Πάρτι που έχουν κινούμενα σχέδια με έντονα χρώματα και Ιαπωνική ποπ, καρτούν στον προτζέκτορα, καραόκε, αλλόκοτους τύπους που τραγουδούν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις, και κάπου στο βάθος όλων αυτών υπάρχει ένας ντιτζέι που συγχρονίζει τα πάντα. Ο Λαμπροκράτης Αθηναίος είναι ένας ξεχωριστός τύπος. Δημιουργεί καταστάσεις με τη μουσική του και με τα βίντεό του. Είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που έχει εξελίξει τόσο πολύ με ήχο και εικόνα αυτά τα πάρτι.
Τι ακριβώς κάνεις;
Είναι κάπως δύσκολο στην περιγραφή του! Συνοπτικά μπορώ να πω ότι διοργανώνω ποικίλου τύπου εκδηλώσεις, αποτελούμενες από την σύγχρονη δυτικοπρεπή χορευτική μουσική που προέρχεται κυρίως από την Ιαπωνία και την Νότιο Κορέα και λιγότερο από Ταϊβάν, Κίνα και Ταϋλάνδη. Και όλα αυτά τα μουσικά είδη, τα συνδιάζω με την μουσική των Ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων (γνωστά ως Anime), μαζί με κάποιες αναφορές στην αντίστοιχη μουσική των κινουμένων σχεδίων από την Δύση, αλλά και τις viral μουσικές και meme επιτυχίες του youtube, που τυχαίνει και γίνονται δημοφιλείς στο κοινό που ασχολείται με όλα αυτά γενικότερα. Ό,τι επιλέγω να παίζω στις εκδηλώσεις μου, είναι χορευτικής κατεύθυνσης έτσι σταδιακά έχουν εξελιχθεί σε ένα είδος εναλλακτικού clubbing!
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα anime και την j-pop / k-pop;
Τρεις είναι οι αγάπες μου από μικρό παιδί, από τις οποίες οι δύο είναι η (ξένη) χορευτική μουσική και τα κινούμενα σχέδια. Χαρακτηριστικά, σε ηλικία 5άμιση ετών πήγα και είπα τα κάλαντα τα Χριστούγεννα του 1979 και με τα χρήματα που μάζεψα, πήγα και αγόρασα τον πρώτο μου δίσκο, που ήταν της Raffaella Carra και που έχω βέβαια ακόμα! Αντίστοιχα, είχα μάθει στο Δημοτικό μέσα σε 3 μήνες να διαβάζω, για να μπορώ να διαβάζω τα γράμματα στην τηλεόραση αλλά και τους διαλόγους στα κόμικς!
Εκείνα τα χρόνια, έπαιζε η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ πολλά δυτικά (Cartoon) και Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια (Anime). Και ενώ για τα Cartoon μπορούσα να βρω κόμικς και πληροφορίες εύκολα, για τα Anime (που δεν ήξερα καν ότι ονομάζονται έτσι) δεν μπορούσα να βρω ποτέ τίποτα!
Το 1989 άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με την χορευτική μουσική ως Dj και το 1991 αν και ανήλικος, ήδη έπαιζα συστηματικά σε δευτερότριτα περιφερειακά μαγαζιά της Αθήνας. Εκείνη την περίοδο, διάφοροι Ιάπωνες Djs είχαν κάνει αισθητή διεθνή επιτυχία, έτσι εξαιτίας τους ήρθα σε μια πρώτη επαφή με την J-pop, που τότε είχε την πρώτη της διεθνή άνθιση.
Με cartoons ασχολήθηκα ξανά μαζικά στα τέλη του 1998, που έβαλα δορυφορική τηλεόραση με σκοπό να βλέπω το ευρωπαϊκό MTV.Το 1999 έπιασα δουλειά ως δημοσιογράφος και για 2 – 3 χρόνια επικεντρώθηκα στην καριέρα μου.
Ωστόσο, ακολούθησε μια σειρά συμπτώσεων, που έμελλε να τα αλλάξει όλα και να με κάνει να ξανασχοληθώ εντατικά με τα Anime! Όλα ξεκίνησαν το 2001, όταν κυκλοφόρησε το “Discovery” των Daft Punk, ένα masterpiece της χορευτικής μουσικής. Όταν είδα τα βίντεοκλιπ, έπαθα σοκ: Τα σκίτσα ήταν ακριβώς ίδια, με ένα Anime που είχα δει το 1980 και δεν είχα βρει ποτέ πληροφορίες για το ποιο ήταν, και που έμοιαζε υπερβολικά με την ταινία του “Captain Harlock” που είχα σε βιντεοκασέτα. Ψάχτηκα λοιπόν στο Internet της τότε εποχής και ανακάλυψα ότι εκείνο το album των Daft Punk, ήταν tribute σε κάποιον ”Leiji Matsumoto”.
