν εντελώς διαφορετική αίσθηση του τι γίνεται επί σκηνής με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν ποτέ να συμβαδίσουν. Αισθανόσουν ότι βλέπεις τέσσερις ηθοποιός ο καθένας σε άλλο έργο. Σε πολλά σημεία υπερέβαλλαν και σε άλλα δεν είχαν καν ροή. Η υποκριτική τους ήταν κομματιασμένη. Δεν ήταν ένα όλο. Σε σημεία απλά νόμιζες ότι το διασκεδάζουν. Λένε λόγια και χαίρονται μόνοι τους. Και όλο αυτό τέρμα αυτιστικό. Καμία επικοινωνία με το κοινό. Το ύφος του κείμενο ενδείκνυται για το κτίσιμο των ηθοποιών μιας κεραίας σχέσης με το κοινό. Δεν το έκαναν, έλεγαν απλά τα λόγια. Καμία υποκριτική πρόταση. Κομματιασμένη πρόχειρη δουλειά. Να σημειωθεί ότι η φωνή της Στελλίνας Βογιατζή ήταν πολύ όμορφη, αλλά η παρέμβαση της με τα φωνητικά δεν ταίριαζε πουθενά. Ήταν άλλο πράγμα, δεν βρήκε ποτέ την αίσθηση της παράστασης.
Το σκηνικό της παράστασης σε κατασκευή Στέλιου Παρασκευά είχε μια ωραία συμμετρία. Οι μάσκες που κατασκεύασε η Πετρούλα Λιώρα ,με στόχο εικάζω να είναι λιτές και λειτουργικές ήταν εντέλει φτηνιάρικες και κακόγουστες. Τα ρούχα αδιάφορα και ο συνδυασμός τους ατυχής. Όσον αφορά, τα φώτα ήταν ατσούμπαλα. Δεν ήταν προσεγμένα. Ενδεικτικά, σε κάποια στιγμή έπρεπε να ανοιγοκλείνουν και να αλλάζουν οι σκιές. Τα φώτα λοιπόν ανοιγόκλειναν χωρίς κανένα μοτίβο και σε αταίριαστες στιγμές. Ήταν σαν να έπαιζε κανείς με τα φώτα.
Η παράσταση Πέρσες από τους Προσεχώς Subway ήταν μια ημιτελές πρόταση. Ωραίος ο σκοπός της ομάδας για την δημιουργία τολμηρών παραστάσεων και νέες προσεγγίσεις θεατρικών έργων. Αλλά για να είναι παρουσιάσιμο το αποτέλεσμα θέλει πολύ περισσότερες ώρες δουλειάς.
