Γιατί ρε Λάρυγγα απέκτησες hype και σε «παίζουν» όλοι; Γιατί να βλέπουμε παντού αναρτήσεις που μιλούν για το νέο σου δίσκο; Γιατί να ακούγεσαι παντού και όχι μόνο σε κάτι ακαταλαβίστικα undergroung – nerd ραδιόφωνα; Γιατί να μην είσαι αυτό που ήσουν πριν 4-5 χρόνια; Ωραία δεν ήταν να τα λέμε μεταξύ μας, χωρίς να σε ξέρουν και πολλοί; Επειδή μάλλον, είσαι τόσο καλός. Επειδή μάλλον, δε μπορεί να μείνουν κρυμμένες οι μουσικές σου. Επειδή σίγουρα, είσαι ο εαυτός σου. Και ξέρεις, όσο και αν προσπαθούμε να εξηγήσουμε το γιατί είσαι εκεί, στη DFA και όχι σε ένα DIY (δικό σου) Label, δεν θα βρεθεί ποτέ κανένα νόημα. Συνήθως αυτά που είναι να γίνουν, γίνονται γιατί απλά πρέπει να γίνουν. Πρέπει λοιπόν, σήμερα να παρουσιάσουμε τον 3ο σου δίσκο, που μας έχει πάρει στην κυριολεξία τα μυαλά.
Πόσο εμπνευσμένα αυτά τα φωνητικά στο Black Veil Of Fail; Τα αφρικάνικα πνευστά και κρουστά, κάτι παραπάνω από εμφανή. Τι μπάσο είναι αυτό αγόρι μου στο NP-Complete;! Πόση αφρικάνικη μουσική έχεις στο μυαλό σου; Από το καλό στο καλύτερο μας πάει το I Need New Eyes. Το τρίτο κομμάτι του LP, είναι το άκρως μελωδικό A Set Of Replies, με τα μελαγχολικά Synths και τις στιγμές ηρεμίας, όπου θα ακούσεις τη φωνή του Παναγιώτη χωρίς εφέ και φίλτρα, που τελικά μας αρέσει εξίσου με τις αντίστοιχες πειραγμένες των προηγούμενων δίσκων. Στη συνέχεια του δίσκου, τεχνητός πανικός στο Taking The Personal Away που έρχεται με γοργή αφήγηση και τον Larry Gus να «τρέχει» να προφτάσει να πει τους στίχους που έγραψε.
Υποκλινόμαστε, γιατί από τη μέση και μετά ο Παναγιώτης ξαφνικά γυρνά με θράσος τη πλάτη στο ύφος των τεσσάρων πρώτων κομματιών και πηγαίνει να διηγηθεί ιστορίες, παρέα με τα φωνητικά της Ρωσίδας καλλιτέχνιδας Kate Shilonosova (τη γνώρισε το RBMA στο Τόκιο). Στο Hip-Hop και Jazzy καταγωγής Belong to Love, γίνεται αρκετά πιο εσωστρεφής και μελαγχολικός, πάντα όμως με μέτρο αλάθητο. Το The Sun Describes θα ρίξει τους κτύπους της καρδιάς και μπορεί άνετα (στη φαντασία μας), να είναι ένα παραμύθι που με προθυμία τα πιτσιρίκια θα καθόντουσαν γύρω του για να ακούσουν. Ο δίσκος κλείνει με τη γιορτή του Nazgonya, όπου αμυδρά ακούγεται και μια κιθάρα να συνοδεύει την αισιόδοξη διάθεση του αποχαιρετισμού. Όσο το κομμάτι εξελίσσεται, ο ρυθμός αυξάνει με τον Larry Gus να επαναλαμβάνει την άγνωστης προέλευσης λέξη Nazgonya, όλο και συχνότερα ανάμεσα στους υπόλοιπους τελετουργικούς στίχους, ενώ η έξοδος ανήκει στα γνώριμα κρουστά και στα εφέ.
