Τι είναι ο χρόνος; Τον μετράς σε λεπτά, σε ώρες, σε
μέρες, σε εβδομάδες και μήνες, μετά σε εποχές και τέλος σε χρόνια, και
προλαβαίνεις και τις δεκαετίες. Μετά
τίποτα. Η ώρα; Συνεχώς παρούσα, εδώ και πριν και στο μετά.
Όλα γίνονται γρήγορα, με την
ταχύτητα της αστραπής που σε χτυπάει και δεν έχεις προλάβει, όχι να δεις, αλλά
να καταλάβεις ότι χτυπήθηκες, γιατί θα έχεις χαθεί. Τη μία στιγμή βρίσκεσαι με
φίλους να κατεβαίνεις αγέρωχος τις χιονισμένες πλαγιές και την άλλη σε κώμα
χαροπαλεύοντας. Μίκαελ Σουμάχερ, ο πιλότος της F1 παγκόσμιος πρωταθλητής. Ούτε μία
γρατσουνιά στις πίστες με το μονοθέσιο. Είναι ίσως η πίστα του βουνού το σημείο
συνάντησης με το άγνωστο; Κανείς δεν ξέρει. Θα περιμένει.
Παραμονή πρωτοχρονιάς και
βρίσκεσαι στα πρόθυρα χρεωκοπίας. Λίγες ώρες μετά, ένα μαγικό χαρτάκι, αλλάζει
τη ζωή σου. Από χρεωκοπημένος γίνεσαι εκατομμυριούχος σε μια μικρή πόλη στη Β.
Ελλάδα. Το αντίστροφο σημείο της συνάντησης. Και εδώ κανείς δεν ξέρει, παρά
μόνο ελπίζει.
Είναι η στιγμή, το άγγιγμα
της ώρας και του χρόνου που μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα, είτε προς το
καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Όλοι μας έχουμε τέτοιες ιστορίες και στις
δύσκολες στιγμές μας επιλέγουμε να τις φέρουμε στην επιφάνεια για παρηγοριά,
για συμπαράσταση, για παραδειγματισμό, για θάρρος, για κουράγιο, για ελπίδα,
για αυτογνωσία, για υπομονή, για επιμονή, για περισυλλογή. Ιδιότητες που δεν
χρειάζονται μια ιστορία ανατροπής, προκειμένου να μας χτυπήσουν την πόρτα της
σκέψης και της εσωτερικής αναζήτησης, της ζωής με άλλα λόγια.
Και είναι γεγονός ότι τις περισσότερες φορές η ώρα φέρνει
μελοδραματικά πιο γρήγορα από το χρόνο, όχι τόσο τα καλά, αλλά κυρίως τα άσχημα.
Και αναθεωρούμε για λίγο τη σκέψη μας,
επειδή κάθε φορά έρχεται μια τραγική ιστορία για να μας ταρακουνήσει και να μας
πει το αυτονόητο: Ζήσε, ζήσε γεμάτα, όχι με απερισκεψία, σε βάρος άλλων και
τρέλα που σε αποδυναμώνει, όπως οι περισσότεροι συγχέουν. Ζήσε με το νόημα των
πράξεων και των λόγων. Πράξε, μίλα, σεβάσου, σκέψου. Μην ζεις από συνήθεια και
σε συνήθεια, μέσα σε ένα κουτί που ανοίγει και κλείνει, γιατί μόνο αυτό έχει
μάθει να κάνει.
Μια νέα χρονιά είναι εμπρός
μας. Και ξέρω ότι όλοι μας κουβαλάμε μια κούραση, μια απογοήτευση, με όλα όσα
καθημερινά βγαίνουν και συμβαίνουν και αρκούν για να κηλιδώσουν ωκεανούς. Η
λογική χαμένη, το συναίσθημα φαγωμένο και τα ψυχικά αποθέματα θαμμένα κάπου στο
μεταξύ. Είδα όμως τις ευχές όλων να είναι έντονες και ενθουσιώδεις, με ελπίδα
κι αγάπη, με δάκρυ και αφοσίωση. Διάβασα κι άκουσα δύναμη μέσα από τα λόγια
όλων για τη νέα χρονιά. Και αυτό είναι ένα απαράμιλλο θάρρος δικό μας, που
φωνάζει ότι υπάρχουμε και δεν εγκαταλείπουμε, ότι θέλουμε να τα βρούμε όλα, ότι
θέλουμε να προχωρήσουμε, έστω βήμα-βήμα, να βγούμε από τον εαυτό μας.
Μοιάζει δύσκολο γιατί δεν είναι εγωιστικό.
Ο μικρός χρόνος, η ώρα, είναι αντίπαλοι του, και μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν
το εγώ μικρό, γιατί όσα φέρν' η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Ο Γ. Δάλλας το
φωτίζει καλύτερα :
« ο χρόνος που έγινε η
δορά μου και το δέρμα μου. Η τελευταία δυσκολία μου, να σπάσω τα λουριά. Να βγω
από μένα…»
