Οι μέτριοι και οι μη μέτριοι

Όταν ο Γκάλης μιλούσε για την ωραιότερη στιγμή μέχρι την επόμενη, δε σκεφτόταν ότι η φράση του θα μπορούσε εύκολα να αντιστραφεί για κάθε πιθανό λόγο. Η πολιτική αξιοπρέπεια εκεί που λέμε ότι έπιασε πάτο, καταφέρνει κάθε μέρα να πάει χαμηλότερα, δικαιώνοντας όσους βλέπουν ένα διόλου γλαφυρό μέλλον. Χαίρομαι που αυτές τις μέρες δεν τις περνώ θλιμμένος σε μια τηλεόραση, αλλά προσπερνώ εξ αποστάσεως το όλο τσίρκο λόγω του μέτριου μεν, θεραπευτικού δε φεστιβάλ.

Η πιο ενδιαφέρουσα ως τώρα ταινία του διαγωνιστικού είναι τα Διόδια. Η δουλειά του υπαλλήλου διοδίων (πριν ξεσπάσουν οι Δε πληρώνω) ήταν μια από τις πιο τυποποιημένες εργασίες, φτιαγμένη για ρομπότ (όπως κοροϊδευτικά αποκαλούν τον ήρωα στην αρχή) και για κάποιο λόγο ιδιαίτερα συμπαθής σ’ εμένα. Το ρομπότ λοιπόν, λειτουργεί ως ρομπότ, για να ξεχάσει την πατρική καταπίεση, τις ανασφάλειες και τους εφιάλτες που βλέπει, οι οποίοι θα αντικαταστήσουν σιγά σιγά την πραγματικότητα. Καταπληκτικός ο πρωταγωνιστής και πολυ κοντινός φυσιογνωμικά με τον Ντε Νίρο στο King of Comedy.

Το βαρύ πυροβολικό της προχθεσινής μέρας ήταν το Ελένα και το μνημειώδες q&a του όπου καμία καμία απάντηση δεν ήταν σχετική με την ερώτηση λόγω ανεπαρκούς μετάφρασης από την προσωπική μεταφράστρια του Zvyagnitsev. Στα της ταινίας, παρακολουθώντας το Ελένα, διαπιστώνει κάποιος τη διαφορά του να βλέπεις ένα φιλμ σε φεστιβάλ (που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πετύχεις και αρκετές μετριότητες) ή σε μια άσχετη χρονική στιγμή. Ο Zvyagnitsev με το ταλέντο του ξεχωρίζει έυκολα από πολύ κόσμο αυτές τις μέρες, όμως δε μπορώ να φανταστώ την ταινία του να στέκεται με αξιώσεις μέσα στη σεζόν – δε μιλώ για εισιτήρια, αλλά για την ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει σε κάποιον απαιτητικό θεατή, ειδικά αν έχει δει τα προηγούμενα φιλμ του.

Το ίδιο πράγμα μου ήρθε ως σκέψη χτες με το Φάουστ του βραβευμένου στη Βενετία Αλεξάντερ Σοκούροφ. Με την πολύ ιδιαίτερη αφήγηση του, δημιουργεί έναν ατμοσφαιρικότατο Φάουστ που ξεχωρίζει κατά διαστήματα για το οπτικό του μεγαλείο αλλά μπορώ και πάλι να σκεφτώ πολλές καλύτερες δουλειές του – και όχι μόνο την διάσημη Ρώσικη Κιβωτό. Μετά το Φάουστ ( που προβλήθηκε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ολύμπιον) ακολούθησε το ανεπαρκέστατο Ένοχος που στηρίζεται στην αληθινή υπόθεση-φιάσκο για τη γαλλική δικαιοσύνη που συνέβη το 2001 όταν 12 άτομα κατηγορήθηκαν πράξεις παιδοφιλίας τις οποίες δε διέπραξαν ποτέ.

Σήμερα στις 6 στον Σταύρο Τορνέ προβάλλονται οι Καλύτερες Προθέσεις για τις οποίες έχω γίνει πλέον κουραστικός σε φίλους και γνωστούς και στις 8.30 στο Ολύμπιον ο βραβευμένος στο Σαν Σεμπαστιάν Άδικος Κόσμος του Φίλιππου Τσίτου καλείται να αποδείξει ότι ο σκηνοθέτης του μπορεί να δώσει πολύ καλύτερα πράγματα από την Ακαδημία Πλάτωνος.