Λίγους μήνες μετά, σε ένα επαγγελματικό μου ταξίδι στο εξωτερικό, συνάντησα ένα 50άρη Ιάπωνα, που ήταν ο υπεύθυνος πωλήσεων της εταιρίας του για όλη την νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν ξέρω πως μου ήρθε εκείνη την ώρα αλλά για να σπάσω τον “πάγο” μεταξύ μας, αντί να του μιλήσω για τα προϊόντα της εταιρίας του, τον ρώτησα αν ξέρει για κάποιον Leiji Matsumoto και για “… ένα 1970s anime, στο οποίο ένα διαστημόπλοιο είχε φύγει από την Γη για να πάει σε έναν άλλον πλανήτη να πάρει ένα μηχάνημα που θα την έσωζε από τους εξωγήινους ή κάτι τέτοιο”. Με κοίταξε ψυχρά και νόμισα ότι έκανα μεγάλη ανοησία που το μίλησα έτσι, όμως τότε έγινε κάτι το απίστευτο: Άρχισε να σιγοτραγουδά την μουσική της εισαγωγής του anime που αναζητούσα και που είχα φυσικά να ακούσω από 6 χρονών! Με το που του λέω: “Ναι, αυτό είναι!”, ανοίγει το πορτοφόλι του και μου δείχνει μια κάρτα που έγραφε: “Yamato Fanclub”. Στην πίσω πλευρά είχε την φωτογραφία του Leiji Matsumoto και μου λέει: “Αυτός είναι o Sensei (“δάσκαλος” στα Ιαπωνικά) για τον οποίο με ρωτάς”. Για μισή ώρα, άρχισε ασταμάτητα να μου μιλάει για το Space Battleship Yamato, τον Captain Harlock, τo Galaxy Express 999 και γενικά όλες τις δημιουργίες του Leiji Matsumoto, του οποίου ήταν φανατικός οπαδός από 10 χρονών! Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από όλα αυτά, που με το που γύρισα στην Αθήνα, άρχισα να ασχολούμαι με τα anime εντατικά!
Και τι ακριβώς συμβαίνει εκεί στις εκδηλώσεις σου;
Το βασικότατο χαρακτηριστικό σε όλα αυτά που κάνω, είναι ότι όλο το μουσικό πρόγραμμα, είναι ένα συνεχές videomix και ένα σεβαστό τμήμα του είναι υποτιτλισμένο στα ελληνικά. Έτσι όταν βλέπεις το βίντεο ενός τραγουδιού, βλέπεις ταυτόχρονα τους στίχους του στην γλώσσα του (Ιαπωνικά, Κορεάτικα, Κινέζικα, Αγγλικά, οτιδήποτε), την φωνητική τους απόδοση στα λατινικά για εκείνους που θέλουν να το τραγουδήσουν (πολλές φορές και με karaoke animation) και τον υποτιτλισμό απόδοσης στα Ελληνικά. Και μιλάω βέβαια για απόδοση και όχι ακαδημαϊκή μετάφραση, γιατί οι διαφορές της Ελληνικής γλώσσας με τις Ασιατικές είναι τεράστια για να μπορέσει να γίνει κάτι άλλο και να βγάζει νόημα!
Ο τρόπος που παίζω μουσική, είναι 80s/90s disco / club νοοτροπίας και δεν είναι ραδιοφωνικής κατεύθυνσης. Αποφεύγω τις κοφτές αλλαγές, κάνω όπου μπορώ beat matching, σέβομαι τα BPM και παίζω με εικοσάλεπτες θεματικές μουσικές ενότητες και όχι “αχταρμάς ό,τι να' ναι”. Επίσης επιλέγω ό,τι κρίνω ότι δένει στον χαρακτήρα των εκδηλώσεων μου και δεν χαλάω την ροή του προγράμματος με άσχετα request ή επιτυχίες που δεν ταιριάζουν με το όλο κλίμα. Και δεν έχω συνήθως έτοιμα playlist, γιατί προτιμώ να παίζω αυθόρμητα μουσική! Έτσι σπάνια αυτά που κάνω επαναλαμβάνονται και ποτέ δεν ξέρει κανείς (ούτε καν εγώ!) πως θα οδηγηθεί μουσικά η όποια νύχτα!
