Ο κόσμος του κινηματογράφου είναι κάπως περίεργος. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν δύο τύποι προσέγγισης ως προς αυτόν, και οι δύο το ίδιο θεμιτοί και άξιοι σεβασμού αλλά, οδηγώντας ο καθένας προς διαφορετική κατεύθυνση τη σκέψη. Από τη μία πλευρά βρίσκονται αυτοί οι οποίοι κοιτούν τα πρόσωπα, μένοντας στο κενό χειροκρότημα προερχόμενο από ένα σύνολο των πιο πλούσιων ανθρώπων της Γης προς κάποιες φράσεις περιβαλλοντικής ηθικής κατά τη διάρκεια μίας από τις πιο ακριβοπληρωμένες βραδιές του χρόνου. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι οι πιο λίγοι που προσπαθούν να βρουν ψήγματα νοήματος στο εσωτερικό ενός κόσμου ο οποίος στερείται αυτού. Το χειροκρότημα μπορεί να στράφηκε προς τις φράσεις ενός προσώπου, αλλά το νόημα βρίσκεται σε κάτι που πέρασε απαρατήρητο. Σε κάτι που κατάφερε να ενώσει την εξτρεμιστική ιδεολογία με την οικολογία και την βαθειά οικολογία ( Deep Ecology) και μέσα από την φαινομενική «περιπέτεια» να περάσει το μήνυμα, σε όποιον έψαξε εκεί για να το βρει, ότι «ο πλανήτης πεθαίνει».
Πιο συγκεκριμένα η φράση προέρχεται από έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Point Break». Η ιστορία που εκτυλίσσεται θα μπορούσε να θεωρηθεί κάπως κλασική από πολλούς. Ένας νεαρός που επιθυμεί να ενταχθεί στο FBI προσπαθεί να συλλάβει μία ομάδα της οποίας τα βήματα ακολουθεί. Ο νεαρός προσπαθεί να ενταχθεί στην ομάδα παρέχοντας πληροφορίες εκ των έσω, βοηθώντας στη σύλληψή τους. Η ομάδα αυτή ασχολείται με τα extreme sport και ως πρώην πρωταθλητής σε ένα από αυτά ο νεαρός ταυτίζεται με την ομάδα και αναδύεται ένα δίλλημα σχετικά με το αν τελικά ανήκει στο FBI ή στην καταδιωκόμενη ομάδα. Τελικά όπως φαίνεται προς το τέλος της ταινίας η πλευρά του FBI «νικάει», ο νεαρός γίνεται πράκτορας και η ομάδα πλέον δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα καθώς όλα τα μέλη της έχουν πεθάνει. Το «νικάει» τίθεται σε εισαγωγικά διότι κανένα μέλος της ομάδας δεν συλλαμβάνεται και αυτό είναι ένα από τα κύρια σημεία της ταινίας, όπως και της παρακάτω ανάλυσης.
Τα μέλη της συγκεκριμένης ομάδας δεν ασχολούνται με τα extreme sports για χόμπι. Είναι συνεχιστές μίας οικολογικής ιδεολογίας η οποία προσπαθεί να σεβαστεί την φύση ενώνοντας τον άνθρωπο με αυτήν μέσω της εμπειρίας των πιο θεμελιωδών νόμων της όπως το νόμο της βαρύτητας, τον αέρα και τη θάλασσα. Μέχρι αυτό το σημείο μπορεί κανείς να καταλάβει τα χαρακτηριστικά της οικολογικής ηθικής θεωρίας. Όμως, η ένωση αυτή που προσφέρεται διαμέσου των νόμων της φύσης είναι μέρος ενός δούναι και λαβείν στο οποίο ο άνθρωπος θα πρέπει να ανταποδώσει κάτι. Η ομάδα αντιλαμβάνεται αυτό το κάτι ως την καταστροφή κάποιων δημιουργημάτων των ανθρώπων μέσω των οποίων επιτυγχάνεται η απόλυτη κατάχρηση των πόρων της φύσης για την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων, κάτι το οποίο στις ανθρώπινες συμβάσεις μεταγράφεται ως εγκληματική ενέργεια και διώκεται ποινικά. Σε αυτή τη συμπεριφορά φαίνεται η τραβηγμένη στα άκρα ιδεολογία η οποία δεν διαφέρει με την πραγματική Βαθειά οικολογία (Deep Ecology) η οποία προτείνει ακόμη και την αναγκαστική μείωση του πληθυσμού της Γης προκειμένου ο πλανήτης να μπορέσει να «αναπνεύσει» και πάλι. Αυτά τα ζητήματα δεν είναι απλά και κλείνουν στο εσωτερικό τους την εργασία πολλών θεωρητικών της οικολογίας και της βιοηθικής.