Η Στέλλα Χρονοπούλου είναι αυτοδημιούργητη. Και αυτό είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Η μουσική της δεν διαφημίζεται, δεν το χρειάζεται. Ακούγεται και θα ακουστεί ακόμα περισσότερο σε λίγο γιατί είναι ειλικρινής και δεν προγραμματίζει τι θα δημιουργήσει. Αναζητά και λειτουργεί με το ένστικτο ακολουθώντας πιστά τις προσταγές της μουσικής στα συναισθήματα της. Μικρές παρατηρήσεις και συμπεράσματα από την σύντομη συνέντευξη που παραχώρησε στον Republic 100,3 fm και τον Μιχάλη Αποστόλου, λίγο πριν την παρουσίαση της πρώτης της ολοκληρωμένης δουλειάς, live στο κοινό της Θεσσαλονίκης, την Τρίτη 24 Μαρτίου στο Club του Μύλου.
Το βιογραφικό της περιελάμβανε μέχρι σήμερα συνεργασίες, singles αλλά και μπόλικα live που την “έψησαν” επί σκηνής στο να μάθει να λειτουργεί μαζί και με άλλους μουσικούς. My Wet Calvin, Silly boy, Coti K., Expert Medicine, Nteibint, Sad Disco και τα δύο side projects των Fever Kids και Chest, είναι τα ονόματα στα οποία η καλλιτέχνιδα έχει βάλει το χέρι της είτε τραγουδώντας, είτε γράφοντας μουσική. Η Ελληνική electro-pop σκηνή αλλά και η Pop γενικότερα, αν και είναι μια κουλτούρα στην οποία η Ελληνική πραγματικότητα έδειχνε πάντα συμπλεγματική, διαθέτει καλούς μουσικούς και αυτοί ήδη ξεχωρίζουν ανάμεσα από τους αρκετούς που προσπαθούν να ανελιχθούν. Τις Φωνές όμως, όπως της Στέλλας, το συγκεκριμένο είδος δεν τις έχει απλά ανάγκη, τις στερείται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Ο δίσκος συγκεντρωτικά δεν θα μπορούσε να ονοματιστεί από μια μόνο μουσική κατηγορία πέρα από την γενικότερη της Pop. Και αυτό σίγουρα δεν αποτελεί μειονέκτημα αλλά ένα από τα χαρακτηριστικά που θα το αναδείξουν αφού όπως μας λέει και η ίδια, εκεί μέσα είναι ο εαυτός της, είναι αβίαστα όσα έχει ζήσει και ο τρόπος που νιώθει όσα συμβαίνουν γύρω της.
Χωρίς πολλά στολίδια και περιέργειες, το “Σtella” καταφέρνει να αφήσει το στίγμα του χωρίς να διαθέτει κάποια υπερ-παραγωγή. Χωρίς ανούσια και θορυβώδη γεμίσματα ανάμεσα από τους στίχους και τα crescendo, χωρίς κομπορρημοσύνη και μεγαλομανία η Στέλλα Χρονοπούλου παρουσιάζει ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ που θα σε κερδίσει με το να σε κάνει να αναρωτιέσαι πως με τόσο λίγα ηχητικά δομικά υλικά, χτίστηκε κάτι τόσο στέρεο. Η αισθητική είναι όμως ο σκελετός και αν ο σκελετός είναι γερός, τα υλικά απλά θα ντύσουν ένα αγκρέμιστο κτίσμα. Όπως και έγινε. Το μπάσο, παραμένει το ίδιο δυναμικό και χαρακτηριστικό όπως και στις πρώτες της παραγωγές της (Keep Me Naked) που ο Republic πρωτομετέδωσε συστηνόμενος με την τραγουδοποιό. Η χρήση των synth δεν έγινε πανομοιότυπα σε κάθε κομμάτι, διαφέρει και σε διάθεση και σε ύφος αναλόγως του κομματιού. Ακόμα και σε σκοτεινές στιγμές του άλμπουμ (Wet Cigarette), είναι αυτά που το ανυψώνουν και σε ποιότητα αλλά και λάμψη. Οι ηλεκτρικές κιθάρες, κρατιούνται όσο ευγενικές χρειάζεται για ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ που θέλει να περάσει τελικά και συνολικά την αισθητική των 80’s μέσω του απέριττου.
Αναφερθήκαμε πριν στο ότι η Στέλλα δεν είχε ξεκάθαρο προγραμματισμό γράφοντας δέκα τόσο διαφορετικά κομμάτια μεταξύ τους. Προσέξτε όμως, δεν εννοούμε και ότι δεν διατηρήθηκε η ισορροπία. Η δημιουργός, όχι τυχαία αλλά ίσως ασυνείδητα, πράγμα που σημαίνει πως αλήθεια ήταν ο εαυτός της, μας σέρβιρε μια απίστευτα ζυγισμένη ισόποση δόση θλίψης, χαράς και δυναμισμού. Πως θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν τραγούδια που έχουν συναίσθημα και νόημα προσωπικό όπως το Libya, και το Wet Cigarette ανάμεσα σε κομμάτια που θα γίνουν ραδιοφωνικές επιτυχίες όπως τα Picking Words και Made to Attack ; Το Σtella είναι ένας ύπουλα έξυπνος Pop δίσκος. Δεν θα σε βάλει να χορέψεις, θα σφηνώσει όμως τις μελωδίες του στα αυτιά σου σαν μυρωδιά που όταν ξαναέρθει, θα την ανακαλέσεις και πάλι με ευκολία στη μνήμη σου.
