Οι Βρετανοί καλλιτέχνες δεν έχουν κανένα λόγο να πιστεύουν πως αποτελούν κάποια ειδική κατηγορία ή ότι ανήκουν σε μια γαλαζοαίματη οικογένεια. Γιατί άλλωστε να το κάνουν όταν εκεί ξεκινά και τελειώνει η pop, η Jazz αλλά και κάθε είδους μουσική καινοτομία; Η ανωτερότητα θα πρέπει να περιέχει τη σεμνότητα και το ήθος αν θέλαμε να την εξηγήσουμε και ετυμολογικά. Το “μαύρο πρόβατο” μουσικά πάντα της Ninja Tune από το 2006 όταν και εντάχθηκε στο roster της, μένει πάντα πιστό στη μουσική του φιλοσοφία και αρνείται να παραδοθεί σε αυτό που λέγεται εμπορικοποίηση της τέχνης. Γιατί; Επειδή ξεκάθαρα είναι ο εαυτός του και πιστεύει ακράδαντα και με όλο του το είναι” σε αυτή την ιστορία που έχτισε σιγά σιγά με τα 7 άλμπουμ και τις εμφανίσεις του ανά τον κόσμο.
Ο τραγουδοποιός βρέθηκε το απόγευμα του Σαββάτου της 31ης Ιανουαρίου στο στούντιο του Republic, λίγες ώρες πριν εμφανιστεί για πρώτη φορά στο κοινό της πόλης μας. Μια συνέντευξη που εξελίχθηκε σε μια πολύ όμορφη και σε βάθος συζήτηση για τις μουσικές του συνήθειες, την ηχογράφηση του Hard Believer, τις σχέσεις του με τα φεστιβάλ, το πόσο αγαπά αυτό που κάνει, τη ζωή του μεταξύ Βρετανίας, Ολλανδίας και Βερολίνου αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια. Σε στιγμές νομίζαμε πως άρχισε την επίθεση στην πειρατική δισκογραφία, στους remixer και κάθε λογής “παραγωγούς” που απλώς παίρνουν τη δόξα από κομμάτια του στα οποία προσθέτουν ένα beat. Ο Fink υπήρξε και εκείνος ένας παραγωγός της ηλεκτρονικής μουσικής που κατασκεύαζε bootlegs, δεν τα ξέχασε ξαφνικά όλα αυτά. Στη συζήτηση μαζί μας όμως διαχώρισε τη θέση από εκείνους που είναι πραγματικά σκληρά εργαζόμενοι για τη μουσική και εκείνους που ποτέ δεν έμαθαν να παίζουν τα δικά τους μουσικά όργανα. Εξέφρασε την πικρία του για όλους όσους δεν έχουν μάθει να τραγουδούν και να γράφουν τις δικές τους συνθέσεις και διατείνονται πως κάνουν τέχνη “πειράζοντας” κομμάτια που δεν τους ανήκουν.
O Fink δεν είναι μόνο ο Fin Greenall, είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία που μετατράπηκε αναπόφευκτα σε μια μπάντα που θέλει κάθε φορά, σε κάθε άλμπουμ να ακούγεται διαφορετική. Μιλώντας μαζί του για ταξίδια, μας εκμυστηρεύτηκε την αγάπη του για το Amsterdam και το Βερολίνο όπου πλέον ζει μόνιμα, ενώ στο τέλος της συνέντευξης και σε ερώτηση μας για το πως καταφέρνει αν και διαρκώς μετακινούμενος, να φέρνει πάντα άριστα αποτελέσματα στα live και τις ηχογραφήσεις, απάντησε πως είναι μάλλον αυτό που θέλει να κάνει και το κάνει με όλη του τη ψυχή.
