Αν και ασχολείται χρόνια με την λογοτεχνία εισέρχεται για πρώτη φορά στον κόσμο του παιδικού βιβλίου με ένα παραμύθι, το οποίο ψυχαγωγεί και διδάσκει ταυτόχρονα! Ο Ηλίας Καλλές γεννήθηκε στον Αλμυρό, Νομού Μαγνησίας. Έχει τελειώσει το κλασικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει υπηρετήσει στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση από διάφορες θέσεις και σήμερα είναι συνταξιούχος και διαμένει στο Βόλο. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία από τα μέσα της δεκαετίας του '60 και τα τελευταία χρόνια έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, μία με διηγήματα, ένα μυθιστόρημα και ένα παραμύθι.
Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;
Θα του χάριζα ένα παραμύθι μου και αυτό θα έδινε την αφορμή να ξεκινήσουμε μια όμορφη κουβέντα.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου;
Η καθημερινή μου ενασχόληση και συναναστροφή με τα παιδιά μου αποκάλυψαν σε βάθος και πλάτος την παιδική ψυχή, τις αγωνίες, τα όνειρα τα θέλω. Η παιδική ψυχή είναι μια απέραντη όαση, που η αύρα της σε αιχμαλωτίζει ευχάριστα. Τα παιδιά συνηθίζουμε να λέμε- και έτσι συμβαίνει-πως είναι η ελπίδα της συνέχειας της κοινωνίας μας, είναι το μέλλον μας. Αυτοί οι στυλοβάτες πρέπει να είναι ανθεκτικοί. Αυτό θα συμβεί, όταν οπλίσουμε-ελεύθερα και αβίαστα-την παιδική ψυχή με κοινωνικές, ανθρωπιστικές ,περιβαλλοντικές αρχές και αξίες… Όλα αυτά τα ζητάει, τα ψάχνει η παιδική ψυχή. Το καλό βιβλίο είναι το πιο κατάλληλο, μέσο και τις αναζητήσεις του παιδιού να καλύψει και να το διαμορφώσει. Χρέος απέναντι στη νεολαία.
Πώς ξεκινήσατε να γράψετε το παραμύθι σας;
Σχεδόν όλα τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σε μια δυναμική παρουσία στο φυσικό περιβάλλον. Πολύ διασκέδαζα με τα ζωάκια του δάσους και πιο πολύ με τις παιγνιδιάρικες και γοργοκίνητες νυφίτσες και τα σκιουράκια. Ήταν μέσα στην ψυχή μου. Ποτέ δε σταμάτησα να τα αναπολώ, να πλάθω ιστορίες και να τις αφηγούμαι στα μικρά παιδιά, αρχίζοντας από τα παιδιά μου. Ήθελα όλη αυτή η εμπειρία να περάσει στα παιδιά, που τόση, πράγματι, ευαισθησία έχουν απέναντι στα ζωάκια και κυρίως στα πιο αγαπημένα τους, την αρκουδίτσα και τα σκιουράκια.
Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στα παιδιά, που έχουν διαβάσει το βιβλίο σας ή σας έχουν παρακολουθήσει να το αφηγείστε;
α) Ναι στη διαφορετικότητα, στη σύναψη φιλίας και στη συνύπαρξη. Να μην είναι η διαφορετικότητα (χρώμα, γλώσσα εθνικότητα, πεποιθήσεις…) εμπόδιο στις κοινωνικές συναναστροφές και να συνυπάρχουμε.
β) Αλληλεγγύη και προσφορά. Να προσφέρουμε, χωρίς υστεροβουλία, στους άλλους, που έχουν ανάγκη και μάλιστα τη στιγμή που μας χρειάζονται.
Υπήρξε κάποια φράση παιδιού που θυμάστε;
Σε μια τυχαία συνάντηση ενός μπαμπά, που κρατούσε από το χέρι την κορούλα του ,η μικρή άφησε το χέρι του, ήρθε μπροστά μου και μου είπε πολύ χαρούμενη: «Είμαι η Ευφροσύνη που έχω το παραμύθι σας και το διαβάζω. Κι εγώ, όταν μεγαλώσω, θα γράφω παραμύθια, σαν εσάς».
Τι ιδιαιτερότητες έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες; Είναι δύσκολο να τους τραβήξεις την προσοχή;
Έχουν το αυθόρμητο, το ανεπιτήδευτο… Είναι ψυχές πλημμυρισμένες από αθωότητα, περιέργεια και φαντασία. Ψυχές γεμάτες όνειρα, πόθο να γνωρίσουν, να μάθουν. Είναι απαιτητικό κοινό. Επομένως πρέπει να έχεις τη δύναμη να κατεβείς, να πλησιάσεις, να έρθεις πολύ κοντά τους, να σε νιώσουν δικό τους, κατάδικό τους. Θα κερδίσεις τα παιδιά, όταν τα νιώσεις εσύ, όταν ταυτιστείς με το είναι τους, την ψυχή τους, τις ανησυχίες τους. Όταν γνωρίζεις αυτές τις ιδιαιτερότητες, τότε, όσο δύσκολο κοινό κι αν είναι τα παιδιά, θα έρθουν κοντά σου, θα τα κερδίσεις.
Ποια η αγαπημένη σας φράση στην καθημερινότητά σας;
Με ικανοποιεί να είμαι καλά και να αγωνίζομαι. Γι'αυτό συχνά λέω: «Είμαι καλά. Δόξα τω Θεώ».
Για ποιο λόγο θα εγκαταλείπατε το μαγικό κόσμο των παιδιών;
Μόνο αν έχανα την παιδικότητα της ψυχής μου και δε θα μπορούσα να εκφραστώ έτσι ώστε να με νιώθουν τα παιδιά. Με δική μου πρωτοβουλία… ΠΟΤΕ.
Έργα του συγγραφέα:
Διάσπαρτες φωνές (Το Δόντι, 2015)
Ξεφυλλίζοντας το Άγραφο βιβλίο (Ήρα Εκδοτική, 2013)
Από το παρελθόν… …στο σήμερα (Ήρα Εκδοτική, 2012)
Η αρκουδίτσα και τα σκιουράκια
Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, μία αρκουδίτσα, καλά κρυμμένη στη ζεστή σπηλιά της στο δάσος, χουχουλιάζει και περιμένει τον ερχομό της άνοιξης. Μα, μία κρύα ημέρα, ακούει φωνές να την καλούνε στην είσοδο της σπηλιάς. Βγαίνει και.. τι να δει! Ένα τσούρμο σκιουράκια στέκονται μπροστά της, τουρτουρίζοντας από το κρύο. Άραγε, θα τα υποδεχτεί η αρκουδίτσα;.. Και πόσες εκπλήξεις τους περιμένουνε όλους, ώσπου…
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ήρα Εκδοτική και την εικονογράφηση έχει πραγματοποιήσει η κυρία Έφη Λουκή.