Ακούστε όλο το άλμπουμ εδώ και παρακάτω διαβάστε τη συνέντευξη της Στέλλας στον Μιχάλη Αποστόλου.
Αρχικά να σε συγχαρούμε για το ντεμπούτο album, οι κόποι και η προσπάθεια σου έχουν φέρει ένα ολοκληρωμένο και τόσο όμορφο αποτέλεσμα. Θα θέλαμε εν συντομία την πορεία σου από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου να ασχολείται με τη μουσική, μέχρι και τη στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά. Έχεις κάνει σπουδές σε κάποιο σχετικό πεδίο;
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια. Όταν ήμουν 5 ή 6 χρονών ο πατέρας μου αποφάσισε να αγοράσει ένα πιάνο. Έκανα μαθήματα για κάποια χρόνια και αργότερα στα 14 άρχισα να παίζω κιθάρα και λίγο μπουζούκι. Έπαιζα με διάφορες μπάντες αλλά χωρίς ποτέ να βγαίνω σε live. Το 2010 μετά από μεγάλη προσπάθεια βγαίνω στο πρώτο μου live μαζί με τους Expert Medicine για να τραγουδήσω 2 κομμάτια που είχα πει στο άλμπουμ τους, το «Perfect Maniac”. Σπουδές με τον κλασικό τρόπο δεν θα έλεγα πως έχω κάνει. Ποτέ δεν συμπάθησα την παρτιτούρα.
Η μουσική βιομηχανία προσφέρει χρήμα αλλά ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος. Υπήρξαν ποτέ αντιδράσεις από το οικογενειακό σου περιβάλλον για αυτό που κάνεις; Πως το αντιμετώπισαν;
Το χρήμα δεν έχει φανεί ακόμα, αλλά προς το παρόν οι δικοί μου χαίρονται που είμαι εγώ χαρούμενη. Απλά ελπίζω σε κάποια φάση να καταφέρω να ζω από τη μουσική ώστε να μπορέσω να το κάνω για πάντα.
Πως γνώρισες τον Αλέξανδρο Ζαμπάρα για να φτιάξετε τους Fever Kids; Είναι ένα από τα Project που σε έφεραν στην μουσική επικαιρότητα, μίλησε μας για αυτό.
Τον Αλέξη τον γνώρισα ως κιθαρίστα στους Expert Medicine και περίπου αρχές του 2011 αποφασίσαμε να βρισκόμαστε για να δουλέψουμε μαζί πάνω σε κάποια κομμάτια. Ξεκινήσαμε πολύ χαλαρά αλλά στην πορεία βλέπαμε πως συγκεντρώναμε υλικό και πως όλο αυτό αποκτούσε μια ταυτότητα. Τότε βρήκαμε και ένα όνομα και μετά από λίγο καιρό έγινε η κυκλοφορία του “Holding Grass” και του “Peter, Debbie, Mary”.
Αφήνεις λοιπόν τους Fever Kids για λίγο στην άκρη και καταπιάνεσαι με την κυκλοφορία της πρώτης ολοκληρωμένης σου δουλειάς. Ήταν μια διαρκής επιδίωξη σου ή βγήκε αβίαστα και ως αποτέλεσμα των κομματιών που συγκέντρωσες γράφοντας όλο αυτόν τον καιρό; Πες μας τι είχες στο μυαλό σου.
Τα κομμάτια βγήκαν αβίαστα απλά η όλη διαδικασία της ολοκλήρωσης του άλμπουμ μου φάνηκε σαν να ανέβηκα ένα μεγάλο βουνό. Φαντάζομαι βέβαια πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε ειδικά όταν μιλάμε για το πρώτο άλμπουμ του.
Η μουσική σου (λυπάμαι που θα το πω τόσο απλά) σε λίγο καιρό θα βρίσκεται σε ελεύθερο download σε κάποιο από τα πειρατικά site που υπάρχουν ανά τον κόσμο. Πως αντιλαμβάνεσαι αυτή την κατάσταση; Σε ενοχλεί ή το θα μπορούσες να το δεις και διαφορετικά;
Αυτό είναι κάτι που είναι πάνω από εμένα και δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Ο τρόπος που ακούμε μουσική έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια και δεν είναι κάτι που θα με ενοχλήσει τώρα ή στο μέλλον. Περισσότερο με ενδιαφέρει να ακούει ο κόσμος τα κομμάτια μου και να του αρέσουν. Αυτός είναι ο σκοπός μου.