Οι καλύτερες των εντυπώσεων για έναν άνθρωπο που μας μίλησε, όπως θα μιλούσε σε έναν καφέ με φίλους και αυτό σήμαινε πως δεν ένιωσε απλά άνετα αλλά πως ο Βρετανός είναι ένας απλός άνθρωπος που αναζητά την ουσία. To live του στο Block 33 δεν συγκέντρωσε αριθμητικά το κοινό που η προσωπικότητα και η μουσική του Fink άξιζαν. Αντικειμενικά, τα 200 το πολύ άτομα (300 βρέθηκαν στο αντίστοιχο show της Αθήνας) που προσέλκυσε η συναυλία που ήδη είχε περάσει ως tour από δεκάδες Ευρωπαϊκές πόλεις, άφησε ερωτηματικά για το αν το κοινό της Ελλάδας ψάχνει τα πιο “σίγουρα” και ήδη γνωστά και επιτυχημένα ακούσματα μη θέλοντας να ρισκάρει στα ακούσματα του. Η δική μας παρατήρηση ίσως θα πρόσθετε πως παρά την τεράστια εξάπλωση και την ελευθερία της πληροφορίας, οι ακροατές εξακολουθούν να δυσκολεύονται να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη και να επιμένουν να ζητούν τις συμβουλές και την καθοδήγηση των ραδιοφώνων και της κοινής γνώμης για να επιλέξουν τι θα ακούσουν. Παρακάτω, μπορείτε να ακούσετε την 50λεπτη συνέντευξη του Fink και να διαβάσετε όσο το δυνατόν πιο επιγραμματικά και περιεκτικά μπορέσαμε να μεταφράσουμε τις ομολογουμένως πολύ αναλυτικές απαντήσεις του.
Σε είχαμε δει για πρώτη φορά στο Plissken Festival στις 6-7 Ιουνίου του 2014. Πως σου φάνηκε το μέρος, το vibe του κόσμου και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες ; Τι πιστεύεις γενικά για τα Φεστιβάλ;
Όπως ξέρετε, στη Βρετανία όλα εξαρτώνται από τον καιρό και στην Αθήνα πιστεύαμε πως όλα θα ήταν ιδανικά αλλά θυμάμαι πως έβρεξε. Όλα όμως ήταν τέλεια στο Plissken, οι μπάντες, οι καλλιτέχνες, η οργάνωση. Το line up ήταν φανταστικό και ήταν η πρώτη μας φορά στην Ελλάδα οπότε το απολαύσαμε όντως πολύ !
Πιστεύεις πως η θλιμμένη μουσική ή η κατά κάποιο τρόπο μελαγχολική μουσική, μπορεί να σε κάνει να νιώθεις καλά; Επειδή γράφεις συχνά σε αυτό το ύφος, όπως οι στίχοι σου ας πούμε.
Μπορεί να ακούγονται καταπιεστικοί καμιά φορά αλλά ουσιαστικά είναι βαθιοί και συναισθηματικοί στίχοι που απαιτούν μια εσωτερική διαδικασία, μια επεξεργασία και εμπειρίες ζωής. Από τη μια για παράδειγμα ο Pharell Williams νιώθει χαρούμενος (Happy) και από την άλλη έχουμε την Gothic μουσική που είναι αρκετά ψυχοπλακωτική, το ίδιο χαρούμενος μπορείς να νιώσεις και με τις δυο αυτές εκδοχές. Εξαρτάται από το τι σε κάνει να νιώσεις καλά.
Υπήρξες Dj και παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής και αργότερα δημιούργησες τη δική σου μπάντα. Πως πέρασες από το ένα στάδιο στο άλλο; Ποιο ήταν το κίνητρο για να κάνεις κάτι τέτοιο;
Ξέρεις, όταν είσαι μόλις 25 χρονών και ταξιδεύεις σε ολόκληρο τον κόσμο γνωρίζοντας όμορφα κορίτσια, κάνεις καλή ζωή και πληρώνεσαι για να πηγαίνεις να παίζεις σε club, είναι όντως πολύ ωραίο. Μετά από 10 χρόνια όμως πλέον, δεν είναι ενδιαφέρον, Τόσο απλά, ήθελα να βγάλω τον εαυτό μου έξω από αυτό, ήθελα να κάνω κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Είναι η ηλικία, είναι οι εμπειρίες. Όσοι καλλιτέχνες ασχολούνται με την τηλεόραση αυτό που θέλουν είναι η φήμη. Ως Dj είσαι σχετικά ανώνυμος και μπορείς να έχεις και την προσωπική ζωή σου χωρίς να είσαι αναγνωρίσιμος σε δημόσιους χώρους, κάτι που δεν συμβαίνει όταν είσαι ένας διάσημος star της μουσικής. Για παράδειγμα δε θα μπορούσες να συναντήσεις τον Paul McCartney σε ένα μπαρ αλλά θα μπορούσες να συναντήσεις τον Richie Hawtin. Κάποιες απίστευτες συναυλίες που παρακολούθησα άλλαξαν τη ζωή μου και τον τρόπο που σκέφτομαι. Είδα ζωντανά τον Beck σε acoustic session, τους Radiohead, τους System of a Dawn και είπα στον εαυτό μου: “Νομίζω πως θέλω αυτό, δείχνει υπέροχο”. Τα χρήματα στην αρχή είναι λίγα και υπάρχουν δυσκολίες. Θα πρέπει να μοιραστείς τα έσοδα με 11 άτομα και να μετακινείσαι με ένα λεωφορείο. Λοιπόν, δε μου λείπει καθολου η ζωή του Dj, κάποτε το αγαπούσα. Ο μόνος τρόπος όμως να σταματήσεις κάτι είναι να το πάρεις απόφαση και να το σταματήσεις, να αποσυρθείς κατά κάποιο τρόπο.
