Το 1ο θεατρικό showcase εγκαινιάζεται φέτος, στα 53α Δημήτρια, με μια πληθώρα παραστάσεων. Ανάμεσά τους, «Το Δαχτυλίδι της Μάνας» από την ομάδα C for Circus, σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη. Μια ιστορία αποχαιρετισμού γραμμένη σε ντοπιολαλιά που εμπνέεται από τη ζωή του πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη. Με αφορμή το έργο του Γιάννη Καμπύση και την παράσταση, που ανεβαίνεις τις 8 & 9 Οκτωβρίου στο Θέατρο Άνετον, ο σκηνοθέτης , Παύλος Παυλίδης, μίλησε στον Εξώστη.
1) Η συγκεκριμένη παράσταση είναι κατά κάποιο τρόπο επετειακή για την ομάδα C for Circus, μιας και φέτος έκλεισε 10 χρόνια συνεργασίας. Με ποιό κριτήριο έγινε η επιλογή του έργου;
Αυτό το έργο μας το πρότεινε ο φίλος μας και μέλος της ομάδας Γιωργής Σφυρής πριν περίπου δύο χρόνια. Το ανακάλυψε στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη της σχολής θεάτρου ντου ΑΠΘ και απ'οσο γνωρίζω μόνο σε ηλεκτρονική μορφή κυκλοφορεί. Εκείνη την περίοδο ασχοληθηκαμε εν τέλει με άλλο έργο αλλά εμένα μου «κολλησε». Επί περίπου έναν χρόνο το σκεφτόμουν και όταν έφτασε η ώρα να αποφασίσουμε την καινούργια μας παραγωγή, πρότεινα στα παιδιά να το σκηνοθετήσω. Οι λόγοι που ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το έργο δεν είχαν να κάνουν αρχικά με το επετειακό της υπόθεσης αλλά με τον καιρό συνειδητοποίησα και εγώ και τα παιδιά ότι με αυτό το κείμενο μας δίνεται η δυνατότητα να επιστρέψουμε με κάποιον τρόπο σε όλα όσα μας συνδέουν. Ακόμη και το γεγονός ότι γιορτάζουμε επί σκηνής την πορεία ενός ανθρώπου προς το τέλος τού,με κάποιον τρόπο σχετίζεται και με την δική μας ανάγκη να γιορτάσουμε την συνεργασία μας.
2) Πόσο εύκολο ήταν να προσεγγίσετε στην Ελλάδα του σήμερα, ένα έργο που γράφτηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, σε ντοπιολαλιά;
Σίγουρα ήταν πολύ δύσκολη η διαδικασία να ανακαλύψουμε τον κώδικα με τον οποίο μπορούμε σήμερα να συνομιλήσουμε με το έργο. Με το θέμα του,τις εικόνες του,τον τρόπο που είναι γραμμένο. Βλέποντας όμως εν τέλει την παράσταση που προέκυψε καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα αυτού του τόπου, είναι ήδη γραμμένα μέσα μας. Υπήρχαν ήδη και αν κρίνω κι απ'τον τρόπο που το κοινό την αντιμετώπισε, αυτό ισχύει και για τους θεατές. Τις ίδιες ανάγκες,τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε ακόμα. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε. Εμείς λοιπόν, με μεγάλη χαρά, θυμηθηκαμε αυτήν την λησμονημένη απλότητα που επιβάλλει η ιστορία και οι χαρακτήρες του. Αυτό ήταν το κλειδί.
3) Γράψατε πως «…στο έργο αυτό συνυπάρχουν η πίστη στο Θεό και τις Νεράιδες, η αγάπη για την ποίηση και τη φύση και η ανθρώπινη απλότητα…». Πόσο έχει αλλάξει αυτό για την κοινωνία μας από τότε και γιατί;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι πάντα είχαν την ανάγκη να καταλάβουν για να εξελιχθούν. Να καταλάβουν αυτό που πιάνουν,αυτό που βλέπουν,αυτό που αισθάνονται. Έτσι γεννήθηκε και η ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι. Σε οτιδήποτε εξηγεί αυτό που αντιμετωπίζουν. Έτσι γεννήθηκε ο Θεός, η μοίρα, οι αστερισμοί μέσω της ανθρώπινης φαντασίας. Τώρα πλέον σαν να είναι όλα τα ερωτήματα λυμένα. Μεγαλώνουμε και μας διδάσκουν στο σχολείο τι υπάρχει, τι δεν υπάρχει, σε τι να πιστεύουμε. Δεν προλαβαίνουμε να φανταστούμε αρκετά. Δεν προλαβαίνουμε να δημιουργήσουμε τα πλάσματα της δικής μας φαντασίας. Δεν προλαβαίνει η σκέψη μας από την απλότητα να περάσει στην πολυπλοκότητα. Μας διδάσκεται μια σκέψη ήδη πολύπλοκη που την δεχόμαστε χωρίς πραγματικά να την αναλογιστούμε. Δεν μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε την σκέψη μας, μαθαίνουμε απ'εξω γνώσεις και λέξεις που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν. Γινόμαστε φαινομενικά παντογνώστες αλλά στην ουσία καταλήγουμε στενόμυαλοι. Για μένα αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα σήμερα. Ίσως είναι και ένας από τους λόγους που ασχολούμαι με το θέατρο
4) Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι εμπνευσμένος από τον ποιητή Κώστα Κρυστάλλη και τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Πως κρίνετε το χαρακτήρα αυτό και το πως επιλέγει να περάσει το χρόνο που του απομένει;
Για μένα όλο το έργο είναι ένας μεγάλος αποχαιρετισμός. Ο Γιαννάκης αποχαιρετά το πνεύμα του,τον έρωτα που δεν πρόλαβε να ζήσει, την οικογένεια του, τις ιστορίες του και επιλέγει να το κάνει με θάρρος. Παρέα με την φαντασία του. Θίγεται ένα ερώτημα κατά την διάρκεια της παράστασης. Πώς πεθαίνει ένας ποιητής; Αυτό αφηγούμαστε ουσιαστικά σ'ολην την παράσταση και καταλήγουμε να απαντάμε σε ένα άλλο ερώτημα. Πώς ζεί ένας ποιητής; Ίσως είναι το ίδιο ερώτημα.