Συνολικά το “Σtella” περιλαμβάνει τραγούδια αναζήτησης, βαθύτερων σκέψεων για τη ζωή αλλά και χαρούμενες στιγμές όπως τα Last Minute Boy και Repeat. Ήταν κάτι που ήθελες να υπάρχει στο album; Δηλαδή μια ποικιλία ακουσμάτων ή η Στέλλα είναι όλα αυτά μαζί;
Δεν το προγραμμάτισα, όλα τα κομμάτια έχουν να κάνουν με πράγματα που έχω ζήσει με έναν τρόπο ή έχω νιώσει ή έχω βρεθεί. Είναι απλά η ζωή μου και πως αντιλαμβάνομαι τα πάντα γύρω μου.
Στο Wait on Me, που μας αρέσει πολύ για τον αργό του ρυθμό και τη μελωδία, ζητάς από κάποιον να μη σε περιμένει. Για ποιόν πρόκειται; Είναι κάπως αφηρημένος ο στίχος ή κάνω λάθος;
Όχι δεν είναι αφηρημένος. Είναι ένα κομμάτι που βασίστηκε όντως σε μια ιστορία και μιλάει για την αναμονή ή την προσμονή γενικότερα. Δεν θα μπορούσα να το αναλύσω παραπάνω.
Ο Βελισσάριος Πρασσάς παίζει μπάσο στα live σου. Στο “The Map” πως προέκυψε να γράψετε μαζί τη μουσική;
Παίζουμε μαζί στο στούντιο, στις πρόβες μας, όπου πολλές φορές βγαίνουν πράγματα από κοινού. Στο συγκεκριμένο βέβαια ο Βελισσάριος έφερε το μπάσο με το οποίο ξεκινάει το “The Map” και μετά δουλεύοντάς το ολοκληρώθηκε.
Βρίσκω το Libya λιτό αλλά ταυτόχρονα τόσο συναισθηματικό. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός;
Το “Libya” είναι ένα κομμάτι που αναφέρεται στους γονείς μου οι οποίοι ήταν για 8 χρόνια στην Λιβύη πριν γεννηθώ εγώ και επειδή έχω ακούσει πολλές ιστορίες για το πόσο δύσκολα ήταν και τι έζησαν, γι’ αυτό και το έγραψα.
Η αγάπη σου για το μπάσο συνεχίζει να είναι εμφανής όπως και στις παλαιότερες σου παραγωγές. Παίζεις μπάσο η ίδια; Γιατί το αγαπάς τόσο;
Δεν νομίζω πως το αγαπώ παραπάνω από την κιθάρα ή το πιάνο, παίζω λίγο μπάσο αλλά πολλές φορές κάποια από τα μπάσα που γράφω μου έχουν βγει στην κιθάρα και μετά τα μεταφέρω στο μπάσο.
Όταν δεν γράφεις ή δεν προβάρεις, τι μουσική διαλέγεις να ακούσεις για να χαλαρώσεις; Τελευταία άκουσες κάτι που θα μας πρότεινες να ακούσουμε;
Τελευταία ακούω λίγα πράγματα είναι η αλήθεια. Μου άρεσε ένα κομμάτι από Washed Out και το άκουγα πολύ, το “All I Know”.
Κάνεις κάτι, κάποιο χόμπι στον ελεύθερο χρόνο σου;
Μάλλον δεν έχω χόμπι με την έννοια του χόμπι. Βγαίνω αρκετά, δεν είμαι πολύ του σπιτιού εκτός αν υπάρχει λόγος.
Πες μας έναν Έλληνα και έναν ξένο καλλιτέχνη με τον οποίο ονειρεύεσαι να συνεργαστείς.
Αυτά τα πράγματα προκύπτουν και μου αρέσει περισσότερο να συμβαίνουν έτσι παρά να τα ονειρεύομαι.
Ετοιμάζεσαι για την παρουσίαση του δίσκου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι πρόκειται να ακούσουν όσοι έρθουν στο live σου στο Club του Μύλου στις 24 Μαρτίου στην πόλη μας; Εκτός εννοείται από τα νέα σου τραγούδια. Ποιους μουσικούς θα έχεις μαζί σου;
Θα ακούσουν τα κομμάτια του άλμπουμ παιγμένα live, θα παίξουμε και δυο νέα κομμάτια που δεν είναι στο άλμπουμ και όπως πάντα θα είμαι μαζί με την μπάντα μου, τον Βελισσάριο, την Δανάη και τον Κοπούλ.
Αν και κυκλοφόρησες μόλις το πρώτο σου LP, υπάρχουν σχέδια για το άμεσο μέλλον;
Ναι υπάρχουν και είναι όλα έκπληξη!
Ευχαριστούμε πολύ και σου ευχόμαστε τα καλύτερα.
Ευχαριστώ και εγώ !
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3 fm
