Λίγο πριν βγεί στους δρόμους της πόλης έντυπα η ομάδα του Εξώστη Θήτα μαζεύει πετσέτες και αντιλιακά και επιστρέφει στην δράση και στις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες!
Rush
4/5
Βιογραφία/Περιπέτεια,
2013, ΗΠΑ, 123 λεπτά
Σκηνοθεσία: Ρον
Χάουαρντ
Παίζουν: Ντάνιελ
Μπρουλ, Κρις Χέμσγουορθ, Ολίβια Γουάιλντ,
Αλεξάντρα Μαρία Λάρα
Το πρωτάθλημα
της Formula 1 του 1976 χαρακτηρίστηκε
από την μεγάλη κόντρα του Νίκι Λάουντα
με τον Τζέιμς Χαντ, κρίθηκε σχεδόν την
τελευταία στιγμή και μνημονεύεται μέχρι
σήμερα από τους φαν του αθλήματος. Οι
τελευταίοι δε ξέρω πόσο θα γοητευτούν
από το φιλμ του Ρον Χάουαρντ το οποίο
περιέχει λίγη Formula 1 και
πολλή εμμονή στην ανάλυση των 2 χαρακτήρων.
Ο Χάουαρντ
παίρνει σαν αφορμή αυτή την ιστορία και
φτιάχνει μια από τις καλύτερες ταινίες
που έκανε ποτέ εξετάζοντας την αντιπαράθεση
δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, του
στωικού, αντιεμπορικού και μεθοδικού
Λάουντα (εξαιρετικός ο Μπρουλ) απέναντι
σε έναν σταρ των media που
ζει για το τώρα και αδιαφορεί για το
αύριο. Δυο κόσμοι που ενώ μοιάζουν να
χωρίζονται από χάσμα που είναι αδύνατον
να γεφυρωθεί, ενώνονται σιγά σιγά όσο
προχωρά το φιλμ, καθώς πίσω από τις
διαμάχες υπάρχει μια ιδιαίτερη εκτίμηση
του ενός για τον άλλον, που παρατίθεται
αριστοτεχνικά με μια σειρά μικρών αλλά
ξεκάθαρων σκηνών μέσα στην ιστορία.
Επιπρόσθετα η εποχή αναπαρίσταται με
άκρως γοητευτικό τρόπο, με αποτέλεσμα
ο συνδυασμός της εικόνας με την ιστορία
που επικροτεί το ήθος χωρίς να γίνεται
διδακτική, δίνει ένα τελικό αποτέλεσμα
ξεκάθαρα νοσταλγικό, σαν μια εποχή που
ενώ χρονικά δεν είναι πολύ μακριά μας,
μοιάζει δυστυχώς να χάθηκε. (T.M.)
Λευκός Οίκος:
Η πτώση (White House
Down) 2.5/5
Περιπέτεια,
2013, ΗΠΑ, 131 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Ρόλαντ Έμεριχ
Παίζουν: Τσάνινγκ
Τέιτουμ, Τζέιμι Φοξ, Τζέισον Κλαρκ, Μάγκι
Γκίλενχααλ
Βγαίνοντας στις
αρχές του καλοκαιριού στις ΗΠΑ, το White
House Down δεν
έφερε τα αναμενόμενα νούμερα στο box
office (πράγμα σπάνιο για
φιλμ του Έμεριχ) κάτι που ξεκίνησε που
ξεκίνησε έναν διάλογο στον τύπο για το
αν τελικά ταινίες σαν αυτές, όπου η χώρα
δέχεται επίθεση, μπορούν ακόμη να
περιμένουν μεγάλα έσοδα. Το θέμα είναι
βέβαια πόσο ακριβώς “ταινία σαν αυτές”
είναι η συγκεκριμένη.
