Την παράσταση Ομπίντα, οι τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη παρακολουθήσαμε με πλήθος άλλου κόσμου στην ΕΜΣ, ως μετάκληση από το ΚΘΒΕ. Πρόκειται για ένα έργο του οποίου το κείμενο συνέθεσε κατόπιν έρευνας ο Γιώργος Κοτανίδης, ο οποίος και το σκηνοθέτησε με τη συνεργασία του Ιωσήφ Βαρδάκη και κράτησε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του αρχηγού του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος εξόριστος πλέον στη Σιβηρία αναπολεί λίγο πριν πεθάνει τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής του και τις σκέψεις του γύρω από αυτά.
Για να είμαι ειλικρινής, πριν από την παράσταση θεωρούσα ότι επρόκειτο για ένα έργο που λίγα πράγματα θα έχει να πει σε νέους ανθρώπους, σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται ενεργά με το ΚΚΕ, με ανθρώπους που τίποτα από αυτά που εξιστορούνται δεν έζησαν ούτε καθ'αντανάκλαση. Κι όμως, τολμώ να πω πως παρά τις αδυναμίες της παράστασης, στις οποίες θα αναφερθώ στη συνέχεια, η παράσταση μας κράτησε επί 100 λεπτά χωρίς να νιώσουμε το βάρος της κούρασης και της αδιαφορίας να επέρχεται. Δεν είχε τόση σημασία να ξέρεις τι ακριβώς συνέβαινε μεταξύ Ζαχαριάδη και ΚΚΕ, θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε πρόσωπο που βρίσκεται εξόριστο για πολιτικούς λόγους σε μια καίρια ιστορικοκοινωνική συγκυρία.
Όσον αφορά τις σκηνικές αδυναμίες της παράστασης θα ξεκινούσα με τον κάπως παλιακό τρόπο υπόκρισης και από τους τρεις ηθοποιούς, και μιλώ εδώ και για τη Δώρα Χρυσικού και τον Σπύρο Περδίου, οι οποίοι συμμετείχαν διακόπτοντας την κυρίως ροή της αφήγησης, που είχε επωμιστεί ο Γ.Κοτανίδης, ως φορείς λόγου από ανθρώπους του παρελθόντος και του σκηνικού παρόντος. Ιδιαιτέρως, οι δύο αυτοί ηθοποιοί δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το σχήμα του ρόλου και έναν υπερ-τονισμό, που όμως σκέφτομαι πως θα μπορούσε ίσως να ταιριάζει πολλές φορές και στον ξύλινο λόγο των πολιτικών ή στη θέρμη που διέκρινε παλαιότερα τους κομμουνιστές στις εκφράσεις τους, τρόποι που σ' εμάς το 2017 είναι έμμεσα γνωστοί. Ωστόσο, επιστρέφοντας στον Γ.Κοτανίδη αξίξει να πούμε ότι υποστήριζε 100% αυτό που έκανε και παρά τον παλιό τρόπο, μας έπειθε.
Στις αδυναμίες θα συγκατέλεγα, επίσης, την μη αξιοποίηση στα άκρα του σκηνικού, ιδιαιτέρως αυτού του κόκκινου πέταλου (σκηνικά Πουλχερία Τζόβα). Χρησιμοποιήθηκε μεν, ωστόσο ήταν ένα πολύ δυνατό εικαστικό στοιχείο που προσέφερε πολλές περισσότερες σκηνοθετικές δυνατότητες. Ισορροπώντας ανάμεσα στην αδυναμία και το προτέρημα, η άναρχη δομή της παράστασης με τα συνεχή πρωθύστερα, ενέτεινε τη δημιουργική εγρήγορση των θεατών. Ωστόσο, ο χρόνος τις τελευταίες αυτές ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη μπερδεύονταν καθώς κυλούσε ο λόγος σαν νερό και τον παρέσερνε.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σ' ένα δυνατό σημείο της παράστασης που, προς τιμήν των συντελεστών, δεν κατέληξε να γίνει μελοδραματικό. Ο λόγος για τη στιγμή που ο Ζαχαριάδης μόνος του στη μέση της σκηνής χορεύει με μία κίνηση αργή, μυσταγωγική το ζεϊμπέκικο του Μίκη Θεοδωράκη Φεγγάρι μάγια μου 'κανες , με την φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Πόσες συνδηλώσεις και πόσες διαφορετικές Ελλάδες μαζί σε μια παράσταση.
Κλείνοντας, πρόκειται για μια παράσταση εξαιρετικού ιστορικού ενδιαφέροντος, λιτή και άμεση. Δεν υπάρχουν εφέ, δεν υπάρχουν τρικς και ευρήματα, υπάρχει μόνο μια ιστορία που ο Γ.Κοτανίδης μετά από χρόνια έρευνας θέλει να μας πει.
Και δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο στον κόσμο, από το να θέλει κάποιος να μοιραστεί μαζί σου μια ιστορία.
Οι παραστάσεις συνεχίζονται
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
ΠΛΑΤΕΙΑ-ΘΕΩΡΕΙΑ: Γενική είσοδος 14€, ηλεκτρονική προπώληση 13€
ΠΛΑΤΕΙΑ-ΘΕΩΡΕΙΑ: Φοιτητικό και μειωμένο ειδικών κατηγοριών 10€, Ηλεκτρονική προπώληση για φοιτητικό και ειδικών κατηγοριών 9€
Α' ΕΞΩΣΤΗΣ: Γενική είσοδος 10€, ηλεκτρονική προπώληση 9€
Α' ΕΞΩΣΤΗΣ: Φοιτητικό και μειωμένο ειδικών κατηγοριών 8€
Β' ΕΞΩΣΤΗΣ Γενική είσοδος 6€
