Μία
αλληγορία; Μια μεταφυσική οπτική στις έννοιες της μοναξιάς και της αποξένωσης;
Η ιστορία ενός ερωτικού πλάσματος από άλλη διάσταση; Μια κατηγορία στην
ματαιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων; Μια οπτική των ανθρώπων από έναν εξωτερικό
παρατηρητή που δυσκολεύεται να κατανοήσει την συμπεριφορά τους;
Η
λίστα των ερωτημάτων συνεχίζεται και αποτελείται από όλα τα θέματα που αγγίζει
ή θα μπορούσε να αγγίζει η ταινία του Jonathan Glazer, “Inside the skin”.
Διαρκεί 108 λεπτά, όμως η ιστορία ή η ερμηνεία της πλοκής παύει να με
ενδιαφέρει από το πρώτο τέταρτο. Αυτό που διαδραματίζεται στην οθόνη αποτελεί
ένα ευφυές σύνολο σκόρπιων εικόνων οι οποίες ενώνονται σε ένα αρμονικό κολάζ
και σχηματίζουν ένα έργο τέχνης.
Το
αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα θρίλερ, κοινωνικής ταινίας, road movie και
περιγραφής των ψυχρών τοπίων της Σκοτίας. Και στην βάση της είναι γήινη και
σεξουαλική. Τα πρωτότυπα πλάνα της ταινίας, αφαιρετικά, σε μαύρο ή λευκό φόντο,
και ατμοσφαιρικά σε συνδυασμό με την υποβλητική και διακριτική μουσική υπόκρουση
δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαρκής έντασης που με καθηλώνει στην άκρη του
καθίσματος χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Τελικώς υποβάλλομαι σε μια κατάσταση
σιωπηλής αγωνίας χωρίς την ανάγκη κάποιας σκηνής τρόμου. Απορροφώμαι από το
εγκεφαλικό παιχνίδι της αισθητικής.
Μια
ένταση αντιθετική με τα αργά πλάνα της. Μια σύγχρονη ταινία με ατμόσφαιρα των
80s που θυμίζει ταινίες του Kubrick αλλά τοποθετημένη υπό το προσωπικό πρίσμα
του Glazer. Ένας συνδυασμός που με ενθουσιάζει χωρίς να μπορώ
να εντοπίσω ακριβώς την αιτία. Η υπόθεση, όπως είπα, είναι δευτερεύουσα. Η
προσοχή στρέφεται μου στα μινιμαλιστικά αλλά γεμάτα πλάνα, στα δάση, στους
ορεινούς όγκους και στις ακτές της Σκοτίας, στις έξυπνες οπτικές στη λήψη των
σκηνών και τελικά, στους τίτλους τους τέλος, θαυμάζω ένα άρτιο αποτέλεσμα,
έντονο, απολαυστικό και πρωτότυπο.
Σχόλιο
για το τέλος, ο υπέροχος, πηγαίος ερωτισμός που διαχέεται σε όλη την ταινίας
της πρωταγωνίστριας, Scarlett Johansson. Έναν ερωτισμό της πολύ διαφορετικό
από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.