Ο Bill Bush έκανε την παραγωγή στο νέο σου άλμπουμ, στο στούντιο του στο Los Angeles ενώ ένα μέρος του ηχογραφήθηκε στο Amsterdam. Πες μας περισσότερα.
Ναι, ο Bill είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και ξέρετε όταν γράφεις κάτι, πρέπει να είσαι απόλυτα άνετος και να αισθάνεσαι ότι το κάνεις σε ένα οικείο περιβάλλον και το Άμστερνταμ είναι ένα μέρος που αρέσει σε όλα τα μέλη της μπάντας. Έχουμε κάποιους καλούς φίλους εκεί που μας βοήθησαν να κάνουμε ένα μεγάλο μέρος της ηχογράφησης. Το υπόλοιπο έγινε στο Los Angeles που είναι όντως μεγαλειώδες όπως θα ξέρετε. Περπατάς και ζεις σε μέρη για τα οποία πολλές μεγάλες μπάντες και καλλιτέχνες έχουν γράψει τραγούδια και νιώθεις πως είσαι σε ένα όντως σημαντικό μέρος. Παρόλα αυτά και τα όσα έχει να δει κανείς εκεί έξω, εμείς συγκεντρωθήκαμε στην ηχογράφηση, ήταν το ιδανικό μέρος για την ηχογράφηση του Hard Believer. Θέλαμε έναν Americana ήχο για το νέο δίσκο, θέλαμε να είναι ένας δίσκος ακριβός σε παραγωγή, να ακούγεται φιλόδοξος, άσχετα με το αν θα είναι εμπορικός ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. O παραγωγός μας ο Bill Bush ζει εκεί. Άρα είτε θα ερχόταν εκείνος και θα είχαμε τον δύσκολο καιρό του Λονδίνου, ή θα πηγαίναμε εμείς. Οπότε αποφασίσαμε το δεύτερο και εκμεταλλευτήκαμε τον ηλιόλουστο και καλό καιρό του Los Angeles.
Πιστεύεις πως είναι κάπως δύσκολο το να περάσεις τον νέο σου ήχο στο κοινό σου ; Θέλω να πω, όταν παρουσιάζεις ένα νέο άλμπουμ.
Νομίζω πως δεν το σκέφτεσαι καθόλου αυτό. Όταν φτιάχνεις έναν δίσκο, κάνεις απλά αυτό που έχεις σκοπό να κάνεις. Αν πραγματικά σου αρέσει αυτό που κάνεις το πιο πιθανό είναι πως θα είναι καλό. Όλοι ακούμε τις ίδιες μπάντες, οπότε αν κάτι που ακούς σου αρέσει όσο αυτό που έφτιαξες, προφανώς και το δικό σου είναι το ίδιο καλό. Αν όμως το δικό σου δημιούργημα διαφέρει πολύ από αυτά που σου αρέσουν, τότε ναι, δε θα έχεις κάνει κάτι κάλο. Έχουμε κάνει πράγματα που ίσως δεν άρεσαν, όπως το Q&A από το Short of Revolution που θυμάμαι πως δεν πήγε καλά αλλά σε εμάς τότε άρεσε πολύ ! Αν κάτι σου αρέσει, δεν θα είσαι χαμένος. Οι κριτικοί μουσικής μπορεί να γράφουν εντελώς αντίθετα ο καθένας τους. Μπορεί η δουλειά σου άλλους να αρέσει και σε άλλους όχι. Το κλειδί είναι να μην πιστεύεις κανέναν, να μένεις ανεπηρέαστος για να επιβιώσεις από αυτή τη διαδικασία. Αποφεύγω τα άρθρα των περιοδικών που αφορούν κριτικές, όπου δω το πρόσωπο μου αλλάζω σελίδα.
