Το 50 shades of grey είναι μια Αμερικανική συναισθηματική- δραματική ταινία με πρωταγωνιστές την Ντακότα Τζόνσον και τον Τζέμι Ντόρναν. Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα στις 12 Φεβρουαρίου το 2015, δύο ημέρες πριν την καθιερωμένη γιορτή των ερωτευμένων, σε σκηνοθεσία της Σαμ Τειλορ – Τζόνσον. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την δημιουργία της ταινίας προηγήθηκε η έκδοση του ομότιτλου μυθιστορήματος της Ε.Λ. Τζείμς πάνω στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία.
Οι ήρωες επιλέγονται με τέτοιον τρόπο που σχηματίζεται ένα δίπολο αδυναμίας και κυριαρχίας. Ο Γκρει είναι ηλικιακά μεγαλύτερος της Άννας, έχει ισχυρή οικονομική δύναμη, σεξουαλικά είναι ενεργός και ακραίος στις προτιμήσεις του. Αποφεύγει οποιαδήποτε συναισθηματική εκδήλωση και λειτουργεί περισσότερο ψυχρά και ωφελιμιστικά.
Ωστόσο η Άννα είναι μια φοιτήτρια που δεν έχει έρθει σεξουαλικά σε επαφή με άντρα και πασχίζει στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής της να χτίσει την καριέρα της. Είναι ρομαντική και αθώα και πολλές φορές στην ταινία παρουσιάζεται ως άβουλη.
Όλο αυτό το προφίλ του χαρακτήρα της Άννα δίνει έδαφος στον Κρίστιαν να την χειραγωγήσει εκούσια, εξελίσσοντας την Άννα σε μια γυναίκα που προτιμά τον πειραματισμό στο σεξ και την αίγλη των χρημάτων και των δώρων από τον Κρίστιαν.
Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΗ.
Το Πανεπιστήμιο του Michigan με δημοσίευμά της έρευνας που έγινε από την καθηγήτρια και πρόεδρο του τμήματος Ανθρώπινης ανάπτυξης και οικογενειακών ερευνών, Amy Bonomi, αναφέροντας ότι το 25% των γυναικών είναι θύματα βίας από στενά πρόσωπα του περιβάλλοντός τους, ενώ τονίζεται ότι η συναισθηματική και σεξουαλική κακοποίηση είναι διαδομένη στην έκταση του συγκεκριμένου έργου αφού όπως υποστηρίζει , η Άννα αισθάνεται μια συνεχή αίσθηση απειλής, αλλάζει τις συμπεριφορές της για να διατηρήσει την ειρήνη στη σχέση, αποκρύπτει πληροφορίες σχετικά με το που βρίσκεται για να αποφύγει την οργή του Κρίστιαν. Γίνεται άβουλη και παγιδευμένη στη σχέση καθώς οι συμπεριφορές της προσαρμόζονται στα καταχρηστικά πρότυπα του Κρίστιαν.
Επιπρόσθετα, η Δρ. ερευνητικής ψυχολογίας Denise Cummins, σε άρθρο της στο Αμερικανικό site Psychology today, υποστηρίζει ότι η ταινία 50 αποχρώσεις του γκρι είναι ένα μέσο χειραγώγησης των γυναικών ώστε να υποκύπτουν σε τοξικές και καταχρηστικές σχέσεις και αποτελεί παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτιστικό φαινόμενο η τεράστια απήχηση της ταινίας στις γυναίκες.
Θα λέγαμε πως κατά κύριο λόγο οι 50 αποχρώσεις του γκρι είναι μια ωδή στην χρήση του σαδομαζοχισμού ως τεχνική κατά την σεξουαλική πράξη. Ο θεατής εισάγεται σε αυτό τον κόσμο που θεωρούταν ταμπού μέχρι πρότινος και αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει η στατιστική έρευνα του τμήματος μάρκετινγκ του site ερωτικών ταινιών, pornhub. Μελέτη έδειξε πως ο σαδομαζοχισμός και ο πειραματισμός στον έρωτα αυξήθηκε ως επιλογή θέασης μετά από την προβολή της ταινίας.
Σύμφωνα με το γράφημα, η αύξηση αυτή είναι σχεδόν ίδια σε όλο τον κόσμο, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να προηγούνται ελαφρώς.
Άξιο τονισμού είναι το γεγονός ότι μέσω της συγκριτικής μελέτης των δύο φύλων, όσα αφορά το BDSM πλησιάζοντας στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η επιθυμία του άγριου και μαζοχιστικού έρωτα εκ μέρους των γυναικών αυξάνεται σημαντικά σε σχέση με τους άνδρες.