Ο κύριος Μελίδης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια, σπούδασε μηχανικός υπολογιστών στο Βόλο, ενώ αργότερα έφυγε για τη Βαρκελώνη όπου έκανε master στο Sound and Music Computing. Αφού έζησε μερικά ανέλπιστα απολαυστικά χρόνια στο Μιλάνο, φέτος μετακόμισε και πάλι στην Ελλάδα. Η δισκογραφική του καριέρα, ξεκινά ουσιαστικά με το Stitches του 2009. Ένας κυριολεκτικά ασυγκράτητος και άναρχος χείμαρρος ιδεών και τεχνοτροπιών. Το Silent Congas, τρώει πόρτα το 2012 από το PItchfork, με μια σκληρή τότε κριτική που τον κάνει να συνειδητοποιήσει πως μπροστά πηγαίνεις μόνο αν σκύψεις το κεφάλι και δουλέψεις, αντί να ακούς τι λένε οι γείτονες και οι συγγενείς. Η DFA, το 2013 δείχνει την εμπιστοσύνη της στο ταλέντο, τη δημιουργική αντικοινωνικότητα -ή όπως θέλετε πείτε το- του Λάρυγγα και κυκλοφορεί το Years not Living, τον πιο αντιπροσωπευτικό δίσκο για τον σημερινό ήχο του καλλιτέχνη. Τα live του, ήταν και παραμένουν καθηλωτικά επειδή, όπως μας είπε και ο ίδιος, αυτοσχεδιάζει και προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του, τη στιγμή που συμβαίνουν. Αυτό ναι, λέγεται live και δε θα μπορούσε να μην είναι διαδραστικό και ζωντανό.
Παναγιώτη, βαρεθήκαμε να προσπαθούμε να κάνουμε ανάλυση της μουσικής σου κι ας γράφουν ό,τι θέλουν τα site και τα blogs των Βορειοευρωπαίων και της Αμερικάνικης Lo-fi σκηνής… Η DFA, έχει την τύχη να φιλοξενεί έναν από τους καλύτερους εναλλακτικούς δίσκους της χρονιάς. Μας θύμησες και πάλι, πόσο λάθος είναι να ακούμε τη μουσική με skip ανάμεσα στα κομμάτια (καταραμένα mp3). Είσαι πατέρας τώρα και ξέρεις τι πάει να πει υπομονή. Αρκούντως. Το I Need New Eyes είναι εξωφρενικό, μας συνεπαίρνει και το γουστάρουμε με χίλια.
You're cancer free and sun drenched in your heart, the fleets and the parts in your command they're send back…
Ρωτήσαμε, απάντησε…
Nέος δίσκος, I Need New Eyes, 2 Οκτωβρίου… Γιατί χρειάστηκες νέα μάτια και τι είδες με αυτά;
Κυρίως είδα απογοήτευση, ζήλια, απόγνωση, αηδία για τον εαυτό μου, σιχασιά για το σώμα μου, απορία για το μέλλον, και οριακή τύφλωση με το παρόν. Και αυτά, ανήκουν στην αισιόδοξη πλευρά του δίσκου.
Πώς θα περιέγραφες – παρουσίαζες τη νέα σου δουλειά;
Πιο προσανατολισμένη στην παραδοσιακή Τραγουδοποιΐα, με προσπάθεια για πιο στιβαρές, απλές συνθέσεις. Απέτυχα παταγωδώς.
Στο δελτίο τύπου της DFA για την κυκλοφορία, γίνεται λόγος για τις προσωπικές και επαγγελματικές αγωνίες σου, ως πηγή έμπνευσης για τον δίσκο. Ποιες είναι αυτές;
Κυρίως εμμονή με άλλους καλλιτέχνες του εξωτερικού και φθόνος για τα επιτεύγματα τους, που στην καλύτερη μετατρέπεται σε περισσότερη δουλειά από μέρους μου. Πολλές φορές απλώς παραμένει φθόνος και πικρία και ίσως να μετατρέπεται σε μικρό καρκινάκο κάπου εκεί, σε κάποια γωνιά του κορμιού μου.
Απ' ό,τι θυμόμαστε να λες, το άλμπουμ ήταν σχεδόν έτοιμο από το 2014. Ο ήχος σου είναι ο γνώριμος, αλλά είναι περισσότερο σαφής αυτή τη φορά. Μελωδικότατα Synthesizers, φωνητικά αλλά και πεντακάθαρες ενορχηστρώσεις, δείχνουν πως έχεις δουλέψει σε κάτι συγκεκριμένο. Τι ήταν αυτό που άλλαξε;
Τεχνικά, έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι κουράστηκα κάπως από τα πολλά samples, αλλά επίσης διάβαζα ένα βιβλίο του Jimmy Webb για το songwriting και σιγά σιγά άρχισα να εξασκούμαι περισσότερο σε αυτό, με αμφίβολα αποτελέσματα
Και αυτός στην Αμερικάνικη DFA. Πώς ξεκίνησε η φάση ; Πώς σε εντόπισαν;
Συνοπτικά, έκανα ένα remix για τους YACHT, και στην συνέχεια ο Τζόναθαν έβγαλε τον δίσκο μου (YNL) γιατί του θύμιζε Aphrodite's Child.
Πιθανότατα θα έχεις γνωρίσει τον James Murphy… Τι τύπος είναι;
Αναλυτικότατος, από αυτούς του τύπους που συναντάς και ξέρουν να κάνουν τα πάντα, από το να επισκευάσουν το αυτοκίνητο τους, μέχρι να αλλάξουν τα υδραυλικά στο σπίτι τους.
