Μεγάλος ντόρος είχε γίνει γύρω από τον σεξισμό που αναπαρίσταται στο Hollywood εξαιτίας της Meryl Streep, η οποία το έθεσε ως θέμα σε μία συζήτηση στα πλαίσια του 2015 Women in the World με συντονιστή τον Jon Stewart και καλεσμένες την ίδια, και τις σκηνοθέτιδες Ava DuVernay και Sharmeen Obaid-Chinoy. Η Streep ανέφερε ότι ήδη από μικρή ηλικία τα κορίτσια βλέπουν τις ιστορίες στη μεγάλη λογοτεχνία να περιστρέφονται γύρω από τα αγόρια. «Θέλω να είμαι ο Peter Pan όχι η Τinkerbell, ο Tom Sawyer όχι η Becky. Πάντα όλα ήταν γύρω από τους άνδρες … Το δυσκολότερο πράγμα για μένα ως ηθοποιός είναι να διηγηθώ μια ιστορία και το ανδρικό κοινό να νιώσει ό,τι ακριβώς αισθάνομαι εγώ. Να μπουν στη θέση μιας γυναίκας πρωταγωνίστριας.»
Αν και ευτυχώς έχουν γίνει βήματα απομάκρυνσης από τέτοιου είδους αναπαραστάσεις, ο σεξισμός είναι μέρος του Hollywood ακόμη και σήμερα και έχει τις ρίζες του από πολύ παλιά. Βάσει θεωρητικών προσεγγίσεων, με την πιο γνωστή να είναι αυτή της Laura Mulvey, στο κλασικό Hollywood η γυναίκα συνήθως αναπαρίσταντο ως μέρος του θεάματος επιβραδύνοντας την εξέλιξη της πλοκής, ενώ οι αντρικοί χαρακτήρες ήταν οι ενεργητικοί και αυτοί που κινούν τα νήματα της αφήγησης. Κάτι τέτοιο συχνά συνεπικουρούσε στη μετατροπή της γυναίκας σε ερωτικό αντικείμενο θέασης των αντρικών χαρακτήρων, αλλά και των ίδιων των θεατών.
Ένα παράδειγμα αυτού αποτελεί το είδος του τρόμου (ή όπως έχουν επικρατήσει να τα λέμε στην Ελλάδα, τα θρίλερ). Μέχρι και τη δεκαετία του 1960, οι ταινίες τρόμου ακολουθούσαν την κλασική δομή με τον άντρα να κινεί τα νήματα της δράσης και τη γυναίκα να ακολουθεί με παθητικότητα. Η γυναίκα ήταν συνήθως το θύμα και πολύ σπάνια είχε ενεργό ρόλο. Μιλώντας για τις κλασικές ταινίες τρόμου, ο Bruce Kawin κάνει λόγο για μια απλή μορφή αφήγησης, κατά την οποία στην αρχή το τέρας κλέβει το κορίτσι, έπειτα το αγόρι σκοτώνει το τέρας και τέλος, το κορίτσι φιλάει το αγόρι.
Επίσης, και διάφοροι δημιουργοί (auteurs) ακολουθούσαν σεξιστικές τακτικές, με τον Alfred Hitchcock να είναι ο πιο γνωστός από αυτούς. Ο Hitchcock πίστευε ότι οι ανοιχτόχρωμες γυναίκες αποτελούσαν μέρος του «καλού κόσμου» και οι άντρες δεν μπορούσαν τόσο εύκολα να τις οδηγήσουν στο κρεβάτι. Για αυτό τον λόγο, θεωρούσε πιο ενδιαφέρουσες τις αναπαραστάσεις των γυναικών από τις βόρειες χώρες, παρά των λατίνων. Έτσι, όλες οι πρωταγωνίστριες του ήταν ξανθιές με ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά, με την αιτιολογία του υποβόσκοντος ερωτισμού σε αντίθεση με τις μελαχρινές γυναίκες που, κατά την άποψη του Hitchcock, ενδίδουν ευκολότερα στο αντρικό φύλο. Δηλαδή, η όλη προσέγγιση του casting των ταινιών του αντιμετώπιζε την πρωταγωνίστρια ως σεξουαλικό αντικείμενο.
Η νοοτροπία του Hollywood να επιλέγει ηθοποιούς βάσει εξωτερικών χαρακτηριστικών και να προωθεί μία τάση για φετιχοποίηση του γυναικείου σώματος υπάρχει ακόμη. Οι περισσότερες ταινίες όμως, ακόμη και σήμερα, έχουν άντρες πρωταγωνιστές, ένα θέμα που το έθιξε και η Cate Blanchett στα περσινά Oscars, η οποία μίλησε για τους ιθύνοντες τις ίδιας της κινηματογραφικής βιομηχανίας που πιστεύουν ότι οι ταινίες με γυναικείους χαρακτήρες δεν κάνουν επιτυχία τόσο εύκολα.
Τέλος, για να δούμε και την αντιπέρα όχθη, υπάρχουν πια ταινίες που σπάνε αυτόν τον κύκλο του κινηματογραφικού σεξισμού. Το πιο διάσημο είδος αυτού είναι το Action Babe Cinema, με φιλμικά παραδείγματα όπως τα Tomb Raider, Charlie's Angels και Kill Bill, τα οποία αποδεικνύουν ότι και οι γυναίκες μπορούν να είναι badass αν το θέλουν!