Από όσα ξέρουμε μέχρι σήμερα, γράφεις τα τραγούδια σου σε ακουστική κιθάρα, συνέβη το ίδιο και με το Hard Believer;
Ναι, όλα τα κομμάτια εκτός από το “White Flag” γράφτηκαν σε ακουστική κιθάρα. Μου αρέσει η ακουστική κιθάρα, μου ταιριάζει. Προσπάθησα να μάθω πλήκτρα αλλά δεν είμαι καλός σε αυτό. Με τη κιθάρα έχω μια πολύ καλή σχέση, νιώθω πολύ άνετα έτσι, πράγμα που δε συμβαίνει με το πιάνο. Μπορώ ελεύθερα να εκφραστώ όταν δεν έχω να σκέφτομαι για το που θα βάλω τα δάχτυλα μου πάνω στα πλήκτρα. Βέβαια, αυτό που συμβαίνει με όσους καλλιτέχνες είμαστε σε μπάντες είναι ότι αν όλα ήταν γραμμένα για ακουστική κιθάρα, θα έμοιαζαν μεταξύ τους και εκεί είναι που μπαίνει ο ρόλος των υπολοίπων οργάνων, των drums, του μπάσου, των πλήκτρων.. Άλλα το νόημα είναι να μπορείς να παίξεις κάθε κομμάτι και σε ακουστική κιθάρα, εκεί φαίνεται αν το κομμάτι είναι καλό και αν μπορεί να σπάσει στα διάφορα μέρη του. Αν δεν μπορείς να μεταφέρεις ένα κομμάτι σε acoustic μορφή, τότε το κομμάτι δεν είναι καλό, δεν μετράει. Όπως τα κομμάτια που βασίζονται απλά σε ένα beat.
Ποιος είναι ο Ruben Hein, πως γνωριστήκατε και πως προέκυψε η συνεργασία σας ; Είναι φυσικά ο άνθρωπος που παίζει πιάνο στο Hard Believer.
Ο Ruben Hein δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός εκτός Ολλανδίας αλλά εκεί τον γνωρίζουν. Έχει υπέροχη φωνή και παίζει περισσότερο Jazzy μουσικές. Έκανα μια παραγωγή σε έναν καλλιτέχνη όπου ο ίδιος έπαιζε πιάνο, τα πήγαμε πολύ καλά και έτσι του προτείναμε να έρθει στο Los Angeles για την ηχογράφηση μας. Μπορείτε να δείτε μια φωτογραφία του στο άλμπουμ όπου τον έχει πάρει ο ύπνος από την κούραση. Η πτήση του διήρκεσε 20 ώρες και επειδή είναι ψηλός ταλαιπωρήθηκε πολύ στο αεροπλάνο. Το αποτέλεσμα ήταν όμως τέλειο και όπως το θέλαμε, αλήθεια φανταστικό ! Πλέον είναι μέλος της οικογένεια μας, τα πήγε περίφημα!
