Οι DK & THE BAND γεννήθηκαν το 2012 και αποτελούνται από τέσσερις προσωπικότητες με εντελώς διαφορετικά ακούσματα, αλλά με κοινή συνιστώσα το Rock 'n' Roll & Rockabilly. Είναι η πρώτη ελληνική μπάντα που κάνει αφιερώματα στον Elvis Presley και μας συστήνεται παρακάτω…
Πώς γεννήθηκε το όνομα σας και τι νοηματοδοτεί;
Είμαστε ένα μουσικό σχήμα, που συστάθηκε το Φεβρουάριο του
2014 και αποτελούνταν από τους Δημήτρη Κελένη: φωνητικά,
Νίκο Ταλιαδούρο: ηλεκτρική κιθάρα, Χρήστο Ζώη: κοντραμπάσο
και εμένα (Βασίλη Κωστέα): τύμπανα. Από τότε το σχήμα υπέστη
ριζικές αλλαγές και στη σημερινή του μορφή παραμένουν ο
Δημήτρης και εγώ, ενώ έχουν προστεθεί οι Ανδρέας Καμπύλης
(κιθάρα), Κωνσταντίνος Ζώτος (πλήκτρα) και Σταύρος Ράπτης
(μπάσο). Κατά καιρούς και ανάλογα το πρότζεκτ, προστίθενται
όργανα και μέλη. Το όνομα της μπάντας δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερη
σημασιολόγηση ή νοηματοδότηση γιατί δεν θεωρώ πως αυτά
παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, παρά να δημιουργούν εντυπώσεις και
«μύθους» γύρω από εννοιολογήσεις εκτός μουσικής. Το βασικό
είναι η μουσική και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα
«όνομα» αναφοράς, ως υπεραπλούστευση, για να γίνονται οι
απαραίτητες συνδέσεις και αναφορές.
Ποια είναι η φιλοσοφία της μπάντας;
Οι μπάντες ή τα άτομα δεν διαθέτουν φιλοσοφίες. Το κάθε
μέλος έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο να παίξει μέσα στο σύνολο και
τίποτα παραπάνω. Εγώ που απαντώ στις ερωτήσεις αυτής της συνέντευξης,
είμαι σε θέση να το κάνω αυτό γιατί μου έχει ανατεθεί ένας πιο
«εκτελεστικός» (executive) ρόλος και ασχολούμαι με την
οργάνωση και υλοποίηση όλων των δράσεων της μπάντας, ώστε
να επιτυγχάνεται «οικονομία» χρόνου. Το περιεχόμενο,
επομένως, των απαντήσεων στην συγκεκριμένη περίπτωση ή οι
επιλογές σχετικά με το κάθε τι αποτελούν κοινή συνισταμένη και
αποτέλεσμα συζήτησης και σχεδιασμού, μιας διαδικασίας δηλαδή
στην οποία συμμετέχουμε όλοι ανεξαιρέτως.
Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;
Είμαστε μουσικοί με εντελώς διαφορετικά backgrounds (Blues,
jazz, country-western, κλασική, punk) και κοινή συνισταμένη το
swing/rockabilly/rocknroll. Κινούμαστε στις παρυφές αυτού του
είδους, χωρίς ωστόσο το παίξιμο μας να ανήκει αποκλειστικά σε
αυτό είδος. Προσπαθούμε, όσο το δυνατόν, να παρουσιάζουμε
μια σύγχρονη εκδοχή αυτού που έχει διατηρηθεί στη μουσική
μνήμη ως «δεκαετία του '50» και να προσθέτουμε δημιουργικά
κάποια μουσικά στοιχεία που μας καθιστούν πιο «σύγχρονους».
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μας CD/LP, το βασικό για
εμάς θα ήταν να αποκτήσουμε μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα
συμμετέχοντας σε όσα το δυνατόν περισσότερα φεστιβάλ στην
Ελλάδα και το εξωτερικό, κάτι που ελπίζω να πραγματοποιηθεί
με την αρωγή της εταιρείας στην οποία «ανήκουμε»
καλλιτεχνικά, την Spider Music USA.
Με ποιον θα θέλατε να μοιραστείτε τη σκηνή μαζί;
Η λογική των συνεργασιών είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα όταν
έχει στόχο συγκεκριμένο και δεν γίνεται με κριτήρια μη μουσικά.
Επομένως, συνεργασία θα θέλαμε με οποιονδήποτε καλλιτέχνη/
ες έχει μια παρουσία στον συγκεκριμένο χώρο (swing/rockabilly/
rocknroll) και βρίσκεται σε καλύτερο «σημείο», καλλιτεχνικά, από
εμάς, ώστε μέσα από τη συνεργασία να αποκομίσουμε εμπειρίες
και δεξιότητες πολύ χρήσιμες για το μέλλον.
Το συγκρότημα είναι ένας τρόπος έκφρασης/εκτόνωσης ή
σημαίνει κάτι περισσότερο για εσάς;
Το συγκρότημα αποτελεί μια μίξη επαγγελματιών μουσικών και
ατόμων που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στο χώρο της
μουσικής, διατηρώντας παράλληλα και άλλες απασχολήσεις,
άσχετες με τη μουσική. Στόχος είναι η «επαγγελματοποίηση» της
μπάντας, αλλά αντιλαμβανόμαστε την ελληνική πραγματικότητα
και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα τέτοιο εγχείρημα. Η
μουσική δεν είναι ούτε χόμπι, ούτε εκτόνωση, αλλά μια
επαγγελματική δραστηριότητα με συγκεκριμένο παραγόμενο
αποτέλεσμα, το καλλιτεχνικό/πολιτιστικό προϊόν, που διαθέτει τόσο
εγγενή, όσο και προσδιορίσιμη αξία στην (οικονομική) αγορά. Το ότι
θεωρείται χόμπι ή εκτόνωση αποτελεί μια παθογένεια, η οποία
ευθύνεται για τη χαμηλή ποιότητα του όποιου παραγόμενου
αποτελέσματος.
Η αλλαγή νοοτροπίας είναι τόσο ζήτημα ατομικό,
όσο και θεσμικό. Εμείς προσπαθούμε με τα «εργαλεία» που έχουμε
στη διάθεση μας και ελπίζουμε κάποια στιγμή να βοηθηθούμε και
από τις κατάλληλες θεσμικές παρεμβάσεις, από τη δημιουργία
δηλαδή ενός θεσμικού υποβάθρου που θα προωθεί την
καλλιτεχνική δημιουργία και δεν θα την τοποθετεί στο κοινωνικό και
οικονομικό περιθώριο. Και αυτό δεν σημαίνει ότι ο πολιτισμός
πρέπει να γίνει «κρατικοδίαιτος», αλλά να μπορεί να λειτουργεί με
επαγγελματικά κριτήρια και προστασία που απολαμβάνουν οι
υπόλοιποι κλάδοι της οικονομικής δραστηριότητας, όπου το
σημαντικό θα είναι η εργατικότητα και η δημιουργικότητα και όχι
μια αδιευκρίνιστη και αδιαφανής αντίληψη περί αξίας.