Πίσω από τους
ηρωισμούς του Τέιτουμ, ένα πρόεδρο που
μοιάζει βγαλμένος από καλλιστεία να
λέει συνεχώς ότι μάχεται για την παγκόσμια
ειρήνη και έναν καλύτερο κόσμο και την
ελαφρώς αστεία ανατροπή του φινάλε,
υπάρχει ένα συνεχές υπόγειο χιούμορ
που περισσότερο ενοχλεί παρά ψυχαγωγεί
το αμερικανικό έθνος. Ουσιαστικά δεν
υπάρχει εξωτερικός εχθρός, η χώρα
πλακώνεται μόνη της, δείγμα αυτού του
αδιεξόδου που υπάρχει στην σύγχρονη
ιστορία των ΗΠΑ, μέσα στις οποίες υπάρχουν
πάντα τόσο πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα
που είναι αδύνατον να μην βρεθούν
ενοχλημένοι ή εξοργισμένοι που θα χάσουν
τη λογική τους. Όσο ο Έμεριχ διασκεδάζει
(και) με αυτό ξέρει πως θα απευθυνθεί
τελικά σε λιγότερο κόσμο, φροντίζει να
πετά πατριωτικές υπερβολές ώστε να
διατηρήσει κάποια ισορροπία, που τελικά
και καλό δεν του έκανε στα ταμεία και
έκανε το έργο του λιγότερο ενδιαφέρον.
(T.M.)
Μόνο ο Θεός
Συγχωρεί (Only God
Forgives) 2/5
Θρίλερ,2013 ,
Γαλλία/Ταϊλάνδη/ΗΠΑ/Σουηδία, 90 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, Πρωταγωνιστούν:
Ράιαν Γκόσλινγκ, Κριστίν Σκοτ Τόμας,Βιθάια
Πάνσρινγκραμ
Κατανοητές ως
ένα βαθμό οι εχθρικές κριτικές που έλαβε
η νέα ταινία του Ρεφν, καθώς η επιθετικότητα
με την οποία πυροβολεί τον θεατή με
εκρήξεις αν-ήθικης βίας και η επιδεικτική
αδιαφορία του για την αφηγηματική
ευκρίνεια του πονήματος του μαρτυρούν
την επιθυμία του να προκαλέσει έντονες
αντιδράσεις. Αρκετοί όμως από τους
ορκισμένους εχθρούς του φιλμ, αντιμετώπισαν
τον Δανό δημιουργό σα να ξεκίνησε να
κάνει σινεμά με το Drive, αγνοώντας το έργο
του που έχει προηγηθεί. Το Only God Forgives
μοιράζεται μεν το ίδιο στυλιζάρισμα
(και τον ίδιο πρωταγωνιστή) με το Drive,
υιοθετεί όμως την αφαιρετική αφήγηση
του Fear X, την ονειρική ατμόσφαιρα και
την υφέρπουσα θρησκευτικότητα του
Valhalla Rising, καθώς και την χυδαιότητα του
ανεκδιήγητου Bleeder. Αυτή η τελευταία σε
συνδυασμό με την επουσιώδη δραματική
ανάπτυξη και τους κακόγουστους
συμβολισμούς (*spoiler* σε μια σκηνή ο βασικός
χαρακτήρας, που λαχταρά τον «απογαλακτισμό»
του, βάζει το χέρι του στην μήτρα της
νεκρής μάνας του, για να βεβαιωθεί ότι
δεν βρίσκεται ακόμα μέσα) είναι που
καθιστούν το φιλμ μια αποτυχία. Αλλά
μια γοητευτική αποτυχία.
(Γ.Β.)