Στις εκδηλώσεις που έχουν σχέση με Ιαπωνικά Anime, έρχεται αρκετές φορές κόσμος ντυμένος με στολές εμπνευσμένες από τους αγαπημένους τους χαρακτήρες. Αυτό λέγεται Cosplay (Costume Play) και είναι κάτι που ενώ ξεκίνησε από την Αμερική πριν πολλές δεκαετίες, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στα 90s στην Ιαπωνία και σήμερα αποτελεί αγαπημένη ενασχόληση για πολύ κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα. Τα “Cosplay Parties” υπάρχουν στην χώρα μας ήδη από το 2006 και διαφέρουν πολύ από τις δικές μου εκδηλώσεις. Ωστόσο επειδή έρχονται αρκετοί cosplayers για να τους ικανοποιήσω κληρώνω και τους μοιράζω συμβολικά δώρα, ενώ τους διοργανώνω και ανεξάρτητες εξωτερικές φωτογραφίσεις πριν ξεκινήσει η καθ' αυτού εκδήλωση.
Πως σκέφτηκες και ξεκίνησες να κάνεις τις δικές σου εκδηλώσεις με όλα αυτά;
Σε ένα ελληνικό forum που ασχολείται με anime, διάβασα κάποια στιγμή το 2007 ότι θα γίνονταν στην Αθήνα ένα πάρτι με Ιαπωνική Rock μουσική. Πήγα από περιέργεια να δω τι είναι και εκεί ανακάλυψα ότι το διοργάνωνε ένας συμμαθητής που είχα από το λύκειο! Λίγο καιρό μετά πήγα και σε ένα άλλο πάρτι, που το διοργάνωνε μια ομάδα από την Θεσσαλονίκη, με εξίσου rock κατεύθυνση.
Αν και ως εκδηλώσεις ήταν εκπληκτικές και οι δύο, ως μουσική δεν με ενθουσίασαν, διότι είμαι pop / dance κατεύθυνσης. Μου ήρθε τότε η ιδέα, να κάνω ένα πάρτυ στο οποίο η μουσική θα προέρχεται μόνο από anime, πράγμα που τελικά κατάφερα με δυο φίλους το 2011.
Με την kpop ήταν ξεχωριστή η ενασχόλησή μου: Όταν το 2006 έγινε δημοφιλές το youtube, άρχισα να αναζητώ εκεί τα videoclip Kορεατών καλλιτεχνών, που τα ονόματά τους τα είχα μάθει από τα δορυφορικά κορεάτικα κανάλια. Το 2011 για τις ανάγκες μιας εκδήλωσής μου, δημιουργήθηκαν οι lolli(k)pop, που έγινα σύντομα ενεργό μέλος τους. Έκτοτε ασχολούμαι συστηματικά και με την k-pop, διοργανώνοντας κάθε μήνα πάρτι για αυτήν την μουσική σκηνή, που την συνδυάζω και με jpop, cpop, κλπ.
Πόσες ώρες τρως τη μέρα σου με αυτό;
Πάρα πολλές! Πέρα από τον χρόνο που απαιτείται για να βρω το υλικό (που συνεχώς ανανεώνεται), η επεξεργασία για να πάρει μορφή άξια να παρουσιαστεί στις εκδηλώσεις μου, είναι πραγματικά χρονοβόρα. Είμαι ωστόσο τυχερός, επειδή έχω μια εξειδικευμένη τεχνογνωσία σε κάποια θέματα, έτσι μπορώ και κάνω γρήγορα πράγματα που έμαθα εμπειρικά με τα χρόνια και που αν κάποιος ξεκινήσει να τα κάνει τώρα από την αρχή, αν δεν πελαγώσει, θα του πάρει πάρα πολύ μέχρι να τα μάθει και να τα καταλάβει. Που κιόλας να αρχίσει την υλοποίησή τους!
