Περιμένετε κάποιο κείμενο που να αφορά τα videogames. Λέω να ξεκινήσω με τους Coldplay, όχι για λόγους φτηνής «linkοθηρίας» αλλά ξεκάθαρα γιατί κάπου έχω να καταλήξω.
Αλήθεια.
Άκουσα τα δύο singlάκια που κυκλοφόρησαν ενόψει της κυκλοφορίας του νέου τους album κάπου στα μέσα του Μαΐου.
Το ένα λέγεται Magic και το άλλο Midnight. Και τα δύο οριοθετούν – υποθέτω –
τα ακρότατα του νέου τους δίσκου.
Αφενός το Magic διατηρεί εκείνα τα πιο pop, τα πιο εύπεπτα στοιχεία των τελευταίων τους δουλειών ενώ το Midnight ξανοίγεται σε μονοπάτια που τα είχαν αφήσει ανεξερεύνητα ήδη από το Parachutes. Σαν να ψηλαφούν μία ψυχεδελική δυναμική που είπαν να την κάνουν λίγο στην άκρη για χάρη κάποιου πιο γλυκόπικρου ήχου.
Άνθρωποι σαν και μένα λατρεύουν κάθε δουλειά των Coldplay. Έχοντας μεγαλώσει – από τύχη –
μετα Parachutes και Rush of Blood to the Head,
τόσο το Magic όσο και το Midnight σαφώς και μου κάνουν αίσθηση.
Το ίδιο και το Charlie Brown και το Paradise και το άλλο με τη Rihanna και το Message και το Square One και το Death and All His Friends και το Talk (των- Kraftwerk- είναι-μην- ξεχνιόμαστε) και όλα τους τα κομμάτια.
Κάποιος άλλος ακροατής τους ίσως να θεωρούσε πως τον απόλυτο ήχο τους τον βρήκαν στο X&Y. Κάποιος άλλος στο MyloXyloto (μετά βίας ίσως να περνά τα 15
δαύτος).
Και τώρα περνάμε στα Videogames. Όπως και με τους Coldplay έτσι μεγάλωσα και με τα Metal Gear. Ο δε Hideo Kojima, είναι από εκείνους τους δημιουργούς
που χαίρουν πλήρης εκτίμησης από όλη σχεδόν τη βάση των θαυμαστών του franchise. Μία εκτίμηση που πλησιάζει τα όρια
του cult. Είναι ο
άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από όλες σχεδόν τις επιλογές που λατρέψαμε και
αφορούν το gameplay αλλά
και πίσω από κείνες τις πιο περίεργες που αφορούν τα cinematics.
Ναι υπάρχουν clips με τέτοια σκηνοθεσία
υπάρχουν
όμως και με τέτοια
Και όλα αυτά συνοψίζουν ή και επιτομίζουν τρόπον τινά την εμπειρία ενός MetalGear.
Φανταστείτε τώρα στο μακρινό -ή και
όχι τόσο μακρινό- μέλλον, το ενδεχόμενο ενός crowdsourcedMetalGear. Μία crowdsourcedεμπειρία με τα όλα της. Με τα forumτων backers, με την όλη νοοτροπία ό,τι πει
ο backerμας. Αυτό βλέπουμε να γίνεται
μέχρι σήμερα εξάλλου με ελάχιστες εξαιρέσεις. Έχουμε αλήθεια τόση εμπιστοσύνη
στους ίδιους τους gamersόταν βρίσκονται στη θέση
ενός publisher;
Εγώ όχι. Εδώ δεν έχω στον εαυτό μου. Πόσο μάλλον αν είχα τη δικαιοδοσία να
επηρεάσω ένα franchiseπου
αγαπώ βαθύτατα. Δεν είναι λάθος να τους δείξεις πως εκτιμάς τα λεφτά που σου
έδωσαν. Δεν είναι λάθος να τους δώσεις μία γεύση από τις διεργασίες της
ανάπτυξης. Να τους δώσεις μια προοπτική την οποία ποτέ δεν είχαν. Θεωρώ όμως
πως είναι λάθος να τους δώσεις το λόγο στην ανάπτυξη.
Αυτό είναι και θα έπρεπε να συνεχίσει
να είναι, έργο εκείνων των ανθρώπων που δουλεύουν για αυτό. Μπορεί η ανάπτυξη
ενός τίτλου -αναλόγως την ομάδα ανάπτυξης- να είναι μία, από λίγο έως πολύ, διαλεκτική
διαδικασία αλλά όσοι περισσότεροι μπλέκονται σε αυτήν, τόσο περισσότερο
αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα, είτε μέσω των παρεμβολών είτε απλά μέσω της
επακόλουθης και άκρως αντιπαραγωγικής γραφειοκρατίας που συνοδεύει τέτοια
εγχειρήματα. Που τελειώνει η δημιουργία και που αρχίζει το φτηνό fan service λοιπόν;
Και φτάνουμε ξανά στους Coldplay. Φανταστείτε να έφτιαχναν έναν δίσκο
βάσει καθαρά και μόνο του feedbackτου
κόσμου ή σε συνεργασία με τον κόσμο. Θα ακούγαμε κάτι νέο; Κάτι ενδιαφέρον; Δεν
το κόβω πιθανό. Μπορεί λοιπόν η συμμετοχή του κόσμου να διασφαλίζει πως ίσως
διατηρηθεί μία πρότερη, οικεία αισθητική, σίγουρα όμως αποδεκατίζει τις πιθανότητες
για κάτι νέο, αλλιώτικα αριστουργηματικό. Και ο γράφων είναι από κείνους τους
περίεργους που προτιμούν το ρίσκο για κάτι καινούριο, ρηξικέλευθο και
γοητευτικό (έστω και με φόντο την αποτυχία), παρά κάτι χλιαρό και άνευρο, φιλτραρισμένο
και εξοστρακισμένο από κοντόφθαλμα θέλω.
Ωραία τα πειράματα, όμορφη η
δημοκρατία αλλά στη δημιουργία μου θέλω λίγο φασισμό. Όχι;
ΟΔημήτρης
Ρέντζιος γράφει στο www.authority.grκαι, μαζί με τον Μάνο Βέζο, παρουσιάζουν
στο www.amagiradio.com την εκπομπή TheGrid.
