Ο Παύλος Παυλίδης εμφανίζεται στις 7 Μαρτίου στην σκηνή του Block33 με την υποστήριξη του Εξώστη.
7 Μαρτίου είναι η φετινή
ημερομηνία που ορίστηκε, ουσιαστικά, το πρώτο φετινό μουσικό ραντεβού σας με το
κοινό της Θεσσαλονίκης. Τι έχετε στο νου σας με τους B-Movies;
Αυτό που σίγουρα έχουμε στο νου μας είναι η οικειότητα με την
ατμόσφαιρα της πόλης. Όσο και να αλλάζει δεν παύει να είναι η μουσική μας έδρα.
Εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι παίζω σε ένα συγκρότημα της Θεσσαλονίκης και πως
συνεχίζουμε την όποια παράδοση θεωρείται πως έχει αυτή η πόλη σ’ αυτό το είδος
της μουσικής. Εννοώ ότι μου αρέσει κυρίως ο τρόπος που μου θυμίζει αυτή η πόλη
πως ακόμη δεν την έχω ανακαλύψει και μαζί με τις αναμνήσεις, που δεν είναι και
λίγες πια, δημιουργείται μέσα μου και η διάθεση για καινούργιες βόλτες. Στη
Θεσσαλονίκη συνειδητοποιώ περισσότερο από αλλού τι λένε κάποια τραγούδια και
γιατί γράφτηκαν.
Ο τελευταίος δίσκος σας «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί»
αποδείχτηκε, από τις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του, ένα από τα αγαπημένα
«παιδιά» των κριτικών. Από τις λίγες φορές, μάλιστα, που η γνώμη των τελευταίων
συγκλίνει με αυτή του κοινού. Τι σημαίνει, όμως, για εσάς αυτός ο δίσκος;
Ήταν η αρχή ενός διαφορετικού τρόπου επεξεργασίας των
τραγουδιών. Είναι ας πούμε πιο «σπιτικός» δίσκος από την άποψη ότι οι μίξεις
έγιναν σε δικό μου στούντιο με όλη την άνεση του χρόνου που σου δίνει κάτι
τέτοιο. Πήρε το κάθε τραγούδι τον χρόνο που του έπρεπε και τίποτα δεν έγινε
βιαστικά. Είχαν και τα παιδιά την άνεση να δοκιμάσουν ξανά κάποιες ιδέες,
πράγμα που είναι σημαντικό για δίσκους όπου το ηχητικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο
σημαντικό με τις συνθέσεις και τους στίχους. Αρκετά ομαδική δουλειά. Είναι
μουσικοί που θαυμάζω για πολλούς πια λόγους. Μας ένωσε αυτός ο δίσκος
περισσότερο και μας έκανε να πιστέψουμε ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε κι
άλλο σε πιο ομαδικό επίπεδο.
Υπάρχουν σχέδια για το
μέλλον που μπορούν να ανακοινωθούν; Οι B-Movies αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ή
έχετε στο νου σας κάτι πιο «μοναχικό»;
Αφήνω τα τραγούδια να με οδηγούν. Δε σχεδιάζω και πολύ το τι θα
κάνω άμεσα, γιατί πολλές φορές έρχονται μαζεμένα κάποια τραγούδια και δημιουργούν
μια ατμόσφαιρα που μου αλλάζει τα σχέδια. Δε θέλω να αποκλείω τίποτα, αλλά προς
το παρόν αυτή η ομάδα μοιάζει να έχει προοπτική προς όλες τις κατευθύνσεις που
μ’ ενδιαφέρουν. Έτσι κι αλλιώς με τον Θανάση και τον Ορέστη αποτελούμε ένα τρίο
που παίζει πιο ατμοσφαιρικά και πιο αργά και ήσυχα, ας πούμε, τραγούδια, παρολ’
αυτά ο ακουστικός ήχος είναι πάντα μια πρόκληση και υπάρχουν γύρω μας καταπληκτικοί
μουσικοί που με αναστατώνουν κι όλο πετάει το μυαλό μου σε καλεσμένους και φίλους…
Υπάρχει η πιθανότητα σ’ ένα χρόνο από τώρα να κάνουμε μια παράσταση που να αποτελεί
συνέχεια του Σκοτεινού θαλάμου που είχαμε κάνει και παλιότερα.
Ποιες οι διαφορές
ανάμεσα στα τότε live με τα Ξύλινα Σπαθιά και τα τωρινά σας;
Νομίζω ότι, όπως κυλάει ο χρόνος, πάντα κάτι κερδίζουμε και κάτι
χάνουμε, το λέω όσο κοινότυπο και να ακούγεται. Είναι σίγουρα για ‘μένα όλα πιο
συνειδητά και απολαμβάνω κάποια πράγματα περισσότερο, κάποιοι στόχοι εσωτερικοί
κατακτώνται και σου επιτρέπουν να βλέπεις πιο καθαρά. Είναι δίκοπο μαχαίρι, αλλά
δεν υπάρχει και άλλος τρόπος για να πάμε παρακάτω. Είναι σφαγείο αυτό που λένε
συνειδητότητα και παράξενο μέρος το πάλκο για να δίνεις ραντεβού μαζί
της, αλλά για κάτι αναβλητικούς τύπους σαν κι εμένα ίσως να μη γινόταν κι αλλιώς.
Μη φανταστείς… οι μουσικοί, όσο χρονών και να γίνουν, πάντα λένε πάμε
να παίξουμε΄΄ και αυτό από μόνο του είναι θεραπευτικό, κάτι σαν κλαδευτήρι της
υπερδραματικότητας, της φιλαρέσκειας και άλλων παιδικών ψυχικών δενδρυλλίων.
Τι σημαίνει Θεσσαλονίκη
για εσάς;
Ούτε ξέρω, ούτε και βιάζομαι να το ανακαλύψω. Αισθάνομαι ότι με ξέρει
αυτή κι ότι δεν μπορώ να της κρυφτώ ή να την ξεγελάσω.
Έχετε ζήσει την πόλη
αυτή στην πιο ροκ εν ρολ εποχή της. Πώς ζούσε σε αυτή ένας ροκάς της
εποχής;
Περνάνε τα χρόνια και κρατάμε τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Ίσως
είναι και ένας τρόπος να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Αποκτούν, έτσι, οι περασμένες
εποχές μια μυθολογική διάσταση και ίσως έτσι πρέπει, για να κυνηγούν και οι επόμενες
γενιές κάτι ανέφικτο. Μπορεί να είναι αυτό και το μόνο χρήσιμο κομμάτι των μύθων.
Τώρα είναι το ροκ εν ρολ… και πάντα θα είναι.