Ένα σεβαστό τμήμα της μουσικής που παίζω στις εκδηλώσεις μου, δεν έχει επίσημα βίντεο (κυρίως στα anime αυτός είναι ο κανόνας) έτσι τα δημιουργώ εγώ συνδυάζοντας ποικίλες πηγές, όπως τηλεοπτικές εμφανίσεις και fancams των καλλιτεχνών τους, με σκηνές που προέρχονται από τα αντίστοιχα anime. Φυσικά όλα αυτά πριν τα μοντάρω, τα επεξεργάζομαι και τα φιλτράρω με διάφορες προχωρημένες τεχνικές, για να βελτιστοποιήσω – όσο γίνεται – οπτικά το αποτέλεσμα.
Αρκετές φορές φτιάχνω αντίστοιχα και τα videoclip για τις extended ή club εκδόσεις των k-pop / j-pop επιτυχιών, γιατί δεν υπάρχουν. Εκεί βέβαια χρησιμοποιώ την εικόνα από το επίσημο videclip που απλά το μοντάρω με τέτοιο τρόπο ώστε να απλώσει σε όλο το τραγούδι ομαλά.
Ο ήχος σε όλα τα βίντεο που παίζω στα πάρτι, αντικαθιστάται πάντα από τα επίσημα CD / Digital singles τους. Δεν προέρχεται δηλαδή από youtube ή άλλες κατώτερης ποιότητας πηγές, ούτε αφήνω τον ήχο των ίδιων βιντεοκλιπ. Αυτό το κάνω γιατί το κρίνω εγώ απαραίτητο: Από την στιγμή που οι εκδηλώσεις μου γίνονται σε club και με πολύ δυνατή την ένταση της μουσικής, αν η πηγή δεν είναι άριστη, ο κόσμος θα δυσανασχετήσει. Τα τελευταία 2 χρόνια αυτό το θέμα το έχω προχωρήσει ακόμα περισσότερο, έτσι επεξεργάζομαι και τον ήχο αρκετά πλέον με προχωρημένες τεχνικές, γιατί δυστυχώς στην εποχή μας όλες οι επίσημες κυκλοφορίες ασχέτως μουσικής στοχεύουν σε ακρόαση από ακουστικά μέσω ipod και smartphones και όχι για να παίξουν σε club δυνατά σε μεγάλα ηχεία.
Όλα αυτά όπως καταλαβαίνεις συνθέτουν ένα πρωτογενές υλικό, που δεν μπορείς να βρεις κάπου αλλού έτοιμο. Και για να έχω την ποιότητα ήχου και εικόνας που επιθυμώ, έχω επενδύσει σε εξειδικευμένο software και hardware. Τελευταία ξεκίνησα να αγοράζω ακόμα και φωτορυθμικά, γιατί αρκετοί από τους χώρους που φιλοξενούν τις εκδηλώσεις μου, δεν τα διαθέτουν και εγώ θέλω να προσδίδω ένα “club feeling” σε αυτά που κάνω.
Γενικά μπορώ να πω ότι υπάρχουν μέρες που μπορεί να ασχοληθώ και 8 και 10 ώρες για αυτά που κάνω, αλλά υπάρχουν και μέρες που δεν θα ασχοληθώ καθόλου. Κατά μία έννοια έχει εξελιχθεί σε δουλειά μου όλο αυτό (ως δημοσιογράφος από το 2012 είμαι άνεργος), έτσι δεν γκρινιάζω. Έχω τουλάχιστον να ασχολούμαι με κάτι, σε μία εποχή που αυτό αποτελεί πολυτέλεια. Όχι βέβαια ότι οι εκδηλώσεις μου, μου αποφέρουν χρήματα. Αν δεν είχα καβάτζες από παλαιότερα και την μάνα μου να με στηρίζει, με αυτά που βγάζω από όλα αυτά θα ήμουν από καιρό άστεγος στους δρόμους.
Ο μαγικός κόσμος των anime δεν είναι μόνο όσα ξέρουμε – έχουμε δει στα παιδικά μας χρόνια. Τι έχει εκεί έξω που δεν γνωρίζουμε;
Όταν ρωτούσες τους σκηνοθέτες των δυτικών κλασσικών κινουμένων σχεδίων, σου έλεγαν ότι μέχρι και την δεκαετία του 1960, τα cartoons στην Αμερική δεν γινόντουσαν για παιδιά.