Εν αρχή βέβαια ήταν η Inner Ear και το σινγκλάκι Angelos Kyriou/Achilleas Kyriakidis, ένα από τα καλύτερα singles των 10's κατά τη γνώμη μας. Ποιά η σχέση σου με τον συγγραφέα Αχιλλέα Κυριακίδη, προσωπική ή πηγή έμπνευσης γενικώς;
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης και ο Άγγελος Κυρίου είναι τραγούδια που ανήκαν στα sessions του Years Not Living, και αρέσανε πολύ στον Περικλή από την Inner Ear και καθώς είχαν Ελληνικό ενδιαφέρον, τα κυκλοφορήσαμε μαζί.
Ο ίδιος ο Αχιλλέας Κυριακίδης είναι από τις μεγαλύτερες επιρροές μου, καθώς αυτός μετέφρασε πολλά από τα αγαπημένα μου βιβλία, αλλά έχει γράψει και κάποιες από τις αγαπημένες μου ιστορίες.
Θα σε ζαλίσουμε λίγο με αυτό το κομμάτι, το Achilleas Kyriakidis, είναι από τα αγαπημένα μας. Βασισμένο στο τραγούδι του Raymond Scott A Cafe in Sorrento του 1957. Πώς έφτασε στα αυτιά σου ένα τόσο παλιό κομμάτι;
Υπήρχε σε ένα σκληρό δίσκο με άπειρους δίσκους για sampling που μου έστειλαν από την Αμερική, λίγο πριν φύγω από την Βαρκελώνη το 2010. Ήταν στον φάκελο με διάφορα άλλα προτζεκτ του Raymond Scott.
Σχεδόν όλα τα παραπάνω συνέβησαν το 2012-2013… Μεγάλη και έντονη χρονιά για σένα, φαντάζομαι, γεμάτη αλλαγές και εξελίξεις. Για εμάς τους έξω όλα μοιάζουν ρόδινα. Υπήρξαν, όμως, δυσκολίες να το διαχειριστείς όλο αυτό;
Ποια δυσκολία ; Καμία απολύτως. Εννοώ ότι ούτως ή άλλως νιώθω φοβερά προνομιούχος που μπορώ και ζω από τη μουσική, και ειδικά αν σκεφτείς πόσος κόσμος έχει πραγματικά προβλήματα αυτό τον καιρό, θα ήταν τουλάχιστον αστείο από μέρους μου να σκεφτόμουν ότι περνάω δύσκολα ή οτιδήποτε.
Πάμε λίγο και στο ντοκιμαντέρ «My Friend Larry Gus». Δεν το έχουμε δει ακόμα, μόνο το trailer, αλλά από αυτό κρίνοντας, φαίνεται πάρα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Πώς προέκυψε; Πώς σου φάνηκε η εμπειρία να γυρίζεται ένα film για σένα με πρωταγωνιστή…εσένα;
Δεν ένιωσα ποτέ ότι γυρίζαμε κάτι, γιατί πολύ απλά το όλο πράγμα στήθηκε από τον φίλο μου τον Βασίλη τον Κατσούπη, και έτσι ήταν σαν να κάναμε ότι κάνουμε ούτως ή άλλως, δηλαδή βόλτες με το αυτοκίνητο, παρέα με τους φίλους μας, απλώς μέσα σε όλο αυτό καταγραφόταν και η όλη χρονική περίοδος από τότε που έφυγα από τη Βαρκελώνη, μέχρι να βγει ο δίσκος από τη DFA, με όλα τα σκαμπανεβάσματα κλπ κλπ, κυρίως κατεβάσματα πάντως.
Live εμφανίσεις: διαβάζουμε από ξένα μέσα, αλλά πέφτουν στην αντίληψή μας και σχόλια ανθρώπων που έρχονται να σε δουν, πως στα live του δίνεις και καταλαβαίνει… Εγώ ακόμα δεν σε έχω δει ποτέ. Τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή; Πώς βιώνεις τις συναυλίες σου; Θα υπάρξουν κάποιες εμφανίσεις με την κυκλοφορία του νέου δίσκου;
Στις συναυλίες μου προσπαθώ να εφαρμόσω το πολλά καρπούζια σε μία μασχάλη, αυτογελοιοποιώντας τον εαυτό μου στην πορεία, κάνοντας πολλά λάθη και προσπαθώντας να τα διορθώσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή.