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να φανερωθούν σε όποιον αναζητούσε το νόημα της ταινίας. Όμως, τι άλλο μπορεί να κρύβεται ακόμη πιο βαθειά; Προκειμένου να φτάσει κανείς σε ένα ακόμη πιο κρυμμένο νόημα θα χρειαζόταν την αποδοχή της ίδιας της σημερινής πραγματικότητας. Ποια είναι η θέση μίας ιδεολογίας στη σημερινή κοινωνία; Προς διερεύνηση του συγκεκριμένου θέματος μπορεί να αντληθεί και πάλι υλικό από την ταινία. Υπάρχει μία ιστορία που περιγράφεται στον πρωταγωνιστή από μία κοπέλα της ομάδας σχετικά με το θάνατο του αρχικού ιδρυτή της ιδεολογίας που εκείνοι ακολουθούν. «Πέθανε όταν έβαλε την βάρκα του ανάμεσα από ένα φαλαινοθηρικό και ένα κοπάδι φάλαινες. Το φαλαινοθηρικό ούτε που επιβράδυνε». Τι μπορεί να κάνει σήμερα μία ιδεολογία μπροστά στο τεράστιο οικοδόμημα που ονομάζεται «συμφέροντα» και που δείχνει απόρθητο; Κατά τους προηγούμενους αιώνες οι ιδεολογίες ήταν κυρίαρχοι στις σκέψεις της κάθε εποχής. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και στον 21ο αιώνα. Ο καθένας μπορεί να λειτουργεί στο όνομα ενός αμαλγάματος από τα χαρακτηριστικά διάφορων ιδεολογιών καθώς και αυτά τα ίδια θα είναι τόσο ελαστικά ώστε να αποφεύγονται οι τυχόν αντιφάσεις μεταξύ τους. Και αν κάποια ιδεολογία στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των «μεγάλων» τότε αυτή θα είναι η βάρκα που θα συντριβεί. Εάν όμως βαδίζει στο ίδιο μονοπάτι με αυτά, θα αποτελεί ένα μικρότερο φαλαινοθηρικό δίπλα από το κολοσσιαίο.
Όσοι δίνουν τη ζωή και το «είναι» τους σε μία ιδεολογία που στρέφεται κατά των συμφερόντων δεν μπορούν παρά να παρατηρούν πεσιμιστικά την καταστροφή τους από αυτά. Αυτό δε συνεπάγεται παραίτηση ούτε και αλλαγή ή υιοθέτηση των επεξεργασμένων και δοσμένων σταθερών οι οποίες προσφέρονται για την μαζοποίηση. Αλλά ο καθένας χρειάζεται να έχει γνώση του αντιπάλου του. Στην ταινία αυτό φαίνεται από το χαμόγελο του κάθε μέλους την ομάδας όταν πεθαίνει κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών για την επίτευξη της ένωσης με τη φύση. Ξέρουν ότι «φεύγουν» προσπαθώντας. Αντλώντας στοιχεία και από άλλες πηγές, μπορεί να πει κανείς ότι οι ιδεολογίες αυτού του είδους σήμερα, αποτελούν ενσαρκωμένους «Γιόζεφ Κ.» (πρωταγωνιστής στη Δίκη του Κάφκα) ο οποίος δεν μπορεί, παρά τις όλες προσπάθειές του, να βρει τον ανώτερο τού δικαστικού συστήματος και να του μιλήσει σχετικά με την αθωότητά του. Γι' αυτό, αν ο ανώτερος ο οποίος ξέρει εσένα και τον οποίο εσύ δεν μπορείς ούτε καν να δεις, θέλει να σε συντρίψει, θα το κάνει αργά ή γρήγορα, όπως και στην περίπτωση του βιβλίου του Κάφκα.
Επιστρέφοντας στην ταινία, αλλά, πατώντας συγχρόνως και στην πραγματικότητα… Ο πλανήτης πεθαίνει. Και είμαστε όλοι υπαίτιοι.