Απευθύνονταν σε ενήλικο κοινό, προβάλλονταν στους κινηματογράφους και κυρίως οι Αμερικάνοι τα χρησιμοποιούσαν πολλές φορές αλληγορικά για να σατιρίσουν και να καυτηριάσουν διάφορα πράγματα της – συντηρητικής – κοινωνίας τους. Εξαίρεση ήταν βέβαια η Disney, που έκανε κινούμενα για παιδιά, γεμάτα στερεότυπα. Ατυχώς για όλους εμάς, κατάφερε να περάσει σταδιακά την προσέγγισή της στο αντικείμενο και από την δεκαετία του 1970 να επικρατήσει καθολικά, οδηγώντας τα cartoons σε δημιουργική παρακμή για αρκετές δεκαετίες. Κάτι που προτείνω πάντα λοιπόν σε όσους με ρωτάνε για τα κλασσικά cartoons, είναι να κάτσουν και να τα ξαναδούν πονηρεμένα, με ενήλικο μάτι! Πραγματικά για τις κινηματογραφικές (όχι τηλεοπτικές!) cartoon παραγωγές μεταξύ 1938 – 1972, θα εκπλαγούν από αυτά που θα ανακαλύψουν!
Τα Anime είναι μια άλλη ιστορία: Οι Ιάπωνες βρήκαν μέσω των κινουμένων σχεδίων ένα εναλλακτικό τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης, αντίστοιχο του κινηματογράφου. Και όταν στην δεκ. του 1980 το συνδύασαν επιτυχώς με διάφορα εμπορικά μοντέλα, κατάφεραν να το αναπτύξουν πολύ περισσότερο από τους δυτικούς και να το εξάγουν επιτυχώς και σε αυτούς!
Επειδή τα Anime στην Ασία δεν είναι χαρακτηρισμένα για παιδιά, υπάρχει μεγάλη θεματική ποικιλία, με σειρές και ταινίες που απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα.
Στην Ελλάδα βέβαια, έχουμε δει στην τηλεόραση κυρίως τα Anime που απευθύνονται σε νεαρές ηλικίες, έτσι έχουμε λάθος αντίληψη επί του αντικειμένου. Και επειδή το ασιατικό γούστο και χιούμορ, η έκφραση και η σάτιρά τους είναι πολύ διαφορετική από την δική μας, είναι πολύ εύκολο ως προς την αισθητική και την θεματολογία τους να τα παρεξηγήσεις σε πρώτη επαφή. Σε εμάς τους Χριστιανούς πχ, ξενίζουν κάποια κλισέ που υπάρχουν σε αυτά και αρκετοί αντιδρούν έντονα, καταλογίζοντας τους απίθανα και ανυπόστατα πράγματα. Η αντίδρασή τους βέβαια, είναι τόσο λάθος, όσο είναι στα μάτια μας πχ η αντίδραση κάποιων συντηρητικών Μουσουλμάνων, όταν βλέπουν μια προκλητικά ντυμένη Ευρωπαία φεμινίστρια, να τους μιλάει για τα δικαιώματα της γυναίκας. Τηρουμένων των αναλογιών είναι ακριβώς το ίδιο και ευτυχώς που οι νεότερες γενιές στην χώρα μας (αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα) έχουν υπερβεί στερεότυπα και προκαταλήψεις και μπορούν να τα απολαύσουν όλα αυτά, χωρίς να νιώθουν “ενοχές” όπως συνέβαινε σε εμάς τους μεγαλύτερους.
Τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, έχουν εμπλακεί σε όλα αυτά και οι νοτιοκορεάτες. Η δική τους προσέγγιση είναι βέβαια διαφορετική: Αυτοί έχουν τηλεσειρές και κινηματογραφικές ταινίες, που όμως θεματολογικά είναι πολύ κοντά στα Ιαπωνικά Anime και αρκετές φορές αντλούν επίσημα υλικό από αυτά. Και δεν σπανίζουν οι φορές που γυρίζουν σε τηλεσειρά ένα anime ή ένα Ιαπωνικό manga. Έτσι σήμερα στην Ασία έχει αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ όλων αυτών, κάτι που ακόμα δεν το έχουμε αντιληφθεί στον δυτικό κόσμο. Κρίνω όμως ότι είναι θέμα χρόνου οι κορεατικές τηλεσειρές και ταινίες να κατακτήσουν την δύση, όπως είχαν κάνει παλαιότερα οι τηλεσειρές της λατινικής Αμερικής και πρόσφατα οι τηλεσειρές από την Τουρκία. Θυμηθείτε το: Έρχεται η σειρά των νοτιοκορεατών!
