Οι καλύτερες προθέσεις

Μετά από ένα σαββατοκύριακο και μια δεκαριά ταινίες στην πλάτη για ξεκίνημα, σχηματίζεται η αρχική εικόνα του φετινού φεστιβάλ. Οι 3 ταινίες του διαγωνιστικού είναι έξω καρδιά (2 ενδοοικογενειακά δράματα και μια υπόθεση βιασμού), οι Oρίζοντες τρέχουν και δε προλαβαίνουν να προβάλουν τις 60κάτι ταινίες τους και τα Bαλκάνια πρόσεφεραν το καλύτερο φιλμ ως τώρα. Παράλληλα με την ελληνική κρίση και τις κυβερνητικές αλλαγές, το Φεστιβάλ με το κύμα ταινιών του δείχνει να έχει τις καλύτερες προθέσεις για να προσφέρει στο κοινό την απόδραση, μόνο που δεν το καθοδηγεί σε συγκεκριμένα μονοπάτια.

Οι “Καλύτερες Προθέσεις” του Αντριάν Σιτάρου συνεχίζουν την παράδοση των Ρουμάνων τα τελευταία χρόνια. Το φιλμ εμπεριέχει ένα σύνολο μεγάλων μονοπλάνων που περιγράφουν την εισαγωγή της μητέρας ενώ νευρωτικού νέου στο νοσοκομείο, τη νοσηλεία της και την τελική έξοδο χωρίς να συμβεί κάτι μοιραίο. Είτε συνέβαινε είτε όχι όμως, οι αγωνίες , οι τηλεφωνικές συνεννοήσεις, οι καυγάδες, το άγχος και το ξενύχτι είναι τα στοιχεία που περιβάλλουν ένα τέτοιο γεγονός και περιγράφονται σχεδόν εντυπωσιακά, χωρίς να δίνεται η αίσθηση ότι απέχουν από την πραγματικότητα. Το φιλμ παίχθηκε χθες, παράλληλα με αυτό του Kassovitz και του Dumont αλλά και το πάρτυ του Εξώστη, οπότε δικαιολογίες για να χαθεί υπήρχαν πολλές, αλλά την Τετάρτη στις 6μμ δεν υπάρχει καμία.

Για τον “Σούπερ Δημήτριο” και το “Superclasico”, τα έγραψε και ο Γιάννης χθες, μέσα στη θλίψη που σου γεμίζουν τα θέματα των ταινιών του Φεστιβάλ, ήταν 2 ασήμαντα μεν (ειδικά το Superclasico) ευχάριστα δε διαλείμματα. Ανάμεσα σ’ αυτά οι προβολές του “Michael”, για ένα σχεδόν παγωμένο κοινό, δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να δικαιολογούν αυτό που βλέπεις. Το “Michael” πρωτοπαίχτηκε στις Κάννες και πέρα από το θέμα του (ένας παιδόφιλος κρατά κλειδωμένο στο υπόγειό του ένα παιδάκι) δεν συζητήθηκε για κάποια αρετή του, καθως ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας μένει απρόσιτος ως το τέλος και δεν αναλύεται παρά μόνο επιφανειακά. Στους Ορίζοντες επίσης έκανε χθες και την πρεμιέρα του το φιλμ των Dardenne, “Το παιδί με το ποδήλατο” που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις Κάννες και επιβεβαίωσε την ικανότητα των 2 Βέλγων πάνω στο νατουραλιστικό σινεμά με κάδρα που έχουν τόσο μεγάλη αμεσότητα που ίσως θα έπρεπε να εφευρεθεί καινούριος όρος μόνον γι αυτούς (Νταρντενισμός;).

Το διαγωνιστικό με 3 μονολεκτικούς τίτλους ως τώρα (“Πλημμύρα”, “Φωτιά”, “Σπίτι”) βρίσκεται κάπου στη μετριότητα και ελπίδες για κάτι καλύτερο ξεκινούν από σήμερα με τα “Αλόις Νέμπελ” και “Διόδια”. Με τα ελληνικά είμαι ακόμη μακριά και αγαπημένος (πλην του “Σούπερ Δημήτριου” που καταγράφεται ως παράδοξο) αλλά λογικά θα συμπέσουν αρκετές φορές οι δρόμοι μας τις επόμενες μέρες.

Και μιλώντας για επόμενα, συμβουλή για όσους δεν έχουν πολύ χρόνο: Αν είναι να αφιερώσετε μια μέρα στο φεστιβάλ κάντε το την Παρασκευή: “This must be the place”, “Finisterrae”, “El Estudiante”, “Beast”, “Las Acacias” όλα πρεμιέρες (ατυχήσαμε λίγο εδώ κύριοι προγραμματιστές).