Ίσως έχεις προσέξει το remix των Synapson στο “Maker”από το “Sort of Revolution” του 2009. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία στα ραδιόφωνα εδώ στην Ελλάδα. Ξέρεις ποιοι είναι οι Synapson ;
Παρακαλώ ακούστε το, απλά δεν είναι το είδος της μουσικής μου. Είναι ένα κομμάτι που ποτέ δε θα μπορούσα να δώσω την άδεια για να κυκλοφορήσει. Η διπλωματική απάντηση θα ήταν, “είναι ένα ενδιαφέρον bootleg, δεν το έχω ξανακούσει”. Η πραγματική απάντηση όμως είναι πως προέρχομαι από τον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής και έχω κάνει το ίδιο στο παρελθόν. Δεν θα μπορούσα να θυμώσω για κάτι τέτοιο. Συμβαίνει όμως συνέχεια, όπως με ένα κομμάτι μας μόλις την περασμένη εβδομάδα. Όταν δουν πως το κομμάτι παίρνει έναν μεγάλο αριθμό προβολών στο YouTube, έρχονται και μας ζητάνε άδεια για release αλλά φυσικά πάντα η απάντηση μας θα είναι “όχι”. Θα ήθελα να προσθέσω όμως πως όταν ασχολείσαι με την χορευτική μουσική, μπορείς να πειράζεις οποιοδήποτε τραγούδι, αυτό ας πούμε ότι είναι Ο.Κ. Το δύσκολο είναι όμως να γράψουν τη δική τους μουσική και να μην πιστεύουν πως μας κάνουν και τη χάρη. Για να σας το πω απλά, αν ο Calvin Harris ή ο David Guetta ρεμίξαρε ένα τραγούδι μας, ίσως να το δεχόμασταν, αυτό θα ήταν επίσης εντάξει (γέλια). Μας αρέσει η underground μουσική και στο Pilgrim ήδη έγιναν κάποια remixes ακόμη και σε techno ύφος, δεν έχουμε πρόβλημα με το να γίνονται remixes. Παλαιότερα, στην Hip Hop και στην Rn’ B το να ρεμιξάρεις ήταν δεδομένο, όλοι τους χρησιμοποιούσαν τα samples και κυκλοφορούσαν τα κομμάτια τους σε 12ιντσα μαζί με τα acapellas.
Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον και συναρπαστικό κομμάτι για εσένα και την μπάντα σου, το να γράφεις μουσική, να ηχογραφείς ή το να βρίσκεσαι σε περιοδεία;
Το να γράφω μουσική, επειδή είναι ένα καθαρά προσωπικό ταξίδι. Το tour είναι το πρακτικό κομμάτι, το χειροπιαστό. Έχει να κάνει περισσότερο με το να αντέξεις όλη αυτή την χρονική περίοδο. Η παρούσα περιοδεία ήδη μετράει 2 μήνες ενώ συνολικά θα φτάσουμε τους 12 μήνες σε Αμερική, Ευρώπη, Ασία και Αυστραλία. Τα αγαπάμε όλα εξίσου όμως και θα πρέπει να μπορείς να γράφεις, να ηχογραφείς, να κάνεις περιοδεία. Όλα τους είναι όμορφα αλλά το πιο συναρπαστικό και αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η γραφή της μουσικής, κάθε άλμπουμ είναι ένα ολοκληρωτικά καινούργιο ταξίδι στο εσωτερικό της ψυχής σου, ένα επικό συναισθηματικό ταξίδι. Σχεδόν όλες οι συναυλίες είναι ίδιες, έχουν τη ρουτίνα τους. Όμως στο άλμπουμ κάθε τραγούδι είναι μια ξεχωριστή εξερεύνηση μέσα σου που τη μοιράζεσαι με τους άλλους. Η ηχογράφηση από την άλλη είναι όμορφη γιατί έχεις μια μόνο ευκαιρία για να αποτυπώσεις τις νότες και τις τεχνικές που θα μείνουν για πάντα. Οπότε, θα πρέπει να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό για να πιάσεις τις λεπτομέρειες που θα χαρακτηρίσουν την μουσική ιστορία σου. Οι περιοδείες είναι η επικοινωνία μας με το κοινό, το να μοιραζόμαστε το vibe με τον κόσμο που είναι κάτω από τη σκηνή, χιλιάδες κόσμος επικοινωνεί μαζί σου την ίδια στιγμή. Μπορεί να είσαι κουρασμένος, στεναχωρημένος, ταλαιπωρημένος από το ταξίδι, αλλά μόλις πατήσεις το πόδι σου στο stage, όλα είναι πανέμορφα, έχεις 90 λεπτά να κάνεις αυτό που τόσο αγαπάς.