Σημαντικό γεγονός να επικυρώνει το βαθμό που οι 50 αποχρώσεις του γκρι στιγμάτισαν την θέση των δύο φύλων στις διαπροσωπικές τους σχέσεις αλλά και την ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας του κάθε ατόμου είναι η δολοφονία της Elaine O'Hara από τον σύντροφό της που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους μια σχέση παρόμοια με αυτή του Κρίστιαν και της Άννα στην ταινία, με την διαφορά ότι το συγκεκριμένο πραγματικό ζευγάρι ξεπέρασε τα όρια του άγριου έρωτα μετατρέποντας το σε γυναικεία κακοποίηση. Το συμβάν σχολιάζει η Βρετανική εφημερίδα Guardian σε άρθρο της, υποστηρίζοντας ότι η προβολή της ταινίας διαστρέβλωσε το BDSM στον θεατή, κάνοντας τον να νομίζει πως εφαρμόζοντάς τη συγκεκριμένη τεχνική, οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να ανέχονται οποιαδήποτε άγρια συμπεριφορά του άνδρα, σβήνοντας έτσι όλο τον αγώνα του φεμινιστικού κινήματος από την δεκαετία του εβδομήντα.
Το 50 shades of grey, δεν εκτιμήθηκε ως ένα πολιτιστικό προϊόν που έχει να δώσει τροφή για σκέψη στον θεατή και σκηνοθετικά δεν επικράτησε μια στιλιστική ματιά που να κάνει την ταινία να ξεχωρίσει στο είδος της.
Στο παρελθόν έχουν γυριστεί αρκετές ταινίες με αντίστοιχη θεματική σαν αυτή του έντονου έρωτα και της σχέσης δυνατού-αδύναμου, που σε αντίθεση με τις αποχρώσεις του Γκρι, εκείνες έχουν σημαδέψει θετικά την ιστορία του κινηματογράφου όπως H Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (1976) του Nagisha Oshima, Nymphomaniac (2013) του Lars von Trier H ωραία της ημέρας (2014) του Luis Bunuel, 9
½ εβδομάδες (1986) του Adrian Lyne, Εμμανουέλα (1974) του Just Jaeckin, Shame (2011) του Steve McQueen κ.α.
Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Νίκο Σιδέρη στο βιβλίο του Δεν παίζεις μόνο εσύ, υπάρχουν:
Συχνά η θέση του απο κάτω, ειδικά στην εκδοχή της θέσης του θύματος, δεν χρησιμοποιείται και τόσο για καλό, αλλά σαν ένα ισχυρότατο εργαλείο προκειμένου να επιτρέπει κάποιος στον εαυτό του να παραβλέπει το βασικό θεώρημα της ανθρώπινης σχέσης : Δεν παίζεις μόνο εσύ υπάρχουν και άλλοι. Και ν 'απαλλάσσει τον εαυτό του από τις ηθικές και πρακτικές ευθύνες που προκύπτουν από το βασικό αυτό θεώρημα. (..) Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα παιχνίδι για δύο οπότε όταν προκύπτει σε μια ιστορία θέση θύματος, τότε καλό είναι να τραβήξει κανείς (το θύμα, το έτερο μέλος της σχέσης, οι θεατές) λιγάκι την κουρτίνα και να δει τι παίζεται στο συγκεκριμένο σενάριο θυματοποίησης.
Είναι ένα αντικείμενο προβληματισμού το γεγονός ότι ενώ οι 50 αποχρώσεις του Γκρι παρουσιάζουν την γυναίκα του 21ου αιώνα να αφήνει πίσω την ανεξάρτητή της φύση στον βωμό της υλικής και ακραίας σεξουαλικής απόλαυσης , η αντίστοιχη γυναίκα θεατής της ταινίας στην πραγματική της ζωή συμφιλιώνεται με την βία και την επίδειξη δύναμης από το αντίθετο φύλο και γοητεύεται από όλο αυτό τον κόσμο.
Το ερώτημα είναι γιατί παρά τους αμέτρητους αγώνες των φεμινιστικών κινημάτων ώστε να επέλθει η ισότητα μεταξύ των δύο φίλων, οι γυναίκες δεν αντιδρούν με το συγκεκριμένο πολιτιστικό προϊόν που θίγει την φύση τους και την δυναμική τους.
Είναι η εύκολη λύση να περιμένει κανείς στην ζωή του έναν μεσσία ώστε να λύσει το κάθε πρόβλημα που του προκύπτει, είτε οικονομικό είτε επαγγελματικό. Η συγκεκριμένη ταινία προσπαθεί να εμποδίσει την φυλετική εξέλιξη με όπλο την έλλειψη ρομαντισμού και συναισθήματος. Απόρροια αυτού, είναι η τοξική συνύπαρξη των δύο συντρόφων στα πλαίσια ενός άρρωστου πάθους.