Αρκετές φορές σε έχουμε δει να στραπατσάρεις το δημόσιο σου προφίλ στο διαδίκτυο. Για να μην αναφερθούμε σε συγκεκριμένο βίντεο φίλου σου… που κατά τα άλλα μας άρεσε, γιατί δείχνεις ο απλός άνθρωπος που είσαι… Φαίνεται πως δεν είναι ηθελημένο, αλλά η ερώτηση είναι τι σκέψεις κάνεις για τα κοινωνικά δίκτυα και την επίδραση τους;
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω κάποια σκέψη πέρα από το όλο αυτοματοποιημένο και σχεδόν μηχανικό που περιέχεται στην ίδια την πράξη της δημοσιοποίησης των σκέψεων μου. Θέλω να πω, δεν είναι ότι έχω επιλέξει να είναι αυτό το δημόσιο προφίλ μου, πραγματικά νιώθω έτσι ακριβώς, όπως εκφράζομαι, πιστεύω ότι αυτό είναι λογικό χαχα
Μιλούσαμε κάποτε για σένα μ'ένα φίλο, μεγάλο fan σου και είχε πει το εξής: Ο Larry Gus είναι μόνος του οι νέοι Στέρεο Νόβα. Συμφωνείς;
Αχ, είναι δύσκολη ερώτηση, γιατί ποτέ μα ποτέ ποτέ ποτέ δεν μου άρεσαν οι Στέρεο Νόβα.
Είσαι στη δισκογραφία από το 2009, τρία υπέροχα άλμπουμ, πολλά singles, συνεργασίες με καταξιωμένους καλλιτέχνες του είδους, remixes σε πολλούς από αυτούς. Τι πιστεύεις ότι επιφυλάσσει το μέλλον για εσένα ή τι σχέδια έχεις εσύ για αυτό; Γράφεις κάτι αυτό τον καιρό;
Το μόνο πράγμα που έχω στο μυαλό μου είναι ότι όσα σχέδια και να κάνω, πάντα η πραγματικότητα θα είναι εκεί να μου δείχνει το αληθινά σκατένιο και σκληρό της πρόσωπο, ακριβώς την στιγμή που το περιμένω λιγότερο. Οπότε, προσπαθώ να κρατάω τις προσδοκίες μου στο πάτωμα, αν όχι στον υπόνομο.
Σε κάθε περίπτωση, πάντα γράφω τραγούδια και ηχογραφώ, και ο επόμενος δίσκος μου ελπίζω να είναι ακόμα πιο απλός και βασισμένος σε τραγούδια. Τα τραγούδια τα έχω όλα σχεδόν, είναι συνθέσεις από το καλοκαίρι του 2012.
Θα θέλαμε να αναφερθούμε και λίγο στο παρελθόν: Ποιές οι βασικές σου ασχολίες στη Βέροια τα…παλιά χρόνια και ποιά τα βασικά σου ακούσματα εκείνη την εποχή;
Θυμάμαι να μπαίνω στην τάξη, στη Β λυκείου και να έχω γράψει σε κασέτα να ακούω το Something to Look Forward to των Clearlake και μετά επίσης θυμάμαι καθαρά την στιγμή που αγόρασα το cd-single to you alone των Beta Band και να τρώω τσίχλες orbit με γεύση τροπικά φρούτα και να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Στις πανελλήνιες άκουγα μανιασμένα το Soft Bulletin και το Sophtware Slump, φοβάμαι να τα ακούσω όμως τώρα. χμμμ. Ο δίσκος που είχα ακούσει περισσότερο, όταν πήγαινα σχολείο ήταν μάλλον το Harvest του Neil Young. Μπορεί όμως να ήταν και το Dig Your Own Hole των Chemicals. Ήταν όλα παράξενα τότε, νιώθω παράξενα όταν τα σκέφτομαι και μου λείπει πολύ ο βροχερός σιχαμένος καιρός της Βέροιας, θυμάμαι να βρέχει ασταμάτητα για έναν ολόκληρο χειμώνα, ήταν πραγματικά τέλεια.
Παναγιώτη, σ'ευχαριστούμε πάρα πολύ γι'αυτή τη συνέντευξη. Τελευταία ερώτηση: Πώς θα όριζες την έννοια της μουσικής δημιουργίας;
Είναι δουλειά, όσο δουλειά είναι να πηγαίνεις το πρωί στο γραφείο σου και να διορθώνεις excel ή να παίρνεις τηλέφωνα και να κάνεις εισαγωγές/εξαγωγές. Προσπαθώ να βγάλω εντελώς από την διαδικασία οτιδήποτε έχει να κάνει με έμπνευση και μάλλον θα έλεγα ότι για μένα μουσική δημιουργία, είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια στις συμπτώσεις.
Ακούστε όλο τον δίσκο ΕΔΩ
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε καθημερινά 22:00 – 23:00, στο νέο πρόγραμμα του Republic 100.3