Ποια είναι η σχέση σου με την Ολλανδία, τι σου αρέσει τόσο, γιατί επισκέπτεσαι τόσο συχνά το Άμστερνταμ ;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επισκεφθείς το Άμστερνταμ, πήγαινα από τα εφηβικά μου χρόνια, είναι μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Αν αποφύγεις τα μέρη όπου συχνάζουν οι τουρίστες μπορείς να δεις τόσα ωραία μέρη, μοιάζει με τη Βενετία ! Οι Ολλανδοί είναι τόσο προοδευτικός λαός και αν μιλάς καλά Αγγλικά, μπορείς να κάνεις φίλους, να βρεθείς σε μέρη όπου γίνονται ωραία φεστιβάλ και γενικά να νιώσεις τόσο φιλόξενα. Υπάρχουν πολλά στούντιο για μουσική, πολλά μουσικά ραδιόφωνα και αν εξαιρέσει κανείς τον κακό σχετικά καιρό, η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη από το Λονδίνο και το Βερολίνο. Μην βρεθείς εκεί για να καπνίσεις, αυτό μπορείς να το κάνεις και στο σπίτι μόνος σου. Ο κόσμος είναι τόσο καλοσυνάτος και θα πρέπει να το εκμεταλλευτείς αν θέλεις να ακούσεις indie μουσική, αν σου αρέσει η ηλεκτρονική, θα πρέπει να πας στο Βερολίνο.
Έχεις ήδη στο ενεργητικό σου τον έβδομο δίσκο, τι θα δούμε από τον Fink στα επόμενο διάστημα, ποια είναι τα σχέδια σου από εδώ και πέρα ;
Μόλις τελειώσουμε με την περιοδεία για το Hard Believer και τη καλοκαιρινή περίοδο των φεστιβάλ, προγραμματίζω να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ με remixes βασισμένα στο Hard Believer και στην Βερολινέζικη ηλεκτρονική σκηνή, μαζί με κάποια exclusive κομμάτια και θα λέγεται “Horizontalism”. Επίσης δουλεύω έναν προσωπικό blues δίσκο και αν κάνουμε ακόμη μια περιοδεία στην Αμερική, μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου, πιθανόν να γράψω τον επόμενο δίσκο που ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι ακριβώς θα είναι. Το σίγουρο είναι πως μου αρέσουν οι αλλαγές και σίγουρα θα είναι κάτι διαφορετικό. Όλοι μας αλλάζουμε όπως και εσείς και κάθε άνθρωπος που ακούει διαφορετικές μουσικές κάθε φορά. Μας άρεσε το ότι κάθε άλμπουμ μας πήγε καλά σε διαφορετική χώρα, όπως το πρώτο πήγε καλά στην Γαλλία και το Hard Believer στην Γερμανία. Αν αλλάζεις τον ήχο σου διαρκώς, θα μπορείς να κάνεις διαφορετικά ταξίδια κάθε φορά. Όπως ο Thom Yorke έχει αλλάξει τόσες φορές τον ήχο του και το τελευταίο άλμπουμ του μάλιστα το έφτιαξε στο υπνοδωμάτιο του. Και ενώ φαίνεται να είναι μια τόσο απλή ιδέα, γιατί κανείς άλλος δεν μπόρεσε να την σκεφτεί ; Τον θαυμάζω πραγματικά, είναι πολύ εμπνευσμένος καλλιτέχνης και αλήθεια χτυπάς το κεφάλι σου αναρωτώμενος γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τέτοιο κιεγώ ; Ακόμη και η ιδέα του να το κυκλοφορήσει μέσω του BitΤorrent ήταν εξαιρετική, χωρίς εταιρείες, χωρίς μεσολαβητές, πολύ όμορφη ιδέα.. Χαίρομαι που εκεί έξω υπάρχουν τόσα ταλαντούχα γκρουπ καλλιτεχνών που φτιάχνουν μουσική και περιμένουν να τους ακούσουμε και να μπουν στο top 10 του 2015. Πιστεύω πως φέτος η σκηνή της Αυστραλίας θα κάνει την διαφορά.
Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον; Εννοώ καλλιτέχνη.
