Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε
ετούτο το κείμενο πατήστε το play στο
τραγούδι που το συνοδεύει. Κάτω κάτω. Μην προσπαθήσετε να βγάλετε άκρη. Ο
ρυθμός είναι περίεργος, ασύμμετρος. Τα hi-hat θέλουν
κάπου να συγχρονιστούν με τα tom
και κάτι θέλουν να πουν αλλά δεν μπορούν. Τα πλήκτρα πατάνε σε μία λούπα με
ακαθόριστο μοτίβο και τα φωνητικά του Yorke ακούγονται απόμακρα, με το reverb να τα ενισχύει με μία αλλόκοσμη
δύναμη.
Το Bloom είναι ένα απαίσιο τραγούδι. Όλο το King of Limbs είναι ένα απαίσιο album. Και όμως, το έχω
ακούσει περισσότερες φορές από όσες έχω ακούσει τα OK Computer και KidA μαζί. Και το λατρεύω. Αυτό ίσως να
μην έχει να πει πολλά για το ίδιο το album όσο την ψυχοσύνθεση του γράφοντα αλλά εδώ είμαστε για άλλους
λόγους.
Με αφορμή αυτό το τραγούδι και σε
συνεργασία με την Universal Everything,
οι Radiohead κυκλοφόρησαν
μια videogame για
φορητές συσκευές ονόματι Polyfauna
(μπορείτε να το κατεβάσετε για iOS και για Android).
Το να αποκαλέσω την εν λόγω εφαρμογή “videogame”, είναι κάτι που γίνεται χάριν ευκολίας. Είναι τόσο videogame όσο και το Proteus,
ή το Dear Esther.
Περισσότερο θα μπορούσε κανείς να
το αποκαλέσει ένα διαδραστικό installation.
Έναν χώρο, εμπνευσμένο από τον ήχο του Bloom, στον οποίο μπορεί κανείς να περιηγηθεί, στον οποίο μπορεί
να δημιουργήσει «ζωή» και να την δει να κινείται. Ένας κόσμος σκοτεινός. Χωρίς
χρώματα, χωρίς την πεζή αντίληψη της ζωντάνιας αλλά κάτι εσωτερικό και
υπαρξιακό. Όπως εξάλλου και το ίδιο το King of Limbs.
Ένα album το οποίο εμπνέει με τον ήχο του
κυρίως εικόνες και κίνηση. Ο ήχος του δεν έχει την ανάγκη να επικαλεστεί ένα
εύπεπτο είδος αισθητικής, αλλά τη συνειδήση του ακροατή, ένα αυτί ικανό να
αντιληφθεί όλες εκείνες τις δυνατότητες που μπορεί να του προσφέρει ο ήχος.
Και για να συμπληρώσουν κάτι
τέτοιο, οι Radiohead επέλεξαν
να φτιάξουν ένα είδος βιντεοπαιχνιδιού. Το Polyfauna, δεν θα αρέσει στον κόσμο όμως, όπως ακριβώς δεν τους
άρεσε και το King of Limbs.
Ούτε στον γράφοντα άρεσε. Δεν πειράζει καθόλου όμως.
Υπάρχουν εμπειρίες ευχάριστες και
υπάρχουν και εκείνες που δεν είναι τόσο, αλλά είναι ωφέλιμες. Η δεύτερη
κατηγορία συνήθως είναι κάτι προσωπικό και δεν είναι για όλους. Αρκεί μονάχα το
ερέθισμα να γίνει καύσιμο για μία προσωπική αναζήτηση, για μία συνειδητοποίηση
ουσίας. Αυτό ίσως να χρειαστεί λίγη παραπάνω εξάσκηση ή αφαιρετικότητα για να
γίνει αντιληπτό αλλά και πάλι δεν πειράζει καθόλου.
Μιλάμε για Τέχνη εξάλλου. Όχι;
Ο Δημήτρης Ρέντζιος γράφει στο www.authority.gr και, μαζί με τον Μάνο Βέζο,
παρουσιάζουν στο www.amagiradio.com την
εκπομπή “The Grid”.
