Παρακολουθώντας την παράσταση αναρωτιέσαι για τον άνθρωπο, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τα όνειρα και για τις εμμονές, για την μη αποδοχή της πραγματικότητας, για την αναζήτηση ενός άλλου τόπου και τρόπου ζωής από αυτόν που ζούμε.
Για 2η συνεχόμενη χρόνια και για λίγες μόνο παραστάσεις θα βρίσκεται η Παρεξήγηση του Αλμπέρ Καμύ στο θέατρο Αυλαία.
Η παρεξήγηση του Καμύ, είναι ένα έργο, όπως λέει και ο Βαγγέλης Οικονόμου απροσδόκητα επίκαιρο. Σε αγγίζει. Σε αφορά. Η παρεξήγηση είναι η αφορμή για να εξελιχθούν επί σκηνής πολύ πιο βαθιά πράγματα. Παρακολουθώντας την παράσταση αναρωτιέσαι για τον άνθρωπο, για τις ανθρώπινες σχέσεις ,για τα όνειρα και για τις εμμονές, για την μη αποδοχή της πραγματικότητας, για την αναζήτηση ενός άλλου τόπου και τρόπου ζωής από αυτόν που ζούμε. Ο Καμύ σου εκθέτει τον άνθρωπο. Δημιουργεί μια ιστορία μέσα από την οποία, συνειδητοποιείς πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος και τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. Σε αυτή την δυστυχία που δεν μπορεί να ξεφύγει.
Στην παρεξήγηση παρακολουθούμε έναν γιο που γυρνάει μετά από χρόνια στο σπίτι του (ξενοδοχείο των γονιών του) για να ξανασμίξει με την μητέρα και την αδερφή του, που τις είχε εγκαταλείψει στο παρελθόν. Μόλις αντικρίζει την μητέρα του αισθάνεται ξαφνικά ανέτοιμος να της αποκαλύψει την ταυτότητα του και να γίνει η αναγνώριση. Παριστάνει λοιπόν τον ξένο και νοικιάζει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Η μητέρα και η κόρη, χωρίς να τον έχουν αναγνωρίσει και όπως συνηθίζουν να κάνουν με τους πελάτες, τον σκοτώνουν για να του πάρουν τα χρήματα.
Την παραπάνω ιστορία παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία δια χειρός Βαγγέλη Οικονόμου. Η σκηνοθεσία του Οικονόμου με προβλημάτισε. Κάποιες επιλογές του μου άρεσαν ,κάποιες όχι. Η συγκεκριμένη ύπαρξη της μάνας επί σκηνής με την στατικότητα που ενέπνεε, το αχανές βλέμμα στον ορίζοντα ,οι λιγοστές κινήσεις, οι συχνές στάσεις της, το ύφος του παιξίματος ήταν πολύ δυνατές και ως θεατής αισθανόμουν βαθιά την παραίτηση και το αδιέξοδο που βίωνε. Ωραίο τέχνασμα το καραβάκι, φτιαγμένο από παιδικές ζωγραφιές που συμβόλιζε τα όνειρα της κόρης. Η ύπαρξη του υπηρέτη που ήταν σαν να ''σκηνοθετούσε'' την δράση, πάντα αμίλητος και πάντα παρόν στα κέραια σημεία, ρύθμιζε την ατμόσφαιρα της παράστασης με έναν πολύ ξεχωριστό τόνο. Αυτό που μου κλώτσησε στην συγκεκριμένη σκηνοθεσία ήταν η χρήση της μουσικής.
Η χρήση της μουσικής ήταν ένα πολύ έντονο στοιχείο της παράστασης που την επηρέασε βαθιά, κατ' εμε με αρνητικό πρόσημο. Η κινηματογραφική χρήση της μουσικής θέλει πολύ προσοχή. Μουσική ακουγόταν από τα ηχεία κάθε φορά που έμπαινε ο υπηρέτης ,σαν χαλί όταν μιλούσε η κόρη στο φινάλε και για κάποιους ήχους ,όπως το χτύπημα της πόρτας. Μουσική ακουγόταν επίσης στην έναρξη της παράστασης και κατά την διάρκεια της αλλαγής σκηνικών. Η μουσική ως πρώτη εντύπωση επαφής με την παράσταση μου άρεσε, αλλά καθώς εξελισσόταν τα γεγονότα και με το γενικότερο ύφος της παράστασης, δεν ταίριαζε. Ήταν σαν να διακόπτει την ροή. Σαν να είναι ξένο σώμα στην παράσταση. Σε έβγαζε περισσότερο από την πλοκή ,πάρα σε έβαζε. Για την ειδική περίπτωση με τις εισόδους του υπηρέτη, το καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να ήταν ενδεχομένως το ζητούμενο. Αλλά για τα απαραίτητα εφέ και το χαλί ,όχι. Η καθαρή σκηνική πρόταση(με τις στατικότητες) ανάδειξε το κείμενο και δημιουργούσε ενδιαφέρουσες εικόνες και σιωπές. Η μουσική τα κατέστρεφε όλα.
Ο Ορέστης Παλιαδέλης ως ο γιος που θέλει να επιστρέψει στην οικογένεια του ξεχώρισε με την ερμηνεία του. Ήταν απλός ,και όχι απλοϊκός. Ήταν αληθινός με πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Η γυναίκα του Μαρία ,ενώ κρατούσε αρχικά ένα μέτρο στο δραματικό φινάλε υπερέβαλε. Η μητέρα, Λίλη Λαμπούδη παρόλο που την βοήθησαν οι οδηγίες του σκηνοθέτη να κρατήσει ένα μέτρο, τόνισε την μελαγχολία της, μειώνονταν την φυσικότητα της. Η κόρη Αγγέλα Μπολέτση ήταν ρομποτική, έλειπε η πνοή στον χαρακτήρα της, η συνέχεια, ήταν ημιτελείς. Τα κουστούμια της Νάσιας Χάρη ήταν αισθητικά ταιριαστά και όμορφα. Τα σκηνικά της Ειρήνης Ατματζίδου λειτουργικά ,με πολλές δυνατότητες δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που χρειαζόταν η σκηνή. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες όσον αφορά τα σκηνικά. Τα σκηνικά προσδιορίζουν μεταξύ άλλων τον χώρο της δράσης.
Μετά από την σκηνή στο δωμάτιο που επανήλθε η δράση στον χώρο υποδοχής, οι τοίχοι παρέμειναν όπως ήταν στου δωματίου. Επίσης, η χρήση του φαναριού, όταν μπαίνουν στο δωμάτιο με τον υπηρέτη μου φάνηκε καθαρά διακοσμητική και χωρίς λόγο ύπαρξης. Τέλος, ο φωτισμός του Στράτου Κουτράκη κάποιες στιγμές έδωσε όγκο στο λιτό σκηνικό.
****
Info
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 (9 -10 Νοεμβρίου, 16 -17 Νοεμβρίου, 23 -24 Νοεμβρίου, 30 Νοεμβρίου -1 Δεκεμβρίου) .
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό 12 €
Προπώληση εισιτηρίων 10 €
Μειωμένο 8 € (Φοιτητικό, και ομαδικό το min 8 ατόμων)
Aνέργων 5 €
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Στο ταμείο του Θεάτρου Αυλαία,
Ώρες ταμείου: 10.30-13.30 & 17.30-21.00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
90 λεπτά
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ:
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ: 2310237700
www.avlaiatheatre.gr
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ριSκο: 6943 649 009
E-mail: [email protected],
www.facebook.com/Omada Risko
Website: www.avertotheatro.gr