Πραγματικά δεν ξέρω, όλοι οι καλοί έχουν πεθάνει (γέλια), το είπε ο Morrissey αυτό ναι. Υπάρχουν κάποιοι εξαιρετικοί καλλιτέχνες εκεί έξω, όπως ο Ben Howard και ο Nick Mulvey, πολύ όμορφες οι κιθάρες του. Είχα κάποιες επαφές με τον τραγουδοποιό Ed Sheeran και θα μου άρεσε να συνεργαστώ μαζί του, έχει ήδη πάρει grammy για τις κυκλοφορίες του στην Αμερική, τον αγαπώ, είναι μεγάλος και πάνω από όλα νέος. Όσο περνάει ο καιρός είμαι σίγουρος πως θα κάνει μεγάλα πράγματα. Ίσως στο μέλλον θα ήθελα να συνεργαστώ με καλλιτέχνες, με συνθέτες για instrumental κομμάτια γιατί δεν θέλω να γράφω στίχους για τραγούδια που δεν μου ανήκουν, είναι πολύ προσωπικό στοιχείο οι στίχοι. Δεν θα μπορούσα επίσης να τραγουδήσω στίχους κάποιου άλλου, θα ήταν σα να λέω ψέματα, να προσποιούμαι. Θα έψαχνα πάντως νέους καλλιτέχνες που θέλουν να δουλέψουν σκληρά για να συνεργαστώ μαζί τους. Πλέον έχουμε και το δικό μας Label, την Recouped και η αναζήτηση ταλέντων είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα. Αν και στην indie μουσική κανείς δεν πληρώνει τα χρήματα προκαταβολικά αν δεν είσαι ένα μεγάλο όνομα. Χρειάζεται προσπάθεια και υπομονή στην αρχή μέχρι να κάνεις τα πρώτα σου βήματα και να αποκτήσεις κοινό. Άλλωστε εύκολα μπορείς να καταστρέψεις τον εαυτό σου φτιάχνοντας έναν κακό δίσκο που εσύ νομίζεις καλό.
Τελευταία ερώτηση λοιπόν γιατί θα πρέπει να πας και στο sound check. Τι πρόκειται να ακούσουμε απόψε στο Block 33 ;
Ναι, θα πρέπει σύντομα να φύγω για την προετοιμασία. Είδα πως το venue διαθέτει ένα πολύ καλό ηχοσύστημα οπότε πιστεύω ότι θα ξεκινήσουμε με μια δυνατή είσοδο με το “Pilgrim”, το “Warm Shadow” επίσης είναι ένα κομμάτι που σίγουρα θα ακούσουμε. Θα παίξουμε και κάποια παλιά μας αλλά επειδή ξέρω πως το κοινό στην Ελλάδα δεν μας γνωρίζει τόσο καλά, θα παίξουμε περισσότερα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους με focus στο Hard Believer. Ας δούμε το sound check λοιπόν!
Εβίτα Φωτίου: Από όσα άκουσα την τελευταία ώρα της συζήτησης εδώ, πιστεύω πως είσαι ένας πολύ κουλ τύπος παρόλη την τρέλα της ζωής σου και τα πολλά ταξίδια, την πολυάσχολη ζωή σου… Πως μπορείς να παραμένεις ήρεμος και να τα καταφέρνεις ;
Είναι δύσκολο να είμαι μίζερος και στεναχωρεμένος όταν κάνω αυτό που μου αρέσει κάθε μέρα. Μπορεί να είναι τρέλα όλο αυτό αλλά μου αρέσει που είμαι μουσικός. Αν δεν σου αρέσουν τα ταξίδια, η μουσική βιομηχανία θα είναι μια κόλαση για εσένα. Μπορεί τώρα να χρειάζομαι να κάνω ένα ντουζ, λίγο φαγητό, να μου λείπει ύπνος αλλά όταν θα βρεθώ επί σκηνής, όλα θα αλλάξουν και δε θα χρειάζομαι τίποτα από αυτά, θα παίζω τη μουσική που τόσο λατρεύω. Μου αρέσει να λείπω από το σπίτι. Το σπίτι μου στο Βερολίνο ίσως έχει γίνει απλά ξενοδοχείο, ξεπακετάρω τις περισσότερες ώρες που βρίσκομαι εκεί. Μερικές φορές δεν ξέρω καν που είναι ο καφές και η ζάχαρη. Οι μουσικοί ταξιδεύουν τόσο πολύ σε αυτόν τον πραγματικά τεράστιο κόσμο αλλά είναι τόσο εύκολο πλέον να βρεθείς οπουδήποτε με λίγα χρήματα.
Ακούστε τη συνέντευξη εδώ
Τον Μιχάλη Αποστόλου τον ακούτε κάθε Σαββατοκύριακο 16:00-18:00 στον Republic 100.3
* φωτογραφίες στο studio, υποστήριξη: Εβίτα Φωτίου.