5) Πώς θα χαρακτηρίζατε το πρόσωπο της μάνας στην ιστορία και τις κινήσεις που κάνει για να βοηθήσει το γιο της;
Μεγάλη ιστορία το θέμα της Μάνας. Η Μάνα για μένα σ'αυτή την ιστορία είναι τα πάντα. Είναι το απόλυτο πρόσωπο της αγάπης. Που θυσιάζεται ,που παλεύει, που αγωνιά, που στο τέλος, βρίσκει πια το θάρρος να πει κι αυτή με τη σειρά της «αντιο».
6) Ποιο μήνυμα θέλετε να επικοινωνήσετε στους θεατές μέσω αυτής της παράστασης;
Δεν μ'αρεσουν οι παραστάσεις με μήνυμα και ελπίζω να μην δημιούργησα μια από αυτές.
Περισσότερο θα έλεγα ότι καλώ τους θεατές να ταξιδέψουν μαζί μας σε ένα περιβάλλον που φαινομενικά δείχνει παλιό ή ακόμα και άγνωστο, αλλά στην πραγματικότητα υπήρχε ήδη.
7) Τελικά, τι είναι ποιο δύσκολο να κατανοήσει και ν' αποδεχτεί ο άνθρωπος: το θάνατο ή την ίδια τη ζωή;
Νομίζω είναι εν τέλει ότι είναι σαν το ερώτημα αν το αυτό γέννησε την κότα ή το αντίθετο.
Θα σας απαντήσω με έναν πολύ μικρό διάλογο που βρήκα κάποια στιγμή του Σνουπι με τον Τσάρλι Μπράουν.
- Μια μέρα θα πεθάνουμε!!
- Ναι, αλλά μέχρι τότε πρέπει να ζήσουμε!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Μια ιστορία αποχαιρετισμού δίνει την αφορμή για μια παράσταση – γιορτή, με όχημα τη μουσική, την ποίηση και τη φαντασία. Με έναυσμα ένα έργο του 1898, γραμμένο από τον Γιάννη Καμπύση, το «Δαχτυλίδι της μάνας» εμπνέεται από τη ζωή του ποιητή και πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη.
Ακολουθώντας τις τελευταίες μέρες του ποιητή και ξαναγράφοντας για χάρη του τις τελευταίες του σελίδες, οι C. For Circus συμπληρώνουν μια δεκαετία κοινής πορείας με την πιο αισιόδοξη παράστασή τους έως σήμερα. Το γραμμένο σε ντοπιολαλιά έργο, με τις έντονες αποχρώσεις της λαϊκής παράδοσης, έχει χαρακτηριστεί ταυτόχρονα μουσικό δράμα αλλά και χριστουγεννιάτικο ονειρόδραμα.
«Δεν υπάρχει κανένα κακό σ' αυτήν την ιστορία και κανένας κακός σ' αυτούς τους ήρωες», σημειώνει ο σκηνοθέτης Παύλος Παυλίδης. «Μόνο η ανάγκη των ανθρώπων για ζωή».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Θίασος: C. for Circus
Συγγραφέας: Γιάννης Καμπύσης
Σκηνοθεσία: Παύλος Παυλίδης
Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης, Αθηνά Σακαλή
Κατασκευή σκηνικού: Σπύρος Δουκέρης
Κοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου
Ενδυματολόγος: Τζίνα Ηλιοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Ιωάννα Ζέρβα
Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου
Πιάνο, νταούλι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπόνι, μελόντικα: C. forCircus
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή
Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης, Νίκος Πανταζάρας
Βίντεο: Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη
Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Χρύσα Κοτταράκου, Αθανασία Κουρκάκη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Νατάσα Ρουστάνη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης
8 και 9 Οκτωβρίου
Τόπος: Δημοτικό Θέατρο Ανετον
Θεατρική παράσταση με τίτλο «Το δαχτυλίδι της μάνας» του Γιάννη Καμπύση σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη από τους «C for Circus»
Tιμή: 12€, 10€ (φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι, ατέλειες)
