Το θέατρο Αυλαία επέλεξε η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος για να παρουσιάσει σε πανελλαδική πρεμιέρα
την παράσταση “Ορέστης” του Ευριπίδη (κατά πως λένε) τα δελτία τύπου. Μια
παράσταση που την υποδέχθηκε ιδιαίτερα θερμά το θεατρόφιλο κοινό της πόλης,
όπως αποτυπώθηκε και στα απανωτά sold out της παράστασης, και στο ότι θεατές κάθονται ακόμη και
στα σκαλοπάτια για να την
παρακολουθήσουν και ασφαλώς κορυφώνεται και με την παράταση που πήρε η εν λόγω
παράσταση.
Όπως μας ενημερώνει
ο τίτλος της παράστασης πρόκειται για την κλασική τραγωδία του Ευριπίδη, όπου ο
Ορέστης αφού έχει σκοτώσει την μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της και
ξάδελφο του πατέρα του, τον Αίγισθο, καταβάλλεται από τις Ερινύες, και μαζί με
την Ηλέκτρα περιμένουν την απόφαση των Μυκηναίων για το αν θα τους λιθοβολήσουν
ή θα τους κόψουν το κεφάλι. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία που παρουσιάζεται επί
σκηνής.
Ο Σίμος
Κακάλας, ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός για τις επεμβάσεις του στα έργα, αλλά
και για το γεγονός ότι κινείται στα όρια της παρωδίας, κινήθηκε και πάλι στο
ύφος αυτού του είδους που τον χαρακτηρίζει. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαι
ειλικρινής. Παρόλα τα πολλά καλά στοιχεία της παράστασης, το πείραμα με την
τραγωδία δωματίου, και την υποκριτική των ηθοποιών πιστευώ πως αυτήν την φορά
το όνομα κι η φήμη του, έφτασαν πρώτα και άρκεσαν για την επιτυχία της
παράστασης. Ο “Ορέστης” δεν θα μπορούσε να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με τις
προηγούμενες παραστάσεις της ομάδας, ήταν επιφανειακός, κουραστικός στην αρχή
και δεν περνούσε κάτω (ούτε ως κείμενο, ούτε ως χιούμορ) με τον τρόπο που
περνούσε πχ. στην Golfw, που
είναι η πιο πρόσφατη παράσταση που είδαμε στη Θεσσαλονίκη.
Επιπλέον,
αν και ο ίδιος ο Κακάλας δεν θέλει να διακρίνεται το όνομά του εις βάρος της
ομάδας, ωστόσο παρακολουθώντας τις παραστάσεις του αυτό είναι αδύνατον να μην
συμβεί, κι όχι επειδή οι συνεργάτες του δεν είναι άξιοι. Το “σόου” του , όμως,
μοιάζει να καπελώνει τους πάντες και τα πάντα. Και το κείμενο. Τελικά, φεύγεις
από το θέατρο έχοντας δει τον “Ορέστη” του Κακάλα, κι όχι τον “Ορέστη” του
Ευριπίδη.
Ναι μεν, σύγχρονη ματιά στη σκηνοθεσία αλλά όχι και
επιφανειακή.
