γράφει η Ελένη Πολυματίδου
Φίλος, φίλη, κολλητός, αδερφός που λένε και πολλοί μεταφορικά αλλά με τέτοιο στόμφο που φαίνεται ότι το εννοούν.
Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα, έτσι ακούμε από τα εφηβικά μας χρόνια και για να είμαι ειλικρινής είναι η επικρατέστερη θεωρία όλων. Τα δύσκολα δεν τελειώνουν άλλωστε, απλά κάνουν μια μικρή παύση και μετά πάλι από την αρχή, έτσι για να μας μάθουν πόσο μεγάλη αξία έχουν τα καλά, όχι τόσο τα εύκολα όσο τα όμορφα, τα ξέγνοιαστα, οι στιγμές που ίσως και να τις σκεφτούμε μετά από χρόνια, να τις θυμηθούμε και να σκάσει λίγο το χειλάκι από ικανοποίηση. Αυτές τις στιγμές για τις οποίες νιώθουμε πολύ «γαμάτοι» με τον εαυτό μας που τις ζήσαμε.
Κάποτε, όμως, μου είπε ένας γνωστός (περαστικός ήταν τελικά…) ότι οι φίλοι είναι αυτοί που θα χαρούν με την χαρά μας, δεν θα νιώσουν φθόνο, δεν θα χαμογελάσουν παγωμένα ενώ από μέσα τους θα σκεφτούν «γιατί εκείνος και όχι εγώ». Με λίγα λόγια η χαρά πρέπει να μοιράζεται, να απλώνεται για να γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, έτσι ώστε να μας βρει όλους, κάποιους λιγότερο, κάποιους περισσότερο, σημασία έχει ότι θα μας βρει!
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι οι φίλοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται στον δρόμο μας και μοιραζόμαστε ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια, αγκαλιές, θυμό, αγάπη…Για εμένα αυτοί είναι οι άνθρωποι μου, που τους βρήκα και τους έχασα, που άλλους τους θυμάμαι και άλλους τους έχω ξεχάσει, που με έμαθαν να κάνω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες. Με έμαθαν ότι δεν υπάρχουν συνέπειες σε θέματα ψυχής, απλά επιλέγουμε και πορευόμαστε.
Και μένα οι φίλοι μου με μάλωσαν γιατί δεν αγαπούσα το τομάρι μου όσο έπρεπε, γιατί δεν με φρόντιζα και δεν με υπολόγιζα…
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς. Κάνουν ότι λάχει».
Κατερίνα Γώγου
(τρία κλίκ αριστερά)
Και η ζωή συνεχίζεται…