Πες μας λίγα λόγια για την μουσική από την Ιαπωνία και Νότιο Κορέα
Η αισθητική των βίντεο, οι άψογες χορογραφίες, η εικαστικότητα, η ποικιλία και οι αψεγάδιαστες παραγωγές, δημιουργούν ένα εκπληκτικό μουσικό προϊόν που σε συνδυασμό με την μόδα που προωθούν, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο αν τύχει και έρθει σε επαφή με την μουσική τους.
Γενικά στην μουσική και στα βίντεό τους, δεν έχουν τους δυτικούς “Political Correct” περιορισμούς, δίνουν μια έμφαση στο αισθησιακό και όχι το σεξουαλικό, δεν τους ενδιαφέρει να χρησιμοποιούν την μουσική για να κάνουν πολιτικές ή άλλες δηλώσεις και δεν έχουν κάποια ανάγκη να κρύψουν τις επιρροές τους. Συνθέτουν λοιπόν κάτι δικό τους που θυμίζει φανερά τα παλαιότερα δικά μας και δημιουργούν κάτι που ανεβάζει την διάθεση και σε εμάς και σε αυτούς!
Η τρέλα που έχουν τα βίντεο τους, η εξωτικότητά τους και η διαφορετικότητά τους, στα μάτια μας είναι γοητευτική και ακριβώς αυτό είναι που κάνει και τις εκδηλώσεις μου θεότρελες και διαφορετικές!
Επέλεξε ένα αγαπημένο soundrack/ αγαπημένο anime/ αγαπημένο χαρακτήρα
Στο πρώτο σκέλος της ερώτησης αδυνατώ να απαντήσω, γιατί απευθύνεστε σε Dj και λάτρη της χορευτικής μουσικής! Εμείς της Ε.D.M. μουσικής σκηνής, δεν έχουμε αγαπημένα άλμπουμς / soundtracks /κλπ! Αυτό είναι περισσότερο μια rock προσέγγιση στην μουσική. Εμείς είμαστε λάτρεις των MaxiSingles (που στην εποχή μας ονομάζονται βέβαια Digital Single) που βέβαια είναι αναρίθμητα για να ειπωθούν! Το μόνο που μπορώ να σου πω σίγουρα, είναι ότι το τελευταίο καιρό με έχει κερδίσει η k-pop! Είναι μία εκπληκτική μουσική σκηνή, που αποτελεί ένα πραγματικό revival των ευρωπαϊκών 1990s, στο οποίο αλλάζει απλά η γλώσσα και οι διακριτικές νοτιοκορεάτες πινελιές στην σύνθεση.
Στα Anime όμως έχω αγαπημένη σειρά, που συγκεκριμένα είναι το “Space Battleship Yamato” (το είδαμε το 1980 στην ΕΡΤ ως “Διαστημόπλοιο Αργώ”. Αγαπημένα μου όμως είναι και πολλά άλλα, όπως το Legend Of Galactic Heroes, η πρώτη σειρά του Captain Harlock, το Macross SDF1 και από τα νεότερα οι παραγωγές της Kyoto Animation, με κορυφαίο το Clannad Afterstory.
To μόνο που μπορώ εύκολα να σου απαντήσω απόλυτα, είναι το τελευταίο: Ο αγαπημένος μου anime χαρακτήρας είναι μακράν ο Captain Harlock! Επίσης βλέπω πολλές κορεάτικες τηλεσειρές, εκεί όμως δεν έχω κάποια αγαπημένη. Αν πρέπει να αναφέρω όμως κάτι, θα πω για τα Coffee Prince, Master's Sun, Secret Garden, My Name is Kim Sam Soon και What Up Fox?
MORE INFO: Στο Oshare Play! το βασικό αντικείμενο είναι η Ιαπωνία και η σύγχρονη μουσική της σε συνδυασμό με τα Anime και λιγότερο τα Cartoon και την μουσική της Ν. Κορέας. Στο Lolli(k)pop, το αντικείμενο είναι η ποπ και η χορευτική μουσική της Ν. Κορέας και λιγότερο της Ιαπωνίας, της Κίνας (Ταϊβάν), κλπ. Γίνονται κάθε μήνα στα La Vida Loca και Second Skin αντίστοιχα.
Στην Θεσσαλονίκη γίνονται στο Coffee Academy και ετοιμάζονται αντίστοιχα πάρτι στον Βόλο αλλά και την Κρήτη.