Το κρυφό πάθος
της Τερέζ Ντ. (Therese
Desqueyroux) 2/5
Δράμα, 2012, Γαλλία,
110 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Κλοντ Μιλέρ
Παίζουν: Οντρέι
Τοτού, Ζιλ Λελούς
Όπως και στην
περίπτωση του Αλέν Κορνό, έτσι και σε
αυτή του Κλοντ Μιλέρ, η τελευταία του
ταινία προβάλλεται ένα χρόνο μετά
θάνατον. Το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη
της «Ανάκρισης» αποτελεί την κινηματογραφική
μεταφορά (δεύτερη, μετά από αυτή του
Φρανζού στα 1962) του ομώνυμου κλασικού
μυθιστορήματος του Μοριάκ που αναφέρεται
στη συντηρητική κοινωνία της επαρχιακής
Γαλλίας του ’20 και την καταπίεση που
αυτή προκαλεί στη φιλελεύθερη Τερέζ
οδηγώντας την στην αναζήτηση διαφυγής
με τον πιο αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Ιδιαιτέρως
προσεγμένη αναπαράσταση εποχής που
δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο
για την παρουσίαση των ηθών και του
οικογενειακού γίγνεσθαι, παραμελώντας
έτσι συχνά να εμβαθύνει στις σκέψεις
και το θυμικό των ηρώων (με το πάθος της
Τερέζ να κρατιέται στο μεγαλύτερο μέρος
υπερβολικά κρυφό). Οι ήπιοι τόνοι
εξυπηρετούν σε ένα βαθμό το κλίμα της
ταινίας, αλλά χρειάζεται να φτάσουμε
στο τελευταίο ημίωρο για να προκύψει η
πρώτη σπίθα που θα ιντριγκάρει το
ενδιαφέρον του θεατή για αυτό το, γεμάτο
ουδετερότητα, δράμα (Ι.Μ.Λ.)
Jobs
1.5/5
Βιογραφία, 2013,
ΗΠΑ, 128 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Τζόσουα Μάικλ Στερν
Παίζουν: Άστον
Κούτσερ, Τζος Γκαντ, Ντέρμοντ Μαλρόνεϊ
Από την ημέρα
που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Steve
Jobs, τα social
media γέμισαν με διάφορα
αποφθέγματα από τους κατά καιρούς λόγους
του, με πολλούς νέους (και δεινούς
αγοραστές των προϊόντων του) να δηλώνουν
επηρεασμένοι από την φιλοσοφία που
ακολούθησε στην επιχείρησή του. Ο ίδιος
πέτυχε κάτι σχεδόν ακατόρθωτο, να φτιάξει
και να αναστήσει μετά από χρόνια μια
εταιρία η οποία πλέον αναφέρεται ως
ξεχωριστή κατηγορία στα προϊόντα που
εμπορεύεται – δείγμα και της στρατηγικής
της διαφοροποίησης που είχε ο Jobs.
Μετά τον θάνατο
ήρθε και η βιογραφία και (αναμενόμενα)
το φιλμ που περιγράφει τις περιπέτειές
του σε νεανική ηλικία, την ίδρυση και
την εδραίωση της Apple. O
Κούτσερ δεν είναι ούτε ατού, ούτε πρόβλημα
του φιλμ, είναι γενικά προσεκτικός αλλά
παρασύρεται στην λογική της ταινίας
που θέλει έναν ήρωα που συνεχώς αγορεύει,
είτε βρίσκεται σε συνέδριο, είτε στο
σπίτι του, είτε σε ένα εργαστήριο. Ενώ
διαδραματίζονται συνεχώς μηχανορραφίες,
μάχες εξουσίας μεταξύ εκατομμυριούχων
και ουσιαστικά μια έκθεση του σκληρού
κόσμου των επιχειρήσεων, ο Στερν διακόπτει
συνεχώς άτσαλα την ιστορία του, βάζοντας
την κάμερα να παρατηρεί με τον ίδιο
θαυμασμό τον ήρωά του σε ευτυχισμένες
στιγμές ή καυγάδες, έναν ήρωα που αντί
να μιλά φυσικά, χρησιμοποιεί ένα συνεχές
best–of των
αποφθεγμάτων που λέγαμε παραπάνω. Αυτή
η αντιδιαστολή, όπως τουλάχιστον
σερβίρεται, μπορεί να δουλέψει μόνο
σατυρικά, και για ένα φιλμ όπως αυτό που
παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, οδηγεί
σταδιακά σε μια εντελώς επιδερμική και
βιαστική βιογραφία, που τελικά ούτε
τον αποθανόντα τιμά, ούτε τις ιδέες του.
(Τ.Μ.)
Εξώστης Θήτα για αυτή την εβδομάδα είναι oi: Γιάννης Βασιλείου, Ιωάννης Moody Λαζάρου, Τάσος Μελεμενίδης.
