Μπορεί να είναι η ελπίδα
(Κυριάκος
Αθανασιάδης, «Η Κόκκινη Μαρία», 192 σσ., εκδόσεις «Διόπτρα»)
Ένα μικρό όσο κι ασύγκριτο θαύμα
είναι αυτό το βιβλίο. Είναι φτιαγμένο αριστοτεχνικά από παιδικά όνειρα,
χαμόγελο, τρυφερότητα και καλοσύνη. Είναι ένα παραμύθι, μια τρυφερή διήγηση,
μια ονειρεμένη ιστορία που γίνεται εφιάλτης, όταν το Κακό μπαίνει μέσα της και
η αγωνία συνυπάρχει με την ελπίδα, την προσευχή, την κορύφωση, τη ζωή.
Παραμύθι,
μύθος, διήγηση. Σελίδες, παράγραφοι, προτάσεις, λέξεις, επιφωνήματα, γράμματα.
Θέλεις να το διαβάσεις μόνος σου, ολομόναχος, κλεισμένος απ’ όλα, εγωιστικά
μόνος σου, όπως ο μικρός Άρης αγαπάει —θέλει να αγαπάει— μόνος του τη μικρή Ζένια.
Έλξη της γραφής: γρήγορα μικρά κομμάτια, λιτότητα που αναδεικνύει πλούτο
κρυμμένο, οικονομία που όλοι οι υπηρέτες της γραφής ζηλεύουν αλλά λίγοι
καταφέρνουν, συναισθήματα απρόσμενα, πολλά συναισθήματα, γλυκά, ελκυστικά, πρωτόγνωρα.
Και χτυποκάρδι, καρδιά που χτυπάει πιο δυνατά, καρδιά που μαρτυράει. Μέθη της
ανάγνωσης.
Μια τυχαία συνάντηση
του μικρού Άρη θα του αλλάξει τη ζωή. Ένα χαμόγελο θα σημαδέψει την ύπαρξή του
για πάντα. Τρέξε να πιάσεις το όνειρό σου. Ακολούθησε την καρδιά σου. Πώς
καταλαβαίνεις ότι μια συνάντηση είναι μοναδική, καθοριστική για τη μοίρα σου; Ίσως
το ξέρεις αν η μοίρα σού ’χει στερήσει κάτι πολύτιμο στο παρελθόν.
Βαδίζουμε στο όνειρο
τώρα. Όνειρο τρυφερό, λευκό δέρμα παιδιού, ζωντανό χαμόγελο, χεράκι απαλό, ζεστή
κουβέρτα και ματάκια που σφαλίζουν πριν τον ύπνο. Έτσι πάμε, έτσι προχωράμε.
Μας έχει σφιχτεί η καρδιά απ’ την ευτυχία.
Κι έπειτα
βγαίνουμε στους υγρούς παγωμένους δρόμους. Εκεί όπου το χιόνι αργοπέφτει. Εκεί
όπου ζει το Κακό. Το Κακό είναι απ’ έξω, ζει. Ζει και βασιλεύει. Παραμονεύει.
Καμιά φορά ψάχνει για παιδικές ψυχές. Το Κακό μπορεί να είναι το τέρας, ή Το
Πράγμα, ή μπορεί να είναι το αδιέξοδο, το κρύο, η παγωνιά. Το Κακό μπορεί να
ζει σ’ ένα σκοτεινό πράσινο σπίτι.
Το Κακό.
Κι απέναντί του
η άμυνα του κόσμου, της ζωής, η ελπίδα τού σήμερα, του αύριο. Η ελπίδα. Καταρρακωμένη,
βιασμένη, γδαρμένη, ριγμένη στα λασπόνερα, πεταμένη σε σκοτεινά υπόγεια, εκείνη
η ελπίδα αχνοφαίνεται χαραγμένη σ’ ένα παιδικό χαμόγελο, λάμποντας πού και πού σ’
ένα παιδικό βλέμμα. Η ελπίδα μπορεί να είναι η Κόκκινη Μαρία.
Το Κακό
πλησιάζει.
Κι απέναντί του
η παιδική ψυχή — ω, αυτή μετακινεί βουνά, ξέρεις.
Καμιά φορά
ακολουθεί η μάχη. Που μπορεί να νομίζεις ότι είναι άνιση, αλλά δεν το ξέρεις.
Δεν το ξέρεις ποτέ. Μας έχει σφιχτεί η καρδιά απ’ την αγωνία. Λιτή γοργή γραφή,
ταξιδεύουμε, μέθη της ανάγνωσης. Όλα τρέχουν, όλα τρέχουν, θαρρείς και είμαστε
σε βαγονέτο με σπασμένα φρένα.
Οι περισσότεροι
μαέστροι της γραφής είναι εδώ, περνάμε και τους βλέπουμε, τους κοιτάμε σαν να
κοιτάμε τους μικρούς μας παιδικούς ήρωες, με την καρδιά μας να χτυπάει όλο και
πιο έντονα. Εκείνοι είναι κρυμμένοι σε ανήλια δωμάτια, σε σήραγγες, σε
τσιμεντένιες εσοχές, αλλά εμείς τους βλέπουμε, μ’ ένα μαγικό τρόπο τούς βλέπουμε.
Ο Τρόμος του Πόε, η Περιπέτεια του Στίβενσον, η Τρυφερότητα του Κινγκ, ναι του
Κινγκ, η Σκληρή Οπτική που είδε ο Γκόλντινγκ, ακόμα και η Απελπισία που κρύβουν
τα ποιήματα του Μπουκόφσκι.
Όλοι είναι
εκεί. Και η ελπίδα του μικρού Άρη, του κάθε παιδιού απέναντί στο Κακό. Η Κόκκινη
Μαρία.
***
Το βιβλίο [http://www.dioptra.gr/Vivlio/421/712/I-kokkini-Maria/] κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.
