Πεδίο Δράσης Κόδρα 2013
¨Τείχη¨: A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Το Πεδίο Δράσης Κόδρα 2013 με αφορμή τα 150 χρόνια από την γέννηση του Κ. Π. Καβάφη εμπνέεται από το ποίημα «Τείχη» και με βάση τους στίχους του καλείται να αρθρώσει έναν ακέραιο καλλιτεχνικό λόγο. Έναν λόγο που αναπόφευκτα θα επηρεαστεί από τις αναγομώσεις που δημιουργούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια.
Οι επιμελητές και οι καλλιτέχνες που θα φιλοξενηθούν φέτος, θα κληθούν να εμπνευστούν και να στοχαστούν χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο το κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο δρουν και αναπόφευκτα συνδιαμορφώνουν, ανακατατάσσουν, αποδομούν και επανασυγκροτούν με νέους όρους.
Το Πεδίο Δράσης Κόδρα 2013 διερευνά την έννοια των τειχών του σήμερα, που «ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω» και τις όποιες προεκτάσεις αυτών.
Εστιάζει στις κοινωνικές ανακατατάξεις, τις αναδυόμενες τάσεις και κατευθύνσεις που προκύπτουν από τις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, δίνοντας το έναυσμα για μια διαλεκτική αποτύπωση όλων αυτών των κινήσεων, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ουσιαστικό διάλογο μεταξύ των πιο ευαίσθητων κυττάρων της κοινωνίας, τους ανθρώπους των τεχνών και του πνεύματος.
Θα δώσει έμφαση τόσο στην ατομική όσο και στη συλλογική ή κοινωνική ευθύνη, όπως αυτή διαμορφώνεται στη σύγχρονη ιστορία.
Το φεστιβάλ φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως πλατφόρμα φιλοξενίας ιδεών που θα προκύψουν κυρίως μέσω της αλληλεγγύης, της συνεργατικότητας και της αλληλοϋποστήριξης. Θα επιχειρήσει να παρουσιάσει ιδέες και προτάσεις που δεν μεμψιμοιρούν, αλλά αντιμετωπίζουν τις εξελίξεις με προβληματισμό και διορατικότητα.
Δημήτρης Μιχάλαρος – Chief Director
Γεωργία Κοτρέτσος – Creative Director
«Tείχη: Aμηχανία, προσοχή, αποδοχή (σημειώσεις με αφορμή τον Καβάφη)»
Tείχη πραγματικά και συμβολικά, ορατά και αόρατα, oρθώνονται παντού γύρω μας. Είναι αλληλένδετα με τη γεωγραφία ενός τόπου, την πολιτική του ταυτότητα και ιστορία, τις πολιτισμικές διεκδικήσεις και αξιώσεις όσων τον εγκατοικούν. Το ίδιο σημαντικά είναι και για τη γεωγραφία των ψυχών. Τα τείχη που ανεγείρει ο ανθρώπινος ψυχισμός λειτουργούν άλλοτε ως μηχανισμοί προστασίας, άλλοτε ως μηχανές αποκλεισμού, κι άλλοτε ως συμβολικές κατασκευές απώθησης ή εξιδανίκευσης των επιθυμιών και των παθών μας. Υπάρχουν τείχη χαμηλά και εύθραστα, όπως οι ξερολιθιές στα άνυδρα ελληνικά τοπία που οριοθετούν χωρίς να δεσμεύουν οριστικά το βλέμμα και το πέρασμα, και άλλα, υψηλά κι απόρθητα, που κατασκευάζουν ουτοπίες ή δυστοπίες όπου κυριαρχούν η ρήξη, η ασυνέχεια, ο αποκλεισμός, η εξορία. Στην ποίηση, και ειδικά στην ποίηση του Καβάφη, τα τείχη (και οι τοίχοι) προσδιορίζουν τους χώρους όπου λειτουργεί εικονοπλαστικά η μνήμη, η φαντασία και η γλώσσα αναπλάθοντας την αίσθηση και την εμπειρία. Η Καβαφική ποιητική συνδιαλέγεται τόσο με τα φωτεινά ερεθίσματα του εξωτερικού χώρου, του δρόμου και το πλήθους, όσο και με τα σκοτεινά αισθήματα που καλλιεργούνται στους «λαβύρινθους και τους θόλους της κλειστής ανθρώπινης ψυχής», όπως εύστοχα περιγράφει ο Ι.Α.Σαρεγιάννης, στις κλειστές κάμαρες, εντός των στενών συνόρων της οικίας ή της πόλης. «Ανθρωπος του πλήθους» ο Καβάφης, ή «ποιητής του κλειστού χώρου»; Το ένα όχι απλώς δεν αποκλείει το άλλο αλλά το τροφοδοτεί. Η ποιητική του Καβάφη θεματοποιεί το όριο, το σύνορο, το εμπόδιο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, καθώς η ποιητική φωνή άλλοτε εκτίθεται κι άλλοτε κρύβεται μέσα σε περιφραγμένους χώρους, πραγματικούς ή μεταφορικούς […